Al een tijd volgt dochterlief ’s avonds het lief en leed in GTST en kijk ik met een schuinoog mee. Een jonge acteur valt me al een tijdje op vanwege zijn naam en ik vraag me af of hij nou ‘de zoon van’ zou zijn.
En dan in een volstrekt ander programma zie ik zijn vader. Ja, het is echt de zoon van de directeur van het bedrijf waar ik jarenlang met veel plezier heb gewerkt. Mijn gedachten dwalen af en ik bedenk me dat toen deze ‘zoon van’ werd geboren, er beschuit met muisjes was en er geld werd opgehaald bij alle collega’ s voor een leuk kraamcadeau. Ik realiseer me ineens keihard dat dit dus 22 jaar geleden is en deze inmiddels volwassen acteur toen dat baby’tje is geweest. Dat de herinnering aan toen niet zo lang geleden voelt maar door het zien van de 22-jarige jonge acteur die al een heel leven heeft, doet mij dit ten volste beseffen dat dit wel zo is. 
Dat ondanks dat je een hoop meemaakt en doet, het leven zo snel gaat. Het leven door je vingers glipt met het gevoel dat je er geen vat op hebt terwijl je juist de hele dag bezig met die zogenaamde controle over datzelfde leven. Het druk zijn met zoveel, vallen en opstaan, plezier en lief hebben net als intens verdriet. Het lichamelijk steeds meer veranderen en tegelijk mentaal door schade en schande wijzer worden.
Er zijn pagina’s, bijzondere hoofdstukken of passages in ‘Het boek des levens’ die ik graag zou willen herbeleven, al was het alleen maar voor 1 dag. Zou er niet in plaats van de tanden-fee, een maak-een-wens-voor-één-dag-fee zijn? Een wens voor één dag uit je eigen verleden om deze nog eens te mogen meemaken. Wat zou dat toch moeilijk kiezen zijn uit al die vele jaren, maanden, weken, dagen en uren. Wat zou ík kiezen? Toch is er algauw een dag die gelijk in me opkomt. Gewoon omdat het maar één dag zou zijn en niet langer. Wat zou ik graag één dag met een (hoog)zwangere buik met de tweeling daarin mogen herbeleven. Om weer te mogen voelen en het kunnen dragen van 2 kindjes die in je buik bewegen, de hik hebben, slapen en schoppen. Om met ze te spelen als ik in bed lig terwijl iedereen slaapt en mijn gedachten gaan naar wie ze zouden zijn. Wat was dat toch bijzonder en wat is dat toch 8 jaar geleden.
Ik schrik op als maatje 36 op mijn tenen staat en roept; ‘”Mààhààm ik vraag de hele tijd aan je of ik op de WII mag maar je reageert niet!” Zoonlief kijkt me geërgerd aan. Met zijn heldere bruine ogen onder een dikke laag zwarte, lange wimpers en zijn getekende wenkbrauwen in een vragende frons. Alles wat ik niet heb, heeft hij gelukkig van zijn vader meekregen. Met zijn 1.40m en ruim 30kg kan ik me geen voorstelling meer maken van dat baby’tje van 8 jaar geleden dat samen met zijn zusje opgerold in mijn buik lag. Met een domino-effect aan flashbacks uit een groot verleden word ik in het heden gezet om me weer bezig te houden met de toekomst. In het heden van nu wat uiteindelijk in de toekomst het verleden van toen wordt. Zonder Fee. Dat dan weer wel. Maar inclusief vele dierbare herinneringen en hedendaagse dagdromen.
