Tja en dan nemen we na een korte kennismaking toch voorlopig afscheid. Deze nieuwe driehoeksverhouding beviel eigenlijk vanaf het eerste moment.
De komende weken zal moeten uitmaken of de nieuwe verhouding daadwerkelijk is bevallen of dat het alleen nieuwigheid en de verandering na 12 jaar is geweest. Voor nu wordt letterlijk de afstand tussen ons voorlopig alleen maar groter tot we op zo’n 1000 km zitten.
Het is donker als we vertrekken en het blijft bizar om zo vroeg in de ochtend op een 6-baans snelweg te rijden met 80km per uur. De zon komt langzaam met ons op richting het zuiden en ongemerkt passeren we uren later 2 landsgrenzen. Een sanitaire stop attendeert ons erop dat ook hier maatregelen omtrent Covid-19 zijn en dan weer anders bij ons. De mondkapjes zijn nog niet verplicht maar worden aangeraden. Ok meiden, snel rennen, plassen, handen wassen én weer door!
Bij aankomst is er naast een oase van rust, veel groen, veel ruimte, veel zon plus een koelkastje die ons al op staat te wachten op de plek. En ook niet geheel onbelangrijk na die bijzondere maanden van veel thuis zijn tussen de bekende muren; een totaal ander uitzicht. Dus na een ruime zit van 11 uur nu in de warmte gauw aan de slag om de plek ons een eigen plek te geven. Ok, even vergeten dat Puber nu nog meer Puber is en dat die Phone een vaste positie in haar hand heeft. Als je dan ook maar iets gaat doen, zul je deze letterlijk en figuurlijk moeten loslaten. Kansloos. Net als die kont vastgekleefd op een stoel. Enige hulp hoef ik vanuit die hoek niet te verwachten. Alleen die blik dat we best kunnen opschieten want het is warm. Gelukkig hebben we er dan nog 2 die nog net niet in deze fase zitten.
Zo’n camping is weer een nieuwe samenleving in het klein. Vooral na maanden de muren thuis en dezelfde gezichten, een zeer welkome afwisseling. Naast ons rechts is leeg en links staan Buurman en Buurvrouw. Normaal in voor- en naseizoen op de bonnefooi op pad, maar nu zelfs gereserveerd in het hoogseizoen. Ruim de pensioenleeftijd gepasseerd maar Buurman loopt toch 3x in de week 13km hard om het meer heen. Ik schat zo in een gedisciplineerde, gestructureerde man vanuit ondernemerschap. Alles is mix en match in en om de caravan heen in wit, rood en grijs. Even keurig net als zijn lederen sandalen die onder het douchhokje vandaan steken en braaf staan te wachten tot de baas klaar is met douchen. Tussen 18.00 uur en 18.15 uur staat de maaltijd op tafel met een biertje waarna Buurvrouw de afwas doet. Een fragiele maar kranige vrouw die 4 zoons op de wereld heeft gezet.
Schuin tegenover ons is een ander verhaal. Moeder met zoon (8) alleen in een vouwagentje en surfplanken op het dak van het autootje. Sporty-girl is geen stilzitterd merken we. Net als zoonlief die stuitert van energie met zijn vriendje al spelend met de soldaatjes. Vechtend op de vuurlinie van zijn Westerschelde in de zandbak tegenover ons. Fantasie kent geen grenzen en het is een heerlijk verhaal als afwisseling op wekenlang Netflix afgelopen weken. Maar een paar dagen later hebben we naast de Buren de komst van de Bléhrbekjes. Een gezin uit het land van Max Verstappen en dus niet te verstaan. Een moeder die in een korte tijd 3 jongetjes op de wereld heeft gezet. Ik geloof, en ik snap, dat ze het niet geheel aan kan. Ze bléhrt, foetert en toetert tegen de 3 makkelijk-korte-kapsel-koppies. Al kan ik niet verstaan wat ze tegen haar kroost uitslaat. En aan hun reactie te begrijpen, zij ook niet want het decibel van moeders gaat nog een standje hoger. Vader hoor je verder niet. Das meestal zo. Goed voor de balans in het huwelijk denk ik.
Gelukkig is deze nieuwe samenleving in wording niet heel vroeg in de ochtend met vocaalvolume en bestek in de weer. Meestal word ik dan ook wakker van Moeder Natuur. Ik lijd al een tijdje aan achtervolgingswaanzin door duiven. Overal waar ik ben, kom ik ze tegen. En ook hier zijn ze dus weer aanwezig met hun monotone geroekoe. Maar nog meer vogels hebben we in de bomen achter ons met sommige een lieftallig getjilp en gekwetter, andere maken nog meer kabaal dan de Bléhrbekjes. En alleen in de nacht hoor ik in de verte een Oehoe.
Het nest om mij heen slaapt nog verder als ik de dikke rits van de voortent openrits. Op mijn slippers slof ik over het grindpad naar de toilet. Een strak blauwe hemel, een aangename temperatuur en de geur van buiten, geven gelijk dat vakantiegevoel. Van een dag die voor je ligt zonder iets te moeten. Op het toilet vind ik het dan toch altijd weer een dingetje. Gefascineerd door het toiletpapiersysteem van Tork met de losse velletjes met blaadjesmotief, ontgaat mijn omgeving me niet. Verderop neemt een man hoorbaar afscheid van zijn innerlijke massa. Ik schat gelijk in dat hij van achter het gebouw is. Eén van de Tokkies. Zij; kort en pittig met sokken in Crocs, hij dito maar met grotere omvang en baard.
Maar ook hoor ik een moeder en kind die even wat kwijt moeten. Verzonken in eigen wereld en niets beseffend van de mensen achter de andere deuren, vraagt het lieftallige jongetje aan zijn moeder: “Mam, moet jij poepen of plassen? Wat ze ook moet, ik weet bij voorbaat dat ze gaat antwoorden dat ze moet plassen. Vanuit een ander besef. Inmiddels ben ik er klaar mee en ga na het desinfecterende ritueel weer terug. De Weirdo’s van de camper zijn ook wakker zie ik. Met een glazige blik kijkt de lange vader me aan als hij aan komt lopen. Ik heb geen zin in een goeiemorgen dus doe mijn zonnebril op en ga gauw de andere kant op.
Tijdens het afwasritueel in de avond ervoor met de medekampeerders in het afwashok, raakte hij bijna in paniek dat we niet op anderhalve meter van elkaar stonden en rende haast gillend het hok uit. Lekker in je camper blijven en er niet meer uitkomen zou ik zeggen Weirdo! Onder de herrie van de afwasgeluiden vandaan komt op dat moment uit het nest zwaluwen in het hoekje een hoog gepiep als vader of moeder Zwaluw met voedsel binnen komt vliegen. Met vijf zitten ze in het ingenieus gebouwde nest van klei en takjes. En hoe waar is het dat de sterkste vooraan zitten en brutalen de halve wereld hebben. De bekjes gaan open en worden gevuld maar de ouders zien niet dat er achterin nog een kindje zit en er niet goed bij kan. De voorste is dan ook duidelijk de grootste en dikste. Om het nest niet te bevuilen, draaien ze zich keurig om en de uitwerpselen vallen zo buiten het nest. Op het aanrecht van de afwas. Dat dan weer wel. We blijken in de laatste dagen van de 4 weken dat ze in het nest zitten, op de camping te zijn. De schrik was dan ook groot toen op een middag het hele nest leeg was. Plaatsvervangend voelde ik het lege-nest-syndroom bij me op komen. Half struikelend op mijn slippers ren ik naar mijn eigen nest om het te melden. Iedereen komt gelijk kijken. We hebben acuut allemaal last van het syndroom bij het zien van het verlaten nest.
In een beetje schaduw van de parasol met een windje erbij net voorbij de herrie van het zwembad, liggen we languit op een ligbed. Ik verslind het inkt op het papier van mijn boeken en vanachter mijn zonnebril sla ik mijn omgeving af en toe gade. Al die witte lijven die met factor 50 ingesmeerd worden om de vakantiezonnestralen veilig toe te laten. Kort, lang, prachtige bikini’s, drilbillen, harige ruggen en strakke lijven, alles komt voorbij op een dag. De samenleving in een notendop waarin we hetzelfde zijn maar zo totaal verschillend en uniek. Waarbij we als Nederlanders toch de gemeenschappelijke deler hebben dat het tijdens happy hour om 17 uur gelijk druk is bij de bar. Kom maar door met die rosé!
Al met al dan ook best vermoeiend zo’n middagje bij het zwembad. Dus als we weer terug zijn, besluit ik languit op een luchtbed te gaan liggen onder de schaduw van de boom. Met de luxe van een eigen kraan, was ik even eerst even mijn handen af achter de vouwwagen. Plotseling schrik ik en hou ik mijn adem in. Bijna er zeker van dat mijn hart ook even stopt. Daar zie ik ‘m liggen. Naast de kist. Gereedschapskist wel te verstaan. Een hamer. Gelukkig er zitten geen vlekken op. Natuurlijk zitten er geen vlekken op muts! Het is gewoon ónze hamer en óns gereedschap! Mijn fantasie gaat helemaal de verkeerde kant op door de uren die ik doorbreng in mijn boeken. Boeken van de bieb met zo’n pistooltje op de zijkant. Geen romantisch genre zeg maar. Waarbij blijkbaar de scheidingslijn tussen boek en mijn werkelijkheid flinterdun aan het worden is. Inmiddels weer ademhalend plof ik gerustgesteld neer op mijn buik op het luchtbed en kijk om me heen vanachter mijn zonnebril.
Sporty-girl is vertrokken naar grotere golven in Bretagne om te surfen en op haar plek staat inmiddels een camper. Moeders is type Regeldoos met haar mobiel om haar heen hangend en zwaaiend waar ze ook gaat of staat. Haar drie kinderen vermaken zich met hun naastenbuurtjes. Al vraag ik me af of die buurtjes daar ook zo over denken. Tja en die man dan. Die man ziet eruit als een opa. Zeker eind zestig. Is dat haar vader en dus hun opa? Ik kom erachter als zoontje Amos toch papa zegt tegen de man in kwestie. Gezien zijn naam zal hij vast een bekroning zijn op hun liefde. Net als de andere twee kinderen. Zo, weer een raadsel opgelost. Inmiddels aardig wat detective-skills opgedaan vanuit mijn boeken. Dat zie je maar weer.
Ik doezel even weg en word even later wakker van mijn eigen ongeneerde snurk en de keukengeluiden van de Buren. Letterlijk en figuurlijk weet ik hoe laat het is; rond 18 uur. Vanuit de vouwwagen hoor ik het zachte geluid van de gitaar van Puber terwijl ik mijn rosétje krijg aangereikt van manlief. De rakkers zijn nog op pad met de vrienden die ze inmiddels hebben. Eind van de middag/begin avond is altijd mijn favoriete moment van de dag. Niet meer zo warm, lekker relaxed en met de geur van startende bbq om ons heen, nog een heerlijke maaltijd en avond tegenmoet. Zo’n tijdloos moment die je wel stil zou willen zetten.
De uitstapjes zijn beperkt tot onder andere de stad Nantes. Een mooie, ruime en schone stad veel terrasjes en met prachtige Kathedraal waar we naast in de garage parkeren. Bizar dan ook als ik de volgende dag van de NOS verneem dat dezelfde Kathedraal in de brand staat. Een paar uur later! De stranden en kustplaatsen hier zijn prachtig ruim en ook gezellig. Het aantal heerlijke ijsjes zijn niet meer te tellen in deze weken. Vakantiegeld van de rakkers gaat niet meer naar Lego of hebbedingetjes maar naar kleding. Het liefst van Levis want dat is momenteel hét. Een middagje shoppen in een mall levert dan ook heel wat tassen op. Maar als ik naar de enige weg ter wereld wil die 2 x per dag niet onder water staat, is dat saai. Vooral heel erg saai. Heb ik al gezegd dat dat heel erg saai is? Het is heel erg saai. Gelukkig is Harry Styles er met zijn muziek om de achterbank er een beetje doorheen te trekken. Het geluk is er dan wel even hoogstaand als er een nieuwe LP van Niall Horan kan worden gescoord. Wie? Niall Horan. Ja nog zo’n ex van One Direction. Iets met een generatiekloof maar toch ook weer niet. Want was ik anders met 15 jaar?
Binnen alle beperkingen van nu was het zo een heerlijke onderbreking in deze buitensamenleving. Alleen tijdens ons uitstapje aan de Super U is een kleine operatie met mondkapjes op en desinfecteren van de handen bij binnenkomst. Maar ook dat went. En daarom is het best gek om na bijna 3 weken net over grens bij Hazeldonk de Mc Donalds binnen te lopen waarbij de regels gelijk anders zijn. Sowieso is dit het punt van de vakantie waarbij je weet dat deze ten einde is. Nog ruim een uur en dan zijn we weer thuis. Spullen uitladen, lekker naar eigen wc en een schoon overtrek over het dekbed. Allebei worden we een beetje giechelig in de slaapkamer. Zou het weer net zo fijn zijn? Hej Emma, we zijn er weer. We hebben je best wel gemist en zijn blij om het bed weer met je te delen! Zo fijn allebei na 12 jaar weer een nieuwe matras…
