We moeten, rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaaaaaaan. We kunnen nu niet blijven. We kunnen nu niet langer blijven staan.
In 1977 vond Herman van Veen het duidelijk al erg druk in het huidige leven. Zijn aanklacht tegen deze haast die toen al werd ondervonden, uitte zich in het liedje Opzij. Een oproep om te onthaasten wat 2 decennia later pas écht een modewoord werd. Inmiddels zijn we 40 jaar ernstig verder en van bijna 14 miljoen naar bijna 18 miljoen inwoners gegaan. Het is dus letterlijk nog drukker geworden op bijna dezelfde vierkante meters. Meer snelwegen, auto’s en huizen om nagenoeg al deze mensen een plek te geven en te kunnen laten verplaatsen. En veel van al deze miljoenen mensen hebben het ook nog eens druk met én in hun eigen leven.
We rennen van A naar Z zonder te zien, te horen, te ruiken, te voelen en te beleven wat er tussen deze letters zich bevindt. En dat terwijl er juist zulke mooie letters tussen zitten! Neem bijvoorbeeld de Q. Weinig gebruikt, mysterieus als leesteken in kleine én grote letter geschreven en altijd gevolgd door, maar ook onlosmakelijk verbonden met de U. Maar ook de X kent geen grenzen en is minstens net zo mysterieus in the looks als in gebruik. Een stoute vervanger voor de ks maar ook gebruikt voor ‘het grote onbekende’, als vermenigvuldigingsteken, als kruis en zelfs symbool voor een intiem kusje. Deze letter moet wel vrouwelijk zijn in al deze multifunctionaliteit!
Anyway, het is druk en we ervaren het als druk. Er is van alles te doen, te zien, te ervaren, op te zoeken en te beleven. Fear off missing out is dan zeker aan de orde als je dan ook nog bang bent om iets te missen van al dit alles. Kijk je links, zie je rechts niets en mis je dat alweer. En ja, dat geeft een hoop onrust. Druk zijn maar ook onrust hebben, zorgt er weer voor dat de letters in de juiste volgorde in het alfabet dan weer juist niet gezien worden. Sterker nog, de letters gaan door elkaar of je mist er een aantal; het overzicht is kwijt. Was je vroeger overspannen van deze lettersoep, heb je nu een burn-out. Was je vroeger met deze situatie een overwerkte midlifer, ben je nu vaak minstens de helft jonger en studerende. En vele andere gevallen zijn ook bekend. Druk is sky high en nix is de limit.
Kinderen daarentegen schijnen dan wel weer in het NU te leven. Zeggen ze. Nou ik weet niet we ze zijn, maar mijn ervaring is toch écht anders. Bij mij leven ze enkel in het NU als ze nú een koekje of nú snoepje willen, of dat ze nú naar de speelgoedwinkel willen of dat ze nú iets gedaan willen hebben. En ja gedaan hebben van míj natuurlijk. In mijn NU als ik wat gedaan wil krijgen van de rakkers (lees kamer opruimen, vaatwassertje uitruimen) is de betekenis van het woord gelijk naar het vage strax geholpen. Hier heb ik dus ondertussen mijn mind full aan. Wat dan weer zo niet mindfullness i(eerder less) in het nu van het heden is.
Er wordt NU verheugd door ze op dat wat gaat komen en het heden wordt dan gelijk als saai en met verveling ervaren ten opzichte van dat wat er gaat komen. En in de vakantie is dat verheugen op het gaan logeren bij opa of oma. Met volle voorpret wordt eruit gekeken naar het logeren en alles wat ermee samenhangt. Shoppen, spelletjes doen, samen eten, in bad en crackers bij het ontbijt. Volle aandacht voor dat ene ik-persoontje zonder concurrentie van iets of iemand anders.
Maar dan verwisselt het NU zich uiteindelijk toch om in iets wat weer geweest is. Veel te snel ten opzichte van het leven er naartoe. In de auto komen de tranen al als ik haar ophaal van het logeren en we samen naar huis rijden. Thuisblijven de waterlanders komen als ze naar bed gaat en uitgebreid heeft verteld hoe het was en wat ze gedaan heeft. De realisatie van dat wat er was en de dankbaarheid daarvoor, is in alle emotie aanwezig. En niemand anders begrijpt dit beter dan haar wederhelft als tweelingbroer. Tranen met tuiten huilend hangen ze om elkaars nek. Het verdriet van dat wat weer voorbij is maar om ook om weer in het NU bij elkaar te zijn. Blij om weer samen thuis te zijn maar nog zo onderste boven in het missen van die dierbare mensen met we ze zo’n fijne tijd hebben gehad.
Ook hun haast in de sneltrein in de drukte van alle dag stond even stil op het perron van de stoptrein tijdens het logeren. Geen moeten van buitenaf door de tijd in de vorm van de klok, de school, de vriendjes of een klagende moeder. Geen moeten van binnenuit door de angst om iets te missen op tv, youtube, instagram of buiten op straat. Het is er allemaal even niet. Het leven in het NU kon er weer even zijn. Zodat ook zij weer even konden zijn wie ze zijn. Bijtanken en batterij opladen voor het leven in de drukte die weer gaat starten.
opzij opzij opzij
maak plaats maak plaats maak plaats
we hebben ongelofelijke haast
opzij opzij opzij
want wij zijn haast te laat
we hebben maar een paar minuten tijd
versus
kom d’r bij kom d’r bij kom d’r bij
we hebben plaats we hebben plaats we hebben plaats
kijk niet zo ontzettend ongelofelijk verbaasd
kom d’r bij kom d’r bij kom d’r bij
het is niet nodig dat je staat
voor jou hebben wij namelijk uren tijd.
