Ik ontwijk ‘m inmiddels nu al een paar weken. Het ontwijken van een vette confrontatie. Puur omdat ik het niet handle. Ik weet het. Als je het niet ziet, is het er niet.
En ik kan dat doen, want ik kan deze confrontatie uit de weggaan. Hoef deze niet op te zoeken omdat ik een andere mogelijkheid heb om te kunnen ontwijken. Al is het verdriet de hele tijd bij me. Met of zonder confrontatie.
Op mijn verjaardag op10 januari geven we de kinderen een symbolisch cadeau. Het is een grote kalender van New York om af te tellen naar ons eerste trip met z’n allen dit jaar naar deze magische stad en het geweldige land. Tranen van blijdschap stromen over onze wangen. De vorige kalender die inmiddels 7 jaar hangt op het toilet boven, wordt nu vervangen door deze nieuwe aftelkalender. Het aftellen is begonnen.
En dan nog maar een paar maanden later stromen er weer tranen. Ondanks het verstandelijk weten, bleef de emotionele hoop van het hart. De hoop dat het door zou gaan. Mijn droom. Onze droom. Maar inmiddels weet ook het hart dat de droom leeg gelopen is als een ballon. Knallend strak van de plannen, ideeën, inspiratie en toeleven naar. Zo futloos en leeg is deze ballon nu leeggelopen en verfrommeld achter gelaten als moed onder mijn schoenzolen.
‘Mam, ik mis het terwijl ik er nooit ben geweest’. Mijn liefde voor het land heb ik overgedragen. Dat is duidelijk. Ik was 23 toen ik voor het eerst, na jaren dromen, voet aan land zette. Het voelde zo nog beter dan verwacht. Ik voelde me gelijk thuis. Inmiddels hebben we 18 staten gezien. Iedere staat met eigen rechten, wetten en regels. Met een eigen natuur van de hitte van de woestijn tot aan de bergen met sneeuw. Allemaal met eigen inwoners. Maar overal even welkom. Het land van de dollars, mijlen en gallons. De vrijheid van reizen was altijd grenzeloos. Nergens was ik zo’n wereldburger als daar. Met trouwen in Las Vegas als onze kers op onze gezamenlijke liefde voor elkaar en het land.
In plaats van aftellen, hou ik me nu bezig met refunds en vouchers in de investeringen die we maanden geleden hebben gedaan. De samenleving van Samen Sterk blijkt als het om geld gaat, ineens wat minder ideologisch. Een luchtvaartmaatschappij die het vliegtuig laat gaan naar een land waar je niet in mag. Het maakt ze niet uit want het vliegtuig gaat en je kunt mee. Zelf annuleren? Dan kost het je annuleringskosten. Ineens word ik die financiële bank van een luchtvaartmaatschappij als ik een voucher aanneem. Je verzekert je suf voor alles en nog wat maar als het erop aankomt en er gebeurt écht wat, geeft niemand gehoor.
Hoe de wereld, hoe mijn leven, hoe ons leven er over een jaar uitziet, weet niemand. Nog minder dan anders. Leven met de dag wordt ons nu meer en meer voor de voeten gegooid. Garantie tot aan de deur van je eigen levenspoort in een veiligheid van schijn. ‘Be prepared for the worst, just hope for the best’. Het legendarische zinnetje van onze gids destijds in New York over 9/11 blijkt toepasselijker dan ooit en steeds terugkomen.
Ondertussen ga ik naar het toilet beneden. Daar waakt de boeddha met toeziend oog aan de muur. Het leven is lijden. Dus ik laat voortaan daar mijn shit achter en spoel het weg. Op zoek naar een stukje verlichting in het ontwijken van mijn confrontatie boven. De kalender kan ik pas weer onder ogen komen als het augustus wordt en er geen aftellen-naar of beleven-van zou zijn. Ik kijk bijna uit naar de laatste maand van de kalender om het jaar om te slaan en een nieuwe kalender te mogen ophangen.
In ‘my hope for the best’ het ballonnetje van de droom weer zachtjes te kunnen opblazen. Weer toe te kunnen leven naar de stad van tomeloze magische energie, de vrijheid van mijlen samen rijden in een camper op lege wegen met gele strepen. Voet aan land zetten in Canada voor een nieuw avontuur met het grootste goed van alles; herinneringen samen maken in vrijheid om te gaan en te staan waar je wil.
