In eerste instantie zou je niet zeggen dat ze bij elkaar passen. De een doorgewinterd in de literaire rockmuziek en geboren in Groot-Brittannië vlak na de tweede wereldoorlog, de ander jaren later geboren in Jamaica en verder opgegroeid in Amerika, Brooklyn.
Maar de Englishman in New York krijgt een bijzondere muzikale band met Mr Boombastic. Politieke tekst en ietwat sexistische reggae gaan blijkbaar toch wel goed samen en ze vormen een duo. Een duo dat op tour gaat om deze muzikale relatie in the open te gooien voor de rest van de wereld.
Wat een mazzel heb ik dan om op een mooie zomerse warme avond in juli dit bijzondere duo te mogen bewonderen. Om zelfs gevraagd te worden om mee te gaan. In eerste instantie twijfelde ik nog. Eerder fysiek gezien dan mentaal. Maar mijn nieuwsgierigheid was te groot net als mijn liefde voor de muziek van deze Engelse Rocker dus ik zei ja en merkte al gauw dat ik hier geen minuut spijt van zou hebben.
Gedropped door een bus vanaf het parkeerterrein van de auto, stappen we uit bij Paleis Soestdijk. De oprijlaan omringd door bomen en versierd met lampjes voor de latere avond, leidt ons naar de ingang Ik vind het nu al magisch. Een foodtruck terrein met op de achtergrond het paleis zelf. Houten bankjes, pergola’s met hangplanten en mensen op de grond op kleedjes terwijl drank rijkelijk vloeit en er volop keuze is aan eten. De combinatie van sponsors is minstens net zo bijzonder als het te verwachten optreden. Smeerkaas en Duits bier. Maar ook hiervoor blijkt dat je niet te snel moet oordelen. Dat biertje met die tosti smeerkaas/pesto was een combi die voor herhaling vatbaar is!
Het terrein loopt vol terwijl op het podium wat gangmakers hun muziek alvast ter ore brengen en de sfeer compleet maken. We zijn in Soest en dat blijkt behoorlijk om ons heen door het hoge zien-en-gezien-worden-gehalte en bekende Nederlanders. Onze bankrekeningen zijn niet de gemeenschappelijke deler hier maar wel onze gemiddelde leeftijd als de liefde voor een drankje met elkaar en onze jeugdheld die strax gaat optreden. De Nederlandse band Wulf zorgt voor een paar meezingers en heeft het publiek op de hand dat al chillend zit en ligt te genieten in de late middagzon met klinkende glazen van de wijnproeverij. Je vergeet haast waarvoor je komt!
Maar dan geraakt het inmiddels bijna tijd en zorgen we voor een plekje dichterbij het podium. Voorbereidingen worden daar getroffen en het publiek wordt alsmaar nieuwsgieriger. Als het dan tijd is, is er ineens een opwinding en we denken dat ze vanuit het publiek het podium op zullen komen. We kijken achterom en zien niemand minder dan Willem-Alexander en Maxima met consorten plaats nemen op de zittribune achterin. Ze krijgen een joelend applaus van iedereen en blijken erg welkom. Maar ja hoe kan het ook anders dan in de achtertuin van zijn eigen opa en oma! Ik zeg; kind aan huis. De avond heeft nu een extra Royal tintje terwijl het feest op het podium start.
‘I don’t take coffee, I take tea, my dear’ gezongen door my legal alien een paar meter van me vandaan. Daar staat hij, Sting mijn held sinds de jaren 80. Nothing like the sun grijs gedraaid geïnspireerd door de bijzondere songs en dito teksten die nog beter tot hun recht kwamen op mijn gele walkman tijdens het eeuwige fietsen naar en van school. Vandaag geen dance alone maar dansen met velen om ons heen. Mijn afgetrainde yoga rock held zingt nog als vanouds en straalt alsof het zijn eerste keer is. Every little thing he does is magic en wat klinkt het eerlijk met die Zuid-Amerikaanse toevoeging van Shaggy. Terwijl ‘Oh Carolina’ weer een bijzondere touch krijgt door de toevoeging van de wat ruigere rauwe stem.
Mijn verbazing over de samenwerking tussen deze mannen, wordt gelijk weggenomen. Ze vullen elkaar aan en voegen toe in een andere dimensie. Die van 2018 met het gevoel en herinneringen aan de vorige eeuw. Terwijl de zon langzaam ondergaat en de sfeer sprookjesachtig is, hoor ik de eerste tonen van Fields of gold. Het publiek wordt stiller terwijl ze meedeinen met de muziek en hun mobieltjes met licht aan in de lucht langzaam heen en weer zwaaien. Mijn trouwnummer in Las Vegas, mijn jeugdherinneringen, de sfeer, ja ik ga letterlijk weer nat. Links en rechts valt een traantje over mijn wangen. Geluk met een hoofdletter G.
My darling angel van Shaggy zet de romantische sfeer nog verder aan terwijl het licht het podium een paarse of blauwe gloed geeft net als het paleis erachter. Maar dan gaat ieder toch echt los en zijn we samen alles behalve So loney. Zwingen, springen en zingen is dat wat iedereen doet. Shaggy zweept iedereen nog meer op met zijn moves en enthousiasme. Het is één groot feest. Rocken & swingen, ze zijn er niet vies van. It wasn’t me maar zij wel daar op het podium en wij kunnen niet anders dan met ze mee gaan. En ja het is Every breath you take zoals ze daar staan en mijn lievelingsnummer zo liefdevol samen zingen. Every night you stay I’ll be watching you! Alhoewel dit nummer zeker anno 2018 met het hele #metoo verhaal een zware lading heeft, is het nummer altijd me altijd heel close geweest. Zelfs zo close dat ik dit nummer wil als afscheid aan mijn geliefden. Met de liefde als twist dat ik er altijd voor ze zal zijn in hun hart als ik er niet meer ben.
En dat maakt dan de sfeer toch weer ineens Fragile. Like tears from a star. Ik kijk naar en denk aan Maxima die niet zo lang geleden haar kwetsbare zusje heeft verloren en hoe kwetsbaar zij nu zo kan zijn onder deze mooie hemel en magische setting tussen al deze mensen. Sterk en ook dapper dat zij hier met haar maatje is om dit samen te beleven. Het akoestische geluid van de gitaar en zijn vertrouwde stem terwijl het buiten inmiddels donker is, maakt ons allemaal min of meer een beetje Fragile. So don’t we forget we are…
Ondanks dat het is afgelopen, blijft de sfeer nog magisch en sprookjesachtig met het majestueuze paleis gehuld in het donker en prachtig verlicht op de achtergrond. Het is nog redelijk warm en velen nemen nog een afsluitertje bij de foodtrucks om na te praten en nog wat langer van deze prachtige avond te genieten. Via de oprijlaan met grote bomen en de kleine lichtjes, verlaten we de tuinen als een soort van Assepoesters de nacht in. Ok dan, een bus volgepropt met anderen die naar huis willen op naar de auto. Dit was absoluut een mooie avond en met de vele foto’s en filmpjes maar vooral herinneringen, gaan ook wij weer terug naar huis.
Het was in alle opzichten een Royal Evening.
