Het is de dag nadat. De dag nadat er wederom een vreselijk aanslag is gepleegd. Vol afschuw maar vooral voor ongeloof lees ik de berichten terwijl ik ondertussen de radio uit doe.
The most wonderful time of the year past niet bij wat ik lees en de beelden die ik zie. Was een vrachtwagen altijd een vervoermiddel voor goederen bestuurd door bijzondere mensen die urenlang op de weg zitten, is dit wederom een wapen geworden. Een onderdeel van ons dagelijks leven dat nu letterlijk en figuurlijk een zwart schrikbeeld is geworden.
Een kerstboom met lichtjes steekt door het voorruit van de vrachtwagen die nu een monstertruck is. Hoe ongelofelijk tegenstrijdig kan dit zijn. Een man die zijn werk doet, op weg is naar huis waar zijn gezin op hem wacht, wordt plotseling van het leven beroofd. Beroofd om zo nog meer te mensenlevens te beroven. Onschuldige mensen op een kerstmarkt die het doelwit worden van een gewetenloze aanslag. Een aanslag uit macht.
Dat is alles waar het om draait, macht. Als jij niet doet wat ik zeg dan… Het begint al als kinderen klein zijn. Voor jezelf opkomen door de macht te verkrijgen en willen hebben over een ander. Jij moet doen wat ik zeg anders ben je mijn vriendje niet meer. Met een beetje mazzel staat je wiegje dan in een omgeving waar normen, waarden en vooral liefde worden meegegeven waardoor deze macht wordt gerelativeerd.
Ik zie niet alleen deze aanslag maar ook de meest onwerkelijke beelden uit Aleppo. Beelden die ik bekijk vanaf een bank in een warme woonkamer terwijl ik mijn boodschappen online aan het bestellen ben. Het zijn alleen maar beelden en ik kan ze zo weg klikken als ik dat wil. Als ik het niet zie, dan is het er niet. De tegenstelling van macht is machteloosheid en onmacht. Maar ik blijf kijken en lezen. Voel me een ramptoerist in deze setting.
Een vader met zijn kind naast zich op de grond onder een dikke laag stof. Dood. Zo niet te bevatten en zo in een wereld die ik niet ken. Alsof ze even later het stof van zich afschudden en lachend weer op staan. Terwijl ik weet dat het niet zo is, hoop ik het in een bepaalde naïviteit toch. Dat het leven je zo ontnomen kan worden en je onmachtig bent tegen deze macht. En alhoewel deze minderheden nu een meerderheid lijken te zijn door het meest gruwelijke uit te voeren wat er is, is het de kunst om toch het vertrouwen te houden in het goede. Te zien dat het goede in een meerderheid zit en vooral in het kleine dat uiteindelijke hopelijk het grote gaat uitmaken.
Zo stond ik dezelfde dag bij de slager en kwam ik erachter bij het afrekenen dat ik mijn portemonnee wel mee had maar mijn pinpas nog thuis lag. Maar dat was geen enkel probleem hoor. We schrijven het op en dan betaal je later. Een klein gebaar waar ik me dusdanig over verbaasde dat ik niet wist wat te zeggen. Het gevoel dat niet heel de wereld fucked up is en waar vertrouwen in de ander er is in een gelijkwaardigheid. Ondanks de kou en wind tegen, fiets ik vol warmte en haast met vleugels terug naar huis.
Maar ook dat dochterlief heitjes voor karweitjes doet in de wijk en geld krijgt toegestoken door mensen die dit kunnen waarderen. Dat ze met dat verdiende geld nieuwe potloden wil gaan kopen om nieuwe tekeningen te maken van de dieren van vriendjes en vriendinnetjes. Ze vindt het zo leuk om te maken maar nog zoveel leuker om te geven. Bij de winkel komt ze bij de kassa erachter dat ze net te weinig geld heeft voor alle potloden. De eigenaar geeft haar alle potloden en zegt dat het goed is zo. Met een dikke knipoog en dat ze het maar tegen niemand moet zeggen. Hij zal een kasverschil hebben en deze vermoedelijk zelf aanvullen. Het was niet veel maar toch. Het kleine maakte het enorme grote verschil. Dat we hier allebei zo ontzettend blij van kunnen worden. De potloden een andere lading hebben en er met nog meer liefde mee wordt getekend.
Macht wordt even aan de kant geschoven en liefde voor dat wat je doet en er is, naar voren. Een liefde voor het leven zelf met een hart dat niet alleen het fysieke lichaam in leven houdt. Maar ook de ziel en geest betekenis geeft. Hoe anders is je leven als je dit gevoel niet kent. Geen liefde voor jezelf, je medemens en de wereld. Alleen een geïndoctrineerd leven hebt waarin het hiernamaals beter is dan het hier en nu. Deze minderheid is kansloos maar ik heb geloof en hoop in de kracht van de liefde voor de meerderheid. Mijn leven is compleet als ik dit kan meegeven aan mijn drie kinderen. Verbeter de wereld, begin bij jezelf ?
Laten we vooral deze zinloze (oorlog)slachtoffers niet vergeten. Anders sterven ze voor een tweede keer. Amen.
