BASIS OnderWIJS

Anno ‘70 & ’80:
Eindelijk was het dan zover. Ik ging niet meer rechtsaf aan het eind van de straat. Ik ging vanaf nu linksaf naar het grote onbekende waar een ongekende nieuwsgierigheid naar uitging.

Geen poppenhoek en geen bouwhoek meer. Nee, een echt eigen tafeltje naast alle andere tafeltjes. Met laatje, pen, potlood en een gum. Een statige juf voor de klas inclusief bril en chique achternaam. Haar aanwijsstok tikte plechtig op het bord met alle letters van dat begeerde alfabet. Letters die bij elkaar woorden en dus ook zinnen gingen vormen die ik eindelijk zou begrijpen. Eindelijk ging ik leren lezen!

Helaas ging deze fijne school failliet en moest ik noodgedwongen naar een andere school een stuk verder. Maar daar was juf Schrijven. Het kon niet anders dan dat ik een juf kreeg met zo’n achternaam. Streng en met de looks van Vrouwtje Theelepel inclusief grijze knot op haar hoofd. Met mijn tong uit mijn mond deed ik mega mijn best om zo netjes mogelijk te schrijven tussen de lijntjes in mijn schrift. Met als beloning een groene krul of met als ultieme bekroning een Poëzieplaatje om uit te zoeken in de bak voor in de klas. Zo’n plaatje met glitters die even later blonk onderaan de pagina waar ik zo hard mijn best op had gedaan. Onbetaalbaar die plaatjes.

Maar toen was er daar die verhuizing en ging ik naar een ander dorp en dus weer naar een andere school. Ik belandde in klas 5 in een klas waarbij 4,5 en 6 bij elkaar zaten in een kleine dorpsformatie. Voor het eerst kreeg ik een meester die ook nog eens de directeur was. Bevlogen in alles wat hij deed voor zíjn school en zíjn kinderen. Op vrijdagmiddag luisterden we naar zijn geïmproviseerde zelf verzonnen verhaal of gingen volksdansen op het schoolplein en tuinkers planten in de schooltuintjes. Haalde ik al mijn schaakdiploma’s en deed mee met de schoolwedstrijden. Maar zat ik ook met die vervelende jongen van de 6e klas die later de vader van mijn kinderen zou worden.

Anno 2019:
Ik duw de zware deur voor mij uit en loop de lange gang in. Het pand is oud en verdient onderhoud.

Maar ze zijn al vele jaren in afwachting van een nieuw gebouw en alleen het hoognodige wordt gedaan. Het is koud in mijn dunne blouse maar de juf tegenover me is met een dikke trui gewend aan het klimaat zo te zien. Ik bewonder haar veerkracht en gedrevenheid om iets voor elkaar te krijgen. Waarin factor tijd een grote rol speelt. Te lang wachten op een nieuw gebouw en veel tijd insteken om alles draaiende te houden. Tijdens schooltijd, na schooltijd en dus ook in eigen vrije tijd (lees avonden en weekenden).

Ook hier zijn bevlogen mensen aan het werk die alles doen voor de toekomst van de jonge kinderen. Ze letterlijk een basis willen geven in het onderwijzen. Alle basisscholen waar ik kom, zijn verschillend maar wat hebben ze één ding zo ontzettend gemeen. De liefde voor het vak en de kinderen. Veel kun je leren tijdens een opleiding maar bij zo’n vak als dit, moet er toch écht ook iets in je eigen systeem zitten. Om er wat te maken ondanks de hoge werkdruk en waar je naast het onderwijzen allemaal nog meer mee te maken hebt. Ja, ze hebben 11 weken schoolvakantie in een jaar ten opzichte van de meeste mensen die 5 weken hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ze in die weken ook niets doen.

De Luizenmoeder op tv is ongekend populair. Wat is het toch een feest van herkenning met al die ouders die overal wat van vinden en zich overal mee bemoeien. We lachen wat af op de zondagavond. Maar ook daar hebben deze leerkrachten dus mee te maken. Met al die luizenmoeders, ouders van verschillende etnische afkomsten en dus gewoontes, hogere en lagere opgeleide ouders, fulltime werkenden of thuisblijfmoeders. Ouders die niet meer alles voor lief achten en prestaties verwachten van hun kroost en dus ook van de juf.

En dan hebben we nog het passend onderwijs. Een klas met groepen bij elkaar of anders met te veel kinderen. Heeft er eentje ADHD (of meer), heeft de ander dyslexie, heeft de een gezondheidsproblemen met medicijnen op gezette tijden, is de ander hoogbegaafd en heeft meer uitdaging nodig. Citotoetsen moeten worden afgenomen vanaf groep 2 (!) en zorgen naast al stress op jonge leeftijd van veel kinderen, dit ook bij ouders en leerkrachten. Ieder kind moet op z’n minst naar de HAVO of VWO. Gaat het kind naar het VMBO? Lag het vast aan de leerkracht en de school. Stond toch al niet goed aangeschreven met lage citoscores.

Zorgelijk is het onderwijs. Terwijl we allemaal ons die lagere schooltijd herinneren en hoe belangrijk (die ene) juf of meester toen voor ons is geweest. Zij zijn naast de ouders toch de basis voor de kinderen die de toekomst zijn voor later. Op welk niveau dan ook. Ik hoop dat het gezien wordt. Dat er weer onderWIJS kan komen waarin ieder z’n vak kan uitoefenen. Een vakdocent voor de gym, een administratief medewerkster voor alle rompslomp, onderwijsassistenten voor extra hulp en minder werk voor de inspectie van de inspectie = meer tijd voor de kinderen. Want ook al ben ik zelf afgehaakt op mijn 19e voor de PABO, ik geloof zeker dat het een heel mooi en vooral dankbaar vak kan zijn.

Je voor zoveel kinderen
zoveel kunt betekenen…