Gouwe ouwe

‘I don’t want your freedom
I don’t want to play around
I don’t want nobody baby
Part time love just brings me down’

Ik zit in de auto als ik dit nummer van Wham op de radio hoor. De aankondiging van make-it-bigde aftrap voor de top 1000 van de nummers der allertijden. Automatisch denk ik terug aan mijn tijd met dit nummer. ‘Make It Big’ van Wham was mijn eerste LP die ik kocht van gespaard zakgeld. Met de klinkende guldens in de portemonnee op de fiets naar de platenzaak om vol trots de glimmende en vooral zwarte LP de maanden erna volledig grijs te draaien.

Niet alleen de gedachten aan lang geleden maar ook het jaartal wanneer deze LP uitkwam, maken me haast duizelig. In 1984 is deze LP uitgekomen en ik had dus de ontvankelijke, onschuldige leeftijd van 11 jaar. Net zo oud als mijn oudste dochter nu dus. De dochter van nu die het nummer niet kent en ook niet weet wat een LP is. Laat staan dat je ervoor fietst naar een platenzaak. Voor haar is de hele muziekwereld letterlijk binnen handbereik op iPod/Pad/Phone. U roept, wij loaden it down en het is er gelijk. Geen verlangen naar en wachten op, niet dromen over en meegesleept worden naar.

Want dat is wat muziek met je doet. Het brengt je in een paar seconden tijd in de emotie van de herinnering. Sommige nummers kunnen met de eerste noten al zo gelijk raken terwijl bij anderen juist de teksten zo treffend kunnen zijn. Ik denk dat ik niet eens een top 10 van mijn favorieten zou kunnen maken al zijn er altijd een paar heel speciaal. Dat One More Night van Phil Collins al 30 jaar zo ‘ons nummer’ is. Fields Of Gold van Sting hét nummer van ons trouwen is, Trip Through Your Wires van U2 gelijk staat aan met de motor door Amerika maar ook met mijn gele Sony Walkman (met cassettebandje!) op de fiets naar school. En dat ik gelijk mijn tranen voel bij Heaven van Bryan Adams. De treffende tekst Baby you’re all that I want, when you’re lyin’ here in my arms staat zelfs op het geboortekaartje van oudste dochter. En Every Breath you take van The Police wil ik als er een eind aan mij komt en het afscheid daar is. I’ll be watching you…

Dat vind ik het mooist aan de periode van de top 1000 der allertijden die je weken lang de hele dag op de radio hoort. “Oh ja, dat nummer!’ en “oh ja, weet je nog?” Je schiet soms letterlijk van een lach in een traan en terug in de tijd. Muziek gaat in vele opzichten met z’n tijd mee. Er verandert veel in stijl en tekst maar toch zijn het de emoties die blijven. Disco, rap, hip-hop, klassiek, trance en dance. Voor ieder wat wils met ieder zijn eigen stijl. En zo zullen ook onze kinderen weer herinneringen krijgen aan Justin Bibbers, Ariana Grande en Katy Perry terwijl ze de legendarische Michael Jackson niet eens hebben gekend. Ik ben ook niet in de tijd van The Beatles geboren maar heb nog altijd het gevoel dat ik iets gemist heb.

Komende weken voor mij in ieder geval volop genieten van alles wat voorbij komt met weer ouderwets de radio aan. Knallen met het volume op 10, meebrullen in mijn eentje of tranen laten vloeien met een troostend kopje kamillethee bij de hand. Wetende dat Last Christmas zal komen en ook wetende dat dat niet de laatste keer is, stemt gelukkig. Tenslotte is ook die videoclip (jááá een echte videoclip!) nog steeds tijdloos verrukkelijk. Gelukkig is nu ook Those Christmas Lights van Coldplay een goeie nieuwe en bij voorbaat legendarisch waar ik minstens zo naar uitkijk.

Maar eerst nog naar Waylon in Ahoy met een optreden dat in het teken zal staan van de Radio Veronica top 1000 Allertijden. Een ontzettend veelzijdige zanger gaat een selectie van de mooiste en grootste hits live uit deze lijst ten gehore brengen. Samen met vrienden een avondje weg om uiteindelijk weer een muzikale herinnering te maken. Waterproof make-up, een paar Kleenex naast de iPhone in de achterzak, een biertje en een paar brede sterke schouders. Het wordt een vast een avond uit duizenden !

top-1000-allertijden