Het is zondagmiddag kwart voor twee als we bij een camping aankomen vlakbij Bordeaux. Je wordt haast al dronken van alle wijnranken die overal zijn daar waar je ook maar kijkt.
De camping blijkt echter niet wat we in gedachten hadden en na een plaspauze, gaan we weer verder voor plan B. In de auto klinkt de vertrouwde stem van Olaf Mol die ons rechtstreeks het verslag uit brengt van de race. De verbinding tussen de druiven is niet echt best dus het is even afzien. Zeker als Olav roept dat Max zijn teamgenoot een tikkie geeft en deze wordt uitgeschakeld voor de rest van de race. Ontsteld blijven we achter in een radiostilte zonder verbinding tussen de druiven. Alhoewel beelden niet aanwezig zijn, zegt de stem van Olaf genoeg. Dit is niet ok.
Na nog mee te hebben gekregen tijdens een goeie verbinding op de snelweg dat Max uiteindelijk nog 5e wordt, komen we aan op camping plan B aan de kust. Plek zat en we krijgen een kaart mee met de plekken die nog vrij zijn om te kijken waar we willen staan. Willen staan? Ik wil hier nergens staan! Ook dit is niet wat ik voor ogen had! Maar het is al laat in de middag en warm dus we bedenken dat we na twee dagen altijd weer weg kunnen als we dat willen.
Een eerste oordeel slash indruk schijnt binnen een paar seconden te worden gemaakt. Maar zoals zoveel in het leven, is daar ook de mogelijkheid om iets of iemand een tweede kans te geven. Het wordt lastig als ik het toiletgebouw zie met verouderde jaren 70 tegeltjes op de grond. Ter plekke vraag ik me af waar al die sterren op een camping aan worden toebedeeld. Mijn negatieve blik blijkt ook te wijten aan het feit dat ik nog niet gegeten heb. Een totaal onderschat onderdeel die mijn gedachten volledig kan vertroebelen. Na un pain staat onze deuxième maison in no time. Het zwembad wordt gelijk uitgetest en daarna een heerlijke warme douche mét goede straal en ook nog keurige vooral schone toiletten zonder rij. Ik voel een tweede kans langzaam opkomen.
De rust en ratjetoe met diversiteit aan mensen, maken onze nieuwe en vooral minder perfectionistische omgeving steeds interessanter. De Duitse gay surf dudes, het Engelse stel met tafelkleedje en bloemen, de Franse moeders met hun kroost den hun autosleutels de hele dag in de auto laten zitten met de kofferbak open gewoon omdat het kan, de Nederlandse buren die uiteindelijk uit Krommenie blijken te komen, de Duitse achterburen met hun dreinend nageslacht. Alleen het kenteken op de auto verhult waar je vandaan komt. Het is leven en laten leven op een grote plek tussen de dennenbomen waar later blijkt dat in 2013 een flinke storm heeft huis gehouden.
De kust aan de Atlantsche Oceaan is ongekend gezellige voor het Franse land. Geen stille spookstadjes maar bloemrijke dorpjes met prachtige kerken en marktjes met locale producten. Bij het strand gezellige eettentjes en surfscholen om de Oceaan leren te trotseren met body-boards. En dat laatste is het met recht. Deze zee is van een totaal ander kaliber dan onze eigen Noordzee. Lifeguards op stukken met blauwe vlaggen met daarnaast gelijk rode vlaggen. Krachtige golven met een niet 
zichtbare maar minstens net zo krachtige gevaarlijke zuiging. Mijn kleine blonde God wordt tijdens zijn enthousiasme voor de golven tegen de stenen op de grond geknald en zijn rug wordt gemarkeerd met flinke striemen tijdens deze eerste kennismaking met de onverwacht krachtige Oceaan. Kusjes en chocomelk met slagroom doen de pijn even later verzachten.
Na ons avontuur op Château La Tulipe van Ija Gort (https://www.write-up.nl/week-blog/chateau-tulipe-la-garde/), zijn we met een kwartier in Bordeaux. Een prachtige oude stad aan de rivier de Garonne. De stad staat ook wel bekend als La belle endormie, de ‘schone slaapster’, verwijzend naar de weelderige architectuur.Een stad met duidelijk een rijke geschiedenis. 
Het is warm en de lucht is vakantieblauw als we de brug de Pont de Pierre oversteken om de stad in te lopen. Een omgekeerde vergelijking als ik de herkenning zie vanuit de stad New Orleans in de USA in de prachtige balkons met planten of zitjes.
Een welverdiende lunch op een terras in de ‘Kalverstraat’ van deze stad, geeft ons de tijd om ons heen te kijken om daarna gevoed en gesterkt weer verder te lopen. De warmte, het vele lopen en de parkeermeter doen ons echter na een paar uur weer terugkeren naar de auto. Al 
zittend in de airco bekijken we de stad verder en belanden bij de outlet boulevard naast de Gironne om nog even te genieten van het uitzicht over de rivier en een ijsje. De warmte, het tijdloze, de zon en de nog vele dagen voor ons met elkaar, maken het vakantiegevoel op en top. Een freeze-this-moment-in-happiness.
Eenmaal op de camping is er die bijzondere rust van het begin van de avond. De gezamenlijke bbq wordt aangestoken waar even later een vis of een stuk vlees op kolen gaar worden gerookt. Mannen met een biertje en een praatje terwijl ze het ondertussen het vlees kruiden en draaien. Vrouwen die groente en stokbrood snijden en de kinderen een potje voetbal en badminton spelen of nog even wat borden afwassen. Het internationale leven waarin eenieder een andere taal spreekt en tegelijk dezelfde. Die van respect voor elkaar, met elkaar en het vertrouwen in elkaar. Kon Trump maar even over mijn schouder meekijken, schiet het door mijn hoofd. Maar lang wil ik verder niet over hem nadenken.
Totdat je elke ochtend wakker wordt op je vakantie op het onmogelijke tijdstip van 8.06 uur door het jongetje van de achterburen. Een keertje ok, dat kan gebeuren. Maar iedere ochtend? Daar zakt het tolerantieniveau enorm van. Zeker als ik de papa van dit mormeltje hoor zeggen das du nicht must weinen. Nicht weinen?! SHUT UP!! hoor ik eens naast me en ook de buurvrouw laat van zich horen. De dreiner wordt meegenomen naar het toiletgebouw. Zo is ook de rest van de camping getuige van deze meedogenloze wekker. Ik kan alleen maar respect hebben voor ouders die zo rustig blijven met zoveel geduld en hou me dan ook in als ik op een middag het zusje op een kleedje ligt te slapen. Ik had ook….Nee, leven en laten leven is het motto en ik besluit geen lawaai te maken en laat haar verder slapen. Ze hadden mazzel met een hormonaal goed gezinde achterbuurvrouw.
Het meer aan het einde van de weg is groot en gloeit goud als de zon onder gaat 
achter de bomen bij de Oceaan. Het is ondiep en prima van temperatuur dus de rakkers besluiten om in hun onderbroek het water in te gaan. Terwijl de zon langzaam ondergaat, slaat de maan aan de andere kant ons gade. Een haast magisch sprookjesachtig geheel met het glinsterende goud water als schat van de aarde. Het haventje is idyllisch met restaurants die mosselen en oesters serveren terwijl de karaffen wijn worden gevuld. De wereld is zo slecht nog niet.
En zo bleven we geen twee dagen maar dagen langer op een plek die als eerste indruk niets bleek. Toch kriebelt het weer om verder te gaan en we besluiten noordelijker te gaan voor alvast wat kilometers richting huis. Ik kom een charme camping tegen tijdens het zoeken vlakbij Nantes. Maar vooral dichtbij het avonturenpark Puy Du Fou. We pakken in gaan weer op weg naar de volgende verrassing met een nieuwe eerste indruk en wellicht weer een tweede kans.
À Suivre!
