Dood. Niet ouder geworden dan 28 jaar. So wake me up when it’s all over. When I’m wiser and I’m older. All this time I was finding myself. And I didn’t know I was lost.
Zijn eigen tekst doet nu haast ironisch aan. Niet meer wakker te maken in de zoektocht naar zichzelf zonder zichzelf daar ooit te hebben kunnen vinden. Ook de pseudoniem Avicii lijkt haast voorspellend met als betekenis het laagste niveau in de boeddhistische hel. Niets meer dan karma in het leven dat lijden is op zoek naar verlichting.
Dat je letterlijk kunt worden bedolven in je eigen passie en talent met de dood als gevolg. Dat wat je al je hele leven het liefste doet, je zoveel heeft gebracht maar nog zoveel meer heeft afgenomen. Mentaal niet bestand tegen zoveel moeten en pushen. De druk proberen te onderdrukken met juist die middelen die het lichaam vernielen. Een neerwaartse spiraal in een wereld van macht en geld waarin velen het vaak letterlijk niet kunnen overleven. Niet om weten te gaan met de roem en de daarbij horende geldwolven als managers en mensen die verder willen met jou om er zelf beter van te worden.
Zo tegenstrijdig zo’n eenzame dood kan zijn in een wereld van muziek. Het is juist muziek dat mensen zo verbindt met elkaar. Muziek is dat wat miljoenen mensen bereikt in alle hoeken en gaten van de wereld. Zonder het te verstaan het toch volledig begrijpen. Levenslange herinneringen worden gemaakt voor, door en met geliefden of vrienden tijdens concerten, feesten en bijzondere momenten. Daar waar muziek is, is liefde.
Wat moet ik aan dit alles denken als we de dag na zijn dood zelf met vrienden bij een concert zijn. En niet alleen met vrienden maar met al onze kinderen.
Tijdens de 
vriendschap van ons als vrienden de liefde voor dezelfde muziek delend en overgebracht op ons eigen kroost. Vier volwassenen zittend op de tribune achter zes kinderen. We geven haast net zo veel licht als het podium voor ons van trots. Al dansend en meezingend met de overige duizenden mensen in de concertzaal alsof we ons eigen feestje vieren. Ear Plugged, dat dan weer wel.
Feest vieren met de band die vanuit Canada overkomt om te toeren door Europa en waar ze ook Amsterdam aan doen. Hun enthousiasme en passie voor de muziek die ze samen maken, stroomt aan alle kanten naar de menigte toe. Het is aanstekelijk 
en iedereen laat het dagelijkse leven even los om te genieten van het moment en het opgaan in de vrolijke opzwepende muziek. Walk off the Earth doet hun naam eer aan. Alsof je even uit je eigen wereld stapt en in hun wereld belandt met vliegende ukeleles, bijzondere instrumenten en de kunst van 5 mensen al spelend op 1 gitaar.
Het plezier met elkaar en het verbonden voelen met elkaar treft het doel in het hart. Zelfs het opruimen van hun kamer is de volgende geen enkel probleem. Zelf hebben ze de Ipad neergezet op de overloop en uit het boxje ernaast schalt ‘Hold on to what you’ve got’. Al zingend worden de kamers vrolijk en binnen no time samen opgeruimd. Treffender kon het wat mij betreft niet zijn. Ik hoop dan ook dat de dood van deze jonge DJ de wereld wakker schudt. Dat zijn dood alleen daarom iets van zinvol kan zijn. Wakker kunnen we hem niet meer maken na zijn eeuwige walk off the earth. Maar zoals velen al geloofden dat hij de reïncarnatie was van Mozart, kan ik alleen maar in de boeddhistische gedachte die nu overblijft hopen dat hij terug mag komen. Met al zijn talenten en passie om ons te blijven verbinden met elkaar op zoek naar zichzelf zonder dat we deze hoeven te verliezen.
R.I.P.
