Op de dag van de Vrijheid zitten wij al vroeg in de auto op weg richting het Zuiden. Daar waar de zon zou schijnen, zou de bestemming worden voor onze vouwwagen om uit te klappen. De vrijheid van niet van tevoren boeken maar te gaan en staan waar je zelf wil, vind ik heerlijk. Geen geplan of vast zitten aan iets maar daar gaan waar al onze 5 neuzen spontaan heen willen. Oui, nous allons à Paris!
Ruim 500 kilometer verder komen we aan in Versailles, pal onder Parijs. Aan het einde van een woonwijk, volledig in het bos zetten we ons tweede huis neer. Het is warm en de rakkers kunnen niet wachten om te plonsen. Puber niet. Puber gaat zitten en hangen. Na wat aansporingen komt er wat actie in het groeiende lijf en helpt ze mee. Een top plek is dit. Al zeggen we het zelf. Ruimte, bomen, veel zon met verschillende soorten mensen aan nationaliteiten en leeftijden maar ook in soorten van ‘tweede huizen’ om ons heen.
We worden wakker van de kraaien, duiven en de stad die verderop ontwaakt. Niet veel later ontbijten we met verse Franse baquettes in het zonnetje. Bonjour mon amour! Met de vrijheid om de dag in te vullen zoals we willen zonder moeten en zonder klok. Op zoek naar een Carrefour om wat boodschappen te doen voor de avond, ontdekken we de stad al gauw door het stilstaan voor de vele stoplichten. De warmte doet ons gauw terugkeren zodra we onze wagen volgeladen hebben. Om vervolgens te relaxen en te plonsen in de welkome rust van het bos. In het zonnetje met boek nummer 1 op schoot, een Madeleine koekje in mijn linkerhand en een biertje in mijn rechterhand om het cakeje mee weg te spoelen. Niet omdat het moet, maar gewoon om dat het zo lekker kan.
Maar na een dag komt algauw het reisleidster gevoel naar boven en gaan we lopend op weg naar het paleis/kasteel van Versailles. Kleinigheidje is dan weer dat ik dacht het 10 minuten lopen zou zijn. Oeps, het is iets meer dan een halfuur met de benenwagen. Met de metro zou het 10 minuten zijn. Nee, we gaan gewoon doorlopen allemaal, niet piepen want jullie hebben geen kleine beentjes meer. Puber vindt het bij voorbaat stom, onzinnig en veel te ver lopen maar vooral ook kei vet saai. Oooohhh ik herken dit zo maar nu sta ik aan de andere kant. Doorlopen dus want dat moest ik vroeger ook. Een van de grotere dooddoeners van machteloosheid in opvoeding en generatiekloof. Ach soms is er dan toch een herhaling van de geschiedenis.
Het paleis is dicht op maandag maar dat wisten we. Minder dan 100 euro verder 
met een paar kinderen die daar dan helemaal geen zin in hebben, is dan letterlijk weer te veel van het goede om toch alles te willen zien en te bezoeken. De oprijlaan richting het paleis is megalang en met de ontspruitende natuur met dit groeizame weer, ontzettend mooi. Alles kleurt prachtig lichtgroen en met de blauwe lucht als achtergrond haast filmachtig. Het paleis is zoveel malen groter en indrukwekkender dan ik dacht. Overal blinkt het goud in de volle zon. Alles is tot in de puntjes onderhouden en oogt haast nieuw in plaats van bijna 4 eeuwen oud. Werkelijk bizar hoeveel oppervlakte, geld en tijd hierin is gestoken. En dat terwijl vele landgenoten destijds niet eens te eten hadden.
We kunnen een stuk doorlopen de tuinen in. Het is werkelijk een minifractie wat we zien van dat wat er nog meer te zien valt. Meer dan 800 (!) hectare groot is alles bij elkaar. Het ongeïnteresseerde gedrag van Puber is aanstekelijk op de andere rakkers. Ze worden ongeïnteresseerd moe, hebben het warm en kunnen geen beeld 
meer zien. Terwijl ik digitaal losga met foto’s en hun vader met filmen, hangen en dweilen zij op de trap in de hoop dat we gauw weer teruggaan. Het levert mij in ieder geval een super foto op. Op de terugweg zijn ze wat spraakzamer na een welverdiende McFlurry dinges bij de MC. Water bij de wijn doen vind ik dan weer zonde maar een ijsje bij de MC wil ik dan nog wel overwegen.
De volgende dag blijkt er staking bij de Metro als we naar Parijs willen.
De vrijheid om te staken is blijkbaar groot daar dit minstens wekelijks plaatsvindt. Ok, dan eerst de bus en dan de metro maar komen we doen we er wel. We lopen wat gedesoriënteerd de metro uit met een strakblauwe hemel en een al warme zon boven ons. De eerste verkoper van mini Eiffeltorentjes komt gelijk naar ons toe. De kinderen zijn overrompeld door zijn zeer donkere gelaat en deze actieve vorm van verkoop. Wat? Maar 5 voor 1 euro hoor mam! Ik zeg dat we later wel kopen en dat er nog veel meer zullen komen. Ik vraag hem waar de Grande Eiffeltoren is en hij wijst naar links om de hoek.
En daar, in het weidse uitzicht staat die Grande toren dan.
Alsof ie op ons stond te 
wachten en welkom heet in plaats van al ruim 130 aan de grond genageld staat. We zijn onder de indruk als we langzaam dichterbij lopen ondertussen steeds meer verkopers van miniaturen negerend. Helaas hebben we niet meer de vrijheid om onder de Eiffeltoren te lopen. Deze vrijheid is na de vele terroristische aanslagen in de stad en het land afgenomen. Vele lelijke hekken sperren de toegang en de rijen om naar boven te komen zijn (te)lang. We lopen er omheen en leggen de bijzondere toren aan alle kanten digitaal vast.
Met nog een paar bezienswaardigheden te gaan, lopen we even later langs de grote brede Seine verder in de schaduw van de vele bomen. De stad blijkt vele malen groter en indrukwekkender dan ik dacht. Op zoek naar de metro om niet al teveel te hoeven lopen, kijken we onze ogen uit naar alle beelden, goud, gebouwen en het razende toeterende verkeer. Air France aan de ene kant, het Grande Palais aan de andere kant. Gillende sirenes met politie op de motor voor une personne importante die naar een nog groter gebouw wordt gebracht. New York is er nix bij!
Eenmaal bij de Notre Dame is drukte nog groter met groepen toeristen die de 6 eeuwen oude kathedraal willen bekijken. Een grote tent met un fête du pain staat voor de ingang bij het plein en de geur van verse stokbroden maakt ons hongerig. Geen pain et un vin voor moeders helaas. Even later zit ik wel aan du pain maar dan bij Subway op verzoek van de rakkers. De rij om naar binnen te gaan bij de Notre 
Dame gaat even later soepel maar vlak voordat we naar binnen willen gaan, worden dochterlief en ik er tussenuit geplukt daar we blote schouders hebben. We wachten buiten op de grond voor het hek bij de ingang in de schaduw op de mannen die binnen zijn. Politie met kogelvrije vesten en bewapening staan naast ons. Hun kleine Franse postuur maakt echter weinig tot geen indruk. Een schietgebedje dan maar en hoop van zegen van daarbinnen.
De bus brengt ons richting het Louvre en manoeuvreert behendig door het Franse 
drukke verkeer. Wederom ben ik verbaasd door de indrukwekkende grootte van dit huis van de Mona Lisa. Puber herkent het van school en benoemd het tot Driehoekjeding en is spontaan in haar nopjes. Onze eigen Mona Lisen poseert als une grande mademoiselle op de rand van de fontein die helaas droog staat. Een beetje verkoeling van wat water zou anders wel aangenaam zijn in deze warmte! Ondertussen ben ik blij dat ik eindeloos kan doorklikken met mijn fotocamera en niet gebonden ben aan rolletjes met een beperkt aantal te maken foto’s.
De warmte en het vele lopen, zorgen dat de vermoeidheid gaat toeslaan.
Vele liters 
water drinken we weg zonder een toilet te bezoeken. Wederom gaan we met de metro verder die letterlijk dubbeldik onder de grond ons brengt naar de Champs Elyssee, de meest prestigieuze, breedste maar ook mooiste laan van Parijs met een lengte van bijna 2 km. Het is net of je in een film staat met alle vlaggen aan de zijkant en het drukke verkeer van taxi’s, busjes en auto’s als je de laan oversteekt. Puber en rakkers zijn er klaar mee en wachten af op een bankje niet inziend hoe bijzonder en overweldigend dit is. Je comprends. 
Gesloopt gaan ze nog met ons mee naar de Arc de Triomphe. Puber herken het en is in haar nopjes met haar Boogje. De 50 meter hoge triomfboog staat op een van de drukste verkeerspleinen van Parijs. Uren kan je hier staan kijken of het allemaal wel goed gaat met dat razende verkeer. Het is net of alles in sneltreinvaart gaat zoals in de films met Louis de Funès. Maar met een beetje fantasie zie ik ook zo Herbie hier rijden.
Uitgeput zitten we in de metro op de terugweg waar een muzikant de reizigers vermaakt met zijn gitaar en zang. No woman no cry. De beste man heeft gelijk ook en verdient een paar munten. Helaas moeten we het laatste stuk naar de camping met de bus en die wordt overvol door de staking van de metro. We kunnen bijna niet meer op onze benen staan en geplet als haringen in een ton in de stinkende hitte van zwetende mensen met klotsende oksels houden we nog net niet onze adem in. We zeggen geen woord maar zien alleen maar af. Mijn voeten branden en knellen in mijn schoenen. Tot dat er een vrouw op mijn tenen staat en dit ongelofelijk zeer doet. Ik zou haar willen uitfoeteren en willen vloeken maar haar oprechte excuses brachten mij niet verder dan het ok is.
Het laatste stuk van de metro naar de camping zijn de laatste meters van de 14 kilometer die we hebben gelopen die dag. Zonder alle kilometers van bus en metro nog erbij. Zwemmen is het enige wat de rakkers nog willen. Wij willen alleen maar onze schoenen uit en geen stap meer verzetten. Een koud biertje en pootjes omhoog is de beloning na een fantastische dag Parijs. Salut Paris!
De dagen die volgen op de camping zijn in volledige vrijheid van lezen, slapen, eten, wijn, voetballen en zwemmen. Een jonge oma die met haar kleinzoon op pad is en vriendjes wordt met de rakkers, de Australiërs die 2 jaar in Bonn wonen maar een lang weekend naar Parijs gaan met hun VAN waarbij de kinderen op het dak slapen, de eenzame Belg die zat te wachten op zijn Franse vriendinnetje en het gezin van 5 gepropt in een kleine auto en dito tent kwam onder andere allemaal voorbij in die ene week. Met de vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt. Vrijheid die onbetaalbaar is net als herinneringen.
Vive la liberté!
