Een zondagse herfstdag begon vroeger met de imponerende klanken van de vier jaargetijden van Vivaldi terwijl de rode pan op het fornuis stond te pruttelen met stoofvlees.
De meest saaie dag van de week in het seizoen. Niemand die buiten was om te spelen, geen bal te doen en warm eten tussen de middag vond ik net als draadjesvlees écht een dooddoener. Ik verklaarde de komst van de herfst dan ook steevast de oorlog en ging mentaal flink in verzet. Volledig zinloos dat dan weer wel. Maar ik heb dat jaren weten vol te houden. Het afscheid nemen van de zomer met de lange avonden spelen buiten, geen jas aan hoeven doen en lekker gebakken aardappeltjes met sla eten. Het voelde zo ongecompliceerd en vooral zo vrij. Die vrijheid los moeten laten om voor mijn gevoel gedwongen door het weer binnen te zitten met al zijn gewoontes, was altijd een hele opgave. Maar door de jaren heen verandert een mens niet alleen fysiek een hoop maar ook de mentale kijk op het leven. Vivaldi’s jaargetijden heb ik inmiddels behoorlijk kunnen waarderen en die zondag vind ik lang zo saai en vervelend niet meer. Dat ligt niet alleen maar door de komst van de haast 24-uurs economie maar ook het uitslapen, de rust van niets hoeven en gerechten maken die bij de herfst zo passen al is er voor draadjesvlees nog steeds geen liefde. Genieten is geen werkwoord meer maar een vorm van zijn. Het respecteren, verwonderen en juist meegaan met de natuur en haar seizoenen die elke keer iets nieuws brengen. Van energie en inspiratie in de lente tot de vrijheid op de lange warme zomerdagen en avonden. De geurende herfst met het verlies van de bladeren en de regen kletterend op het raam terwijl je warm binnen zit met de kaarsjes aan. En van inkeer en bezinning in rust tijdens de winter als alles kaal en grijs is in afwachting 
van. Op de huidige herfstzondag is er geen Vivaldi maar een feel-good-movie en een bak popcorn met z’n allen, geen draadjesvlees maar een appeltaart of een gevulde minestronesoep. Maar ook af en toe lekker (digitaal) los in het bos om te aanschouwen, te voelen en te ruiken als de natuur in alle kleurenpracht verandert. De kunst van het leven is het leven leiden wat bij je past, bij je hoort en er losjes in meegaan. Ermee omgaan met alle paden, kronkels en heuvels. Als een patroon wat je wil gaan breien met een kleurrijk resultaat met de vele verschillende steken en uitdagingen die je onderweg tegenkomt. Breikunst en levenskunst hebben dan best veel overeenkomsten als je het zo bekijkt. Het is een kwestie van insteken, omslaan, doorhalen en (van je) af laten glijden…..
.
