Nivo of niveau. En wat maakt het uit?

Terwijl we tegenover haar gaan zitten, vraagt ze ondertussen of hij zenuwachtig is. Hij moet lachen, haalt zijn schouders op en kijkt ondertussen mij aan. Nonchalant geeft hij nee als antwoord.

Formulieren komen op tafel over de procedure en een standaardpraatje volgt. Zijn verleden, inzet, toetsen, dyslexie en karakter worden erbij gehaald en het definitieve advies hiervoor luidt; VMBO Kader als voortgezet onderwijs. Dit gaat het beste bij hem passen. Hij vindt het allemaal prima en ik sluit me erbij aan. Zijn ogen zeggen ondertussen dat we moeten opschieten zodat hij terug naar zijn X-box kan. Prioriteiten moet je stellen in het leven en zeker in het NU zijn.

Als het gesprek is afgerond, ruilt hij met zijn wederhelft de stoel. Een heel andere lichaamshouding en een strak gezicht verschijnt naast me. Dezelfde vraag krijgt een heel ander antwoord. Wiebelend op haar stoel houdt ze zich sterk en geeft aan zenuwachtig te zijn. Wederom de formulieren en het praatje. Ze ervaart het definitieve advies haast als een vonnis wanneer deze luidt: VMBO-Basis. Tranen stromen over haar wangen en het verdriet is voelbaar. Ze had zo graag bij haar vriendinnen willen blijven en mee willen gaan naar hun school. Die allemaal zoveel meer kunnen met een veel hoger advies. Mijn hart breekt.

Nog geen 10 minuten op de fiets en we zijn al bij de open avond van de nieuwe school. Vele malen voorbij gereden maar nooit binnen geweest. Van buiten zo groot maar van binnen voelt het gelijk anders. Elke eerste klas gaat starten via de hoofd-handen-hart-methode. Het spreekt me gelijk aan als ik aan mijn eigen kinderen denk. Op niveau Basis zijn de klassen een stuk kleiner waardoor de leerling meer persoonlijke aandacht krijgt. En er wordt eindelijk meegewerkt, meegedacht en vooral aandacht gegeven aan de kinderen met dyslexie.

Een paar weken later gaan we met z’n vieren naar de open dag nadat ze zelf een lesmiddag hebben gehad. Door middel van een speurtocht worden we door de hele school geleid waar leerlingen en leerkrachten ons te woord staan voor vragen en om te laten zien wat erop school naast geleerd ook gedaan wordt. Ze neemt het voortouw terwijl hij achter haar aanhobbelt. Zoals dat al jaren gaat. Zonder problemen spreekt ze iemand aan als ze niet weet waar ze moet zijn of wat de bedoeling is. Een gesprek met een docente Nederlands die de kinderen met dyslexie onder haar hoede neemt, ontroert me haast. De mogelijkheden zijn hier enorm om ze op weg te helpen hierin. Ja zelfs voor de kinderen die zo dyslectisch zijn als een deur. Aldus de docente. Dat maakt het nog meer bizar dat er juist in de BASISschooltijd weinig tot geen aandacht hiervoor is geweest. Ik heb moeten knokken voor een verklaring en een traject.

Als laatste lopen we langs de praktijklokalen met onderdelen als Metaal, Techniek, Hout maar ook Zorg en Verzorging. Bij de kappersstoelen zie ik haar stralen. Wow dit is op school hier en kan ik misschien ook gaan doen! Ik zie het haar denken. Haar vader herkent de geur van hout en metaal maar ook de machines. Hier wordt gemaakt en gecreëerd. Iets wat hij ook jaren heeft gedaan. En ja, het is écht heel fijn en handig zo’n Bob de Bouwer in huis! Die ook nog eens meer dan verstand heeft van ICT door van zijn hobby zijn werk te hebben gemaakt. Eigenlijk ben ik met terugwerkende kracht misschien wel een beetje jaloers als ik op deze school rondloop. Mijn theoretische leerweg op de Havo brachten mij weinig tot geen plezier. Al schrik ik er bijna van als ik zie wat ik nog weet als ik de boeken opensla van Scheikunde vanuit de 3e. Er is nog best wat blijven hangen van moleculen!

Het bezoek aan de nieuwe school en onze gesprekken, zorgen voor minder onzekerheid. Nieuwe vrienden en vriendinnen gaat ze hier zeker maken. En met haar gedrevenheid en wilskracht komt ook zij waar zij wil komen. Ik hoop dat ze dan gezien wordt voor wie ze is en niet wat ze wel of niet kan leren. Want zij is degene die altijd haar kleren klaarlegt voor de volgende ochtend, haar bed opmaakt en kamer schoonhoudt, zorgt voor haar broertje dat hij zijn gymspullen niet vergeet, uit haar zelf de vaatwasser uitruimt, koffie en thee voor ons zet als we moe zijn. Ze is zoveel meer in deze maatschappij dan alleen haar leerniveau.

Misschien wordt ze wel de favoriete leidster in de kinderopvang van jouw kind. Zorgt ze met liefde en alle aandacht wat voor jou het allerbelangrijkste is op aarde. Misschien knipt ze fantastisch jouw haar en ga je met een blij gezicht de deur uit. Niet alleen omdat het zo goed zit, maar omdat je een gezellig uurtje hebt gehad met haar die zo gezellig kan kletsen, lachen en oprecht geïnteresseerd is. Misschien verzorgt ze wel jouw oma of moeder die het niet meer zelf kan. Met alle geduld van de wereld zal zij zorgen dat het goedkomt en haar aan niets ontbreekt. Zal ze langer blijven dan ze betaald wordt, omdat ze nog even zat te praten in alle aandacht terwijl daar eigenlijk geen tijd voor was.

Je naam zal ze niet snel onthouden en misschien ook niet weten te schrijven maar ze weet eerder wat er nodig is, dan een ander doorheeft. Ik hoop dat ze dan de waardering krijgt die ze verdient. Dat we blij zijn dat zij er is voor dat werk wat vaak ondergewaardeerd wordt, zwaar is, slechter betaald wordt maar voor iedereen onmisbaar is en zo hardT nodig. Veel kun je leren in het leven maar dit is een talent in haar als persoon.

Ja, ik ben ontzettend trots op mijn dochter op het VWO maar minstens zo trots op mijn dochter straks op het VMBO Basis!