Kostbaarheid en kostbare tijd

Hé fiets! Hé rugzak! Waar gaan jullie met dat meisje naar toe?! Ik weet niet welke emotie het eerste is van de velen. Wint bezorgdheid het van de humor met de lach, van de verbazing of van melodramatische weemoed? Ik weet het niet meer als ik me in het middelpunt van de draaikolk van emoties bevind.

Twee prachtige meiden met lange haren en beugelbekkies proberen al balancerend op hun grote nieuwe fietsen de straat uit te rijden richting de nieuwe grote school. Ze gieren het uit en moeten nog harder lachen als we roepen dat ze totaal de verkeerde kant op gaan. Leren fietsen deed ze ooit helemaal zelf en kon ze gelijk met haar onmiskenbare vastberadenheid en volhardendheid in één dag. Deze gedachte geeft moeders weer hoop en moed op deze morgen. En ik kan dan ook niet meer dan alleen nog maar vertrouwen dat ze gezamenlijk aankomen én dan ook nog op tijd.

Niet alleen de natuur kan namelijk tegenzitten met altijd en eeuwig die tegenwind maar ook logistiek zijn er een hoop kinken in de kabels onderweg. Daar wordt natuurlijk wat op gevonden met twee bruggen en een spoorwegovergang op de route. Alles wat logistiek tegenzit, wordt vastgelegd door een foto op de mobiel. Plaats en vooral tijdstip zijn het vaste bewijs voor het eventueel te laat komen. Het zal tenslotte nooit liggen aan te laat vertrekken, verkeerd de straat uitrijden of aan het oeverloos geklets op de fiets waardoor het fietstempo nog trager is dan lopend.

En dan zijn er letterlijk en figuurlijk ineens andere tijden. Niet meer dezelfde schooltijden als de basisschool en een ander ritme in het opstaan. Ze fietst letterlijk bij me vandaan na een andere wereld die voor haar snel bekend en vertrouwd zal zijn terwijl deze voor mij ver en onbekend wordt. Klasgenoten en leraren die ik voorheen allemaal kende, worden nu ineens niet meer dan namen. Gelukkig wordt dat ook gezien door de school en de ouders worden betrokken gemaakt door op de eerste schooldag ook aanwezig te zijn in deze flinterdunne inbetween fase.

Maar ze is enthousiast, blij, nieuwsgierig en gelukkig met al deze nieuwigheid. Ze slurpt het op als een spons en ploft ’s avonds letterlijk neer in haar bed door de overload aan informatie en indrukken. De overgang is groot en zo totaal anders dan dat wat was. Niet meer in een joggingbroek en met hoed op de eenwieler naar school en na schooltijd buiten spelen. Gelijk wordt er hard gewerkt aan het vele huiswerk voor de verschillende en vooral nieuwe vakken. Ik schiet mee van Franse woordjes tot aan de bevolkingsdichtheid van Australië. Dat je kind op een nieuwe school zit en jijzelf strax bijles nodig hebt om haar te kunnen helpen.

Het brengt een hoop herinneringen mee naar de tijd van mijn brugklasjaar. Wat aan de ene kant zo kort geleden lijkt en aan de andere tijd een heel ander leven geleden. Waarbij dat laatste letterlijk natuurlijk ook zo is. Haar ouder worden, doet mij mijn ouder worden ook beseffen. De spiegel, ja vooral die in de ochtend, doet mij dit ook bevestigen. Ik zie tegenover me hangende mondhoeken en oogleden omringt door wat eerst kraaienpootjes waren maar nu blijvende rimpels zijn. Ogen die alleen dansende letters waarnemen van dichtbij en dus een hulpmiddel nodig hebben. De leesbril wordt een feit.

Ze gaat vijf dagen op kamp met school naar Friesland. Met zes andere meiden in een bungalowhuisje met het huishouden inclusief. Geen mobiel dus geen contact. Gewoon zoals het vroeger ook was. Maar het voelt nu anders want ik sta aan de andere kant. Ik ben niet degene die onbezorgd, zorgeloos vol enthousiasme het nieuwe avontuur aangaat. Ik blijf achter met wel gedachten aan zorgen of het allemaal wel goed gaat. Zorgwekkende nieuwsberichten van die week wakkeren dit aan. Mijn vertrouwen in haar is volledig aanwezig. Helaas in de soms ietwat verknipte buitenwereld niet. Het is zoeken naar moed om verknipte figuren niet de regel te laten bepalen. Maar het moederhart kan nog weinig moed vinden.

Het besef dat je zoveel kunt kopen behalve tijd realiseer ik me meer dan ooit. Dat vasthouden van deze tijd tegelijk loslaten is maar ook andersom. Spaarzaamheid wordt duurzaamheid. De tijd samen zoveel mogelijk benutten met elkaar voor de herinneringen aan dat wat was, nu nog is en hopelijk nog zo lang mogelijk zal blijven. Mijn collecties aan momenten zal ik proberen te beschrijven om vast te leggen en de kracht van het bijbehorende beeld met foto’s bij te zetten.

Omdat ík ooit wíj werd en nu zíj wordt…