Als klein meisje was mijn ultieme droom een foute Amerikaanse Ford Stationwagen met zo’n leren bank in plaats van stoelen, notenhouten dashboard en glimmend houten stuur.
Mensen en benzine, ze gaan er met grote getalen in. Naast de auto was een huis met een witte houten porch en een rocking chair omringd door vooral veel groen en een garage voor de foute auto een vast plaatje in mijn hoofd. Het heeft 23 jaar geduurd voordat ik kennismaakte met mijn droomland. De eerste keer dat ik voet aan land zette, was gelijk een gevoel van thuiskomen. Met vrienden op de motor kennis gemaakt met de vele staten van het westen. Elke staat met eigen regels en wetten maar ook diversiteit in natuur. Van de sneeuw in de Rocky Mountains tot aan de zinderende hitte in Las Vegas. Over de Golden Gate Bridge zonder seafog en stijl naar beneden achter op de motor over Lombardstreet. Geslapen in hotels, motels, gekampeerd op natuurlijke campings maar ook bij Amerikanen thuis. Altijd en overal welkom en geholpen door de inwoners van dat grote land waarvan altijd wordt gezegd dat de mensen zo oppervlakkig zijn. De ervaringen die zo heel anders bleek te zijn. Werd ik gelijk naar het ziekenhuis gebracht na een motorongeluk en ja er was altijd hulp en belangstelling toen mijn been in een brace zat.
Maar ook rond toeren in een Ford Mustang cabrio door het oosten met entertainment tot in de perfectie in de vele pretparken. Tranen bij het inleveren van zowel de auto als bij vertrek op het vliegveld. De heimwee bleef aan en een volgende trip geboekt. Een heel ander Amerika in New Orleans, Memphis, Nashville en Atlanta. Had ik nooit eerder een connectie met Elvis Presley, sinds de tour over zijn landgoed Graceland heeft ook hij een apart plekje gekregen. Whiskey proeven bij de echte Jack Daniels waar de tijd stil lijkt te staan en een heuse honkbalwedstrijd in een stadion met een liter cola én hotdog met spontaan gekregen entreekaartjes op de beste plekken.
Om te gaan trouwen in dat land was niet meer dan een logische stap. Net zwanger stond ik voor het altaar in het Treasure Island hotel in Las Vegas waarbij het thuisfront alles kon volgen via het internet. De dag klopte aan alle kanten en dat is nog steeds terug te zien aan onze stralende gezichten op de foto’s. De grote nationale parken bezoeken we wederom net als Alcatraz. We spenderen vele miles en uren in de auto door het wisselende landschap. ’s Morgens niet weten waar je diezelfde avond zal gaan slapen is de meest ultieme vorm van vrijheid. Het voelde nooit als vakantie maar als een way of living.
En dan komt een grote ultieme wens in vervulling als we voeten aan land zet op JFK Airport in New York. De gastvrijheid en gevoel van welkom is het eerste waar we mee te maken krijgen als we ietwat verloren door de grote stad lopen. De grote stad die totaal niet te vergelijken is met de rest van het land. De georganiseerde chaos in de structuur in the city that never sleeps. Nog nooit zoveel miles gelopen zonder enige moeite en weinig slaap. Het vrijheidsbeeld van zo dichtbij en de skyline vanaf de boot zoals ik zovele malen op tv heb gezien. De grootte van Central Park ervaren vanaf de fiets en het indrukwekkende Ground Zero. De woorden van de gids daar brengen me naar het heden van de Amerikaanse verkiezingen. “Be prepared for the worst and hope for the best.” Heb ik me nooit zo met de politiek van het land ingelaten, toch heb ik me er de laatste maanden behoorlijk druk om gemaakt. Hillary Clinton versus Donald Trump. Zoveel miljoenen mensen en deze twee komen naar voren om de, in mijn ogen, charismatisch sympathieke en intelligente Barack Obama te vervangen. Dat laatste kan natuurlijk nooit. Een over gepensioneerde vrouw die op ietwat teveel leugens is betrapt. Of die grote vastgoedmagnaat die eng is in wat hij heeft gezegd, nog steeds uitkraamt en zal blijven doen maar vooral ook eng is om naar te kijken. Eng in teveel opzichten en alles behalve geschikt voor deze wereld baan. De grote agressieve harde zakenman en zijn geplastificeerde vrouw zouden in hun eigen wereldje in Trump Tower moeten blijven in plaats van in het Witte Huis gaan wonen. Ik zie bij hen geen spelende labrador voor me of een kalkoen die respijt krijgt voor Thanksgiving. Nee eerder een soort Yab Yum met andere sigaar rokende monsters met gebleekte tanden, overklappend haar en geplastificeerde vrouwtjes aan hun zij.
In een boze bui tijdens een optreden van hem op de televisie riep ik dat ik de komende vier jaar het land niet binnen zal gaan als hij aan de macht komt. Alhoewel ik er weinig van zal merken als ik in het land zal zijn maar de emoties vierden op dat moment hoogtij. Hou ik me over het algemeen behoorlijk aan mijn eigen uitspraken en standpunten maar als Winston Gerstanowitch of Gaston Starreveld aan de deur staat met een leuke straatprijs, ben ik toch echt weer heel gauw vertrokken naar mijn geliefde Verenigde Staten. Want als je eenmaal heimwee hebt, kom je er niet meer vanaf…
