Het is nog steeds bijna 30 graden als we boven op het dek zitten. Proost! Slushpuppy’s, cola en een biertje als toast op de vakantie die nu eindelijk is begonnen. Vakantie naar het Hogere Noorden en de inmiddels langdurende warmte achter ons latend. Terwijl de boot al een eindje op weg is, zien we nog steeds land aan beide kanten als we even later aan tafel gaan voor het lopende buffet. Het smaakt ons prima na een lange dag en ik neem nog een slurpwijntje extra daar de mee te nemen voorraad beperkt is. En vooral ter plekke niet te betalen en haast niet te verkrijgen is. Het kan te gek ook.
Strak op tijd komen we aan in Göteborg en voor we het weten rijden we over de brug waar we zojuist onderdoor voeren en volgen we de snelweg richting Noorwegen. Na ja snelweg, in vergelijk met de Duitse racebaan van de dag daarvoor is dit net of je bij moet peddelen. Goed voor het benzineverbruik, dat dan weer wel. Het zijn nog aardig wat kilometers voor onze eerste bestemming dichtbij Lillehammer. Ik volg als duo-navigator de navigatie van de auto op de hielen en zie dat we niet ver van Fjällbacka zijn. Losjes vertel ik de eerste stuurman dat dit maar een kwartiertje is naar de kust en dat ik daar wel héél graag heen wil. De navigatie stuurt ons even later de snelweg en de rakkers denken dat we er al zijn als we stoppen. Maar ik leg even uit wat deze tussenstop inhoudt om het aantrekkelijker te maken. Dit is het geboorteplaatsje van de beroemde Zweedse schrijfster Camilla Läckberg. Merendeel van haar boeken speelt zich af in deze westkust van Zweden maar ook de zesdelige serie Fjällbacka Murders is hier opgenomen. Én niet geheel onbelangrijk; de naam van onze Lisen komt uit haar boek De IJsprinses waarin zij het zusje is van Malin! De rakkers zijn gelijk overtuigd van onze komst naar dit bijzondere plaatsje. Amen.
De lieflijke kleurrijke haven maar ook de grote rotsen en het verre zicht over de zee is haast sprookjesachtig. Na een aardige klim via een trap en wat losse rotsblokken, staan we boven met een uitzicht over het pittoreske stadje. De warme rotsen onder mijn handen als ik even ga zitten, doen mij gelijk denken aan de zomers van vroeger in Finland. Met blote voeten 
rennend over de vertrouwde warme rotsen waarbij ik elke hobbel en bobbel uit mijn hoofde kende. Wat zouden we hier nog graag langer blijven maar we gaan door op onze weg naar boven. Ondertussen met een vertraging van 2 uur maar die wel ontzettend de moeite waard was.
Na vele kilometers en dito wegwerkzaamheden verder, komen we aan bij ons huisje. De sleutel in het slot omdraaiend en iedereen rent een kant uit om te kijken hoe het eruit ziet. Het blijft altijd een geweldig moment! Het voelt en ruikt vooral erg Scandinavisch waarbij gelijk herinneringen weer bovenkomen. Het krakende hout bij iedere stap en later ook bij elke draai in onze houten bedden maken de kneuterigheid op en top. En na een nachtje 120 cm breed op de boot nu een upgrade naar een 140 cm breed bed. Verderop horen we het geklingel van de schapen en koeien die hier volledig los scharrelen. De schapen laten zich gewillig knuffelen door de rakkers zonder gelijk hun wol te hoeven afstaan. De opmerking over lekkere lopende shoarma wordt iets minder gewaardeerd door ze.
We gaan naar het stadje Lillehammer dat bekend staat om de Olympische Spelen van 1994 waarbij Johan Olav Koss mij dan weer het meest bij is gebleven (die ik niet lang daarna ook persoonlijk heb ontmoet en hij mij pootje over heeft leren schaatsen in het Thialf stadion!). Maar is ook het stadje waar in 1925 de kaasschaaf is uitgevonden. Het is maar een detail. Bij de skischans zijn ze daadwerkelijk aan het oefenen met springen wat het extra leuk maakt. Het is megastijl wat je pas ziet als je echt dichtbij komt. Het lijken wel afgeschoten Nerf pijltjes als ze landen en ik kijk 
naar het dito materiaal van hun pakken; licht en vooral aerodynamisch. Na een rondje door het gezellige centrum van de stad zelf gaan we nog naar Maihaugen, een openluchtmuseum met oude huizen, boerderijen en de bekende Noorse Staafkerk. De warmte, de rust en de aanwezigheid van echte acteurs, maken het alsof je letterlijk in een andere tijd bent gestapt. Het dagje Noorse cultuur sluiten we af bij de gele M. Een vaste deal met de rakkers. What comes around, goes around.
Een grijze dag daarna benutten we met lekker lezen, spelletjes spelen, taart bakken en als het droog is, het beklimmen van de skiberg tegenover ons. We vragen nog bij de receptie of we achterlangs naar boven kunnen met de auto. Het antwoord is dat je in Noorwegen overal lopend mag komen maar als je dit doet met de auto, je wordt gearresteerd. Ok, dat is dan maar duidelijk. En ze meldt ook dat de kinderen echt vele malen eerder boven zullen zijn dan wij als we ze maar laten gaan. Maar die hebben totaal geen zin in dit slome-ouder-plan totdat Puber haar mindset een twist geeft en ze er volledig voor gaat. Dat houdt in dat we als hijgende paarden er achteraan sjokken en we ze niet meer kunnen vinden. En dat, dat voelt dan ook weer niet fijn. Ik fluit ze letterlijk terug en zeg we dat we niet helemaal naar de top gaan. What goes up, most go down. Dat gaat een heel stuk sneller en als 3 kleine kleutertjes op een hek zitten ze beneden op ons te wachten. “Eh ja, ik wilde nog wat foto’s nemen en papa was met de drone bezig daarom duurde het wat langer”. Yeah right mama…
Na het huisje netjes te hebben afgeleverd, gaan we weer op weg naar het volgende. De nieuwe kilometers voor ons hebben letterlijk iets ontvankelijks. Het nieuwe, niet wetende wat er komen gaat, maakt ontzettend nieuwsgierig. De eerste kilometers zijn nog wat mak maar naar mate we het echte Fjordengebied naderen, wordt het al steeds grootser en mooier ondanks het grijze regenachtige weer. Het heeft zelfs iets mysterieus daardoor met name doordat we zo weinig mensen tegenkomen. We hebben al behoorlijk wat tunnels gehad inmiddels en houden bij wat de langste is. Bij 5,8 kilometer vinden we het al heel wat. Totaal niet gewend aan zoveel ‘Mol-gehalte’. En dan, volledig zonder waarschuwing maar met net zoveel gewoonte als de overige tunnels, volgt na een simpele roundabout (ik hou zó van dit woord!) die ene tunnel (Lærdal tunnel). Met een minimale notificatie voordat we erin rijden dat deze 24,5km (!!) lang is. Je hebt niet eens de keus om er niet in te gaan. We rijden de donkerte dan ook in waarbij om de kilometer een bord staat met de gereden kilometers en de kilometers die nog voor je liggen. Zo op de helft geeft dit, hoe je het went of keert, een heel unheimlich gevoel. Al kun je tussendoor toch nog even stoppen bij de blauw verlichte plekken. Maar we kachelen door and then there was light. Aan het eind van die tunnel na al die kilometers van meters hoge rots en berg boven je, kom je in een totaal ander landschap. Bizar en ontzettend indrukwekkend deze langste tunnel ter wereld, gebouwd in 2000 en waar ze 5 jaar over hebben gedaan. Met credits aan Wikipedia en 4G onderweg.
Aangekomen bij de receptie, krijgen we tassen met linnengoed, handdoeken en de 
sleutels. “We upgraded your cabin”. Ah, das altijd goed nieuws! En wow, waar komen we dan weer terecht? Een super appartement met 3 slaapkamers voor 3 personen, een geweldige vide voor de rakkers met mega tv, een eettafel voor 8 personen en balkon. En vooral dat weergaloze uitzicht op die grote bergen voor ons met verschillende watervalletjes is fantastisch. We settelen en voelen ons hier gelijk thuis. Maar tijd om uit te slapen is er niet de volgende morgen. Als reisleidster van het programma deze weken, heb ik om 11.00 uur afgesproken in Flåm voor een historische treinreis. Of wordt deze wellicht hysterisch?
Het plaatsje aan het eind van de Aurlandsfjord is erg schattig en omgeven door een 
weergaloos natuurspektakel. Volledig ingericht op toeristen vanuit de hele wereld die met bussen, auto’s of over het water worden afgeleverd. Zoals het de dag ervoor grijs en regenachtig was, hoe mooi is de dag vandaag met een blauwe hemel en een heerlijke temperatuur. We stappen in de legendarische trein die straks ruim 800m zal stijgen de bergen in en 20 kilometer lang is. Het geeft een beetje een Harry Potter 9¾ gevoel. Om ons heen gonst oa de Duitse, Italiaanse, Amerikaanse, Franse en Engelse taal maar het meest vertegenwoordigd en vooral aanwezig, zijn de Aziaten. Ze zijn allemaal niet groter dan mijn negenjarigen maar wel dubbel 
zoveel aanwezig als ze groot zijn. Ze willen niets missen en staan als eerste vooraan met haast een vorm van verlatingsangst of angst dat ze geen foto (lees selfie) kunnen maken voor hun ‘been there, done that’ verhaal. Als het treintje aankondigt 5 minuten te stoppen bij de waterval Kjofossen, struikelen ze haast over elkaar om naar de deur te kunnen. Je bent je eigen hoofd niet zeker door de heen en weer slingerden selfiesticks zodat ze met een peace-teken met hun vingers op de foto kunnen met dat wat zo bijzonder is achter hen. Waarschijnlijk zien ze dat laatste pas écht als ze thuis zijn. Ineens gaat er muziek aan wat zorgt voor een nog magischer moment bij dit kolkende water. Een 
folkloristische blonde dame in het rood doemt op en gaat staan dansen en zingen bij de waterval als de mythologische Huldra. De rakkers gieren het uit en vinden het super skyrrrr allemaal. Het is een bijzondere treinreis langs magische watervallen en bergen.
De rakkers gaan helemaal los op de toeristische winkeltjes zodra we weer uit het treintje stappen. Je kan het haast niet bedenken welke prullaria/souvenirtjes er verkocht worden met een eland, trol of de vlag van Noorwegen erop. En dan is het ook nog eens allesbehalve goedkoop. Want ja, Noorwegen is inderdaad een mega duur land voor ons als Nederlander. Maar dan zie ik toch een ‘made in Norway omslagdoek’ van wol. De eerste stuurman vindt dat ik die om moet doen om te kijken of deze staat. De rakkers lachen me bij voorbaat al uit om het Skyrre Arla kleed die tussen dito truien hangt. Ze vinden me een Skyrre Arla moeder. En toch, gaat ie gewoon mee en ben ik er heel blij mee, puh! Puber kijkt ondertussen alleen maar naar beeldjes van Fjordenpaarden daar ze ietwat gefrustreerd is dat ze die nog steeds niet heeft gezien in het Fjordengebied. Ze verwachtte een soort van Fjordenvallei zoals Bob de Bouwer zijn Zonnenbloemenvallei had, ben ik bang.
De volgende dag is een dagje in the cloud. Er is (helaas) wifi in het huisje die de rakkers een digitaal inhaaldagje geeft terwijl de bergen om ons heen worden gehuld in witte watten van wolken die komen en gaan. De watervalletjes worden groter en breder met de vallende regen. Het zijn als aderen voor de berg die naast groot, 
robuust, ruig en standvastig ook zo kwetsbaar lijkt. Uren kan ik naar dit levende schilderij kijken. Dan weer binnen vanonder mijn skyrre kleed, dan vanaf buiten op het balkon om de geuren en extra zuurstof uit de zuivere lucht proberen op te nemen en door mijn eigen aderen te laten gaan.
In de middag worden er Noorse wafels gemaakt met aardbeien en poedersuiker. Een ware traktatie na droogje koekjes daar een pak al bijna 4 euro kost in de Joker en dat is geen grapje maar de supermarkt. Als het even droog is aan het eind van de middag gaan we samen even naar buiten om in de omgeving te kijken. Maar al een tijdje trekt het uit uitzicht schuin tegenover ons heel erg en we besluiten de auto te pakken en daarheen te rijden. De bergen zijn inmiddels vrij van de wolken en het mooie avondzonnetje komt door. Als we het weggetje op willen rijden, blijkt dat we 
40 kronen (zo’n 4 euro) tol moeten betalen. Tja dat hebben we net weer niet bij ons. En dus weer terug om vervolgens weer terug te gaan en de kronen achter te laten in het hokje langs de weg. We rijden verder de onverharde weg op waarbij gelijk de paarden op de weg en langs de weg staan gevolgd door de koeien. We rijden steeds meer naar boven waar een paar huisjes staan en als we bovenop komen, zelfs échte Fjordenpaarden. De adrenaline giert door mijn lijf. Wat is het hier mega mooi en wat moeten de rakkers hier ook bij zijn! Ik voel me haast ontaard als moeder dat ze hier niet bij zijn. Al was het hun eigen 
keus. Morgen, morgen gaan ze hier ook naar toe en dan kan Puber eindelijk naar háár Fjorden. Het is alsof we alleen zijn met de paarden en een paar huisjes met belachelijk uitzicht in een soort Highlander-achtige achtertuin. De drone wordt losgelaten en maakt naast mijn fotocamera het enige geluid hier. We gaan er haast van fluisteren.
De oneindige natuur in deze omgeving is onvoorstelbaar en met de avondzon als in een film. Maar er komt nog meer op ons pad. De cruise door de Fjorden staat morgen om 11.30 uur op het programma. Eerst nog een nachtje op 140cm en versgebakken broodjes uit in de over in de ochtend. Wordt vervolgd!
