Op de dag van de Vrijheid zitten wij al vroeg in de auto op weg richting het Zuiden. Daar waar de zon zou schijnen, zou de bestemming worden voor onze vouwwagen om uit te klappen. De vrijheid van niet van tevoren boeken maar te gaan en staan waar je zelf wil, vind ik heerlijk. Geen geplan of vast zitten aan iets maar daar gaan waar al onze 5 neuzen spontaan heen willen. Oui, nous allons à Paris!

Ruim 500 kilometer verder komen we aan in Versailles, pal onder Parijs. Aan het einde van een woonwijk, volledig in het bos zetten we ons tweede huis neer. Het is warm en de rakkers kunnen niet wachten om te plonsen. Puber niet. Puber gaat zitten en hangen. Na wat aansporingen komt er wat actie in het groeiende lijf en helpt ze mee. Een top plek is dit. Al zeggen we het zelf. Ruimte, bomen, veel zon met verschillende soorten mensen aan nationaliteiten en leeftijden maar ook in soorten van ‘tweede huizen’ om ons heen.

We worden wakker van de kraaien, duiven en de stad die verderop ontwaakt. Niet veel later ontbijten we met verse Franse baquettes in het zonnetje. Bonjour mon amour! Met de vrijheid om de dag in te vullen zoals we willen zonder moeten en zonder klok. Op zoek naar een Carrefour om wat boodschappen te doen voor de avond, ontdekken we de stad al gauw door het stilstaan voor de vele stoplichten. De warmte doet ons gauw terugkeren zodra we onze wagen volgeladen hebben. Om vervolgens te relaxen en te plonsen in de welkome rust van het bos. In het zonnetje met boek nummer 1 op schoot, een Madeleine koekje in mijn linkerhand en een biertje in mijn rechterhand om het cakeje mee weg te spoelen. Niet omdat het moet, maar gewoon om dat het zo lekker kan.

Maar na een dag komt algauw het reisleidster gevoel naar boven en gaan we lopend op weg naar het paleis/kasteel van Versailles. Kleinigheidje is dan weer dat ik dacht het 10 minuten lopen zou zijn. Oeps, het is iets meer dan een halfuur met de benenwagen. Met de metro zou het 10 minuten zijn. Nee, we gaan gewoon doorlopen allemaal, niet piepen want jullie hebben geen kleine beentjes meer. Puber vindt het bij voorbaat stom, onzinnig en veel te ver lopen maar vooral ook kei vet saai. Oooohhh ik herken dit zo maar nu sta ik aan de andere kant. Doorlopen dus want dat moest ik vroeger ook. Een van de grotere dooddoeners van machteloosheid in opvoeding en generatiekloof. Ach soms is er dan toch een herhaling van de geschiedenis.

Het paleis is dicht op maandag maar dat wisten we. Minder dan 100 euro verder met een paar kinderen die daar dan helemaal geen zin in hebben, is dan letterlijk weer te veel van het goede om toch alles te willen zien en te bezoeken. De oprijlaan richting het paleis is megalang en met de ontspruitende natuur met dit groeizame weer, ontzettend mooi. Alles kleurt prachtig lichtgroen en met de blauwe lucht als achtergrond haast filmachtig. Het paleis is zoveel malen groter en indrukwekkender dan ik dacht. Overal blinkt het goud in de volle zon. Alles is tot in de puntjes onderhouden en oogt haast nieuw in plaats van bijna 4 eeuwen oud. Werkelijk bizar hoeveel oppervlakte, geld en tijd hierin is gestoken. En dat terwijl vele landgenoten destijds niet eens te eten hadden.

We kunnen een stuk doorlopen de tuinen in. Het is werkelijk een minifractie wat we zien van dat wat er nog meer te zien valt. Meer dan 800 (!) hectare groot is alles bij elkaar. Het ongeïnteresseerde gedrag van Puber is aanstekelijk op de andere rakkers. Ze worden ongeïnteresseerd moe, hebben het warm en kunnen geen beeld meer zien. Terwijl ik digitaal losga met foto’s en hun vader met filmen, hangen en dweilen zij op de trap in de hoop dat we gauw weer teruggaan. Het levert mij in ieder geval een super foto op. Op de terugweg zijn ze wat spraakzamer na een welverdiende McFlurry dinges bij de MC. Water bij de wijn doen vind ik dan weer zonde maar een ijsje bij de MC wil ik dan nog wel overwegen.

De volgende dag blijkt er staking bij de Metro als we naar Parijs willen.
De vrijheid om te staken is blijkbaar groot daar dit minstens wekelijks plaatsvindt. Ok, dan eerst de bus en dan de metro maar komen we doen we er wel. We lopen wat gedesoriënteerd de metro uit met een strakblauwe hemel en een al warme zon boven ons. De eerste verkoper van mini Eiffeltorentjes komt gelijk naar ons toe. De kinderen zijn overrompeld door zijn zeer donkere gelaat en deze actieve vorm van verkoop. Wat? Maar 5 voor 1 euro hoor mam! Ik zeg dat we later wel kopen en dat er nog veel meer zullen komen. Ik vraag hem waar de Grande Eiffeltoren is en hij wijst naar links om de hoek.

En daar, in het weidse uitzicht staat die Grande toren dan.
Alsof ie op ons stond te wachten en welkom heet in plaats van al ruim 130 aan de grond genageld staat. We zijn onder de indruk als we langzaam dichterbij lopen ondertussen steeds meer verkopers van miniaturen negerend. Helaas hebben we niet meer de vrijheid om onder de Eiffeltoren te lopen. Deze vrijheid is na de vele terroristische aanslagen in de stad en het land afgenomen. Vele lelijke hekken sperren de toegang en de rijen om naar boven te komen zijn (te)lang. We lopen er omheen en leggen de bijzondere toren aan alle kanten digitaal vast.

Met nog een paar bezienswaardigheden te gaan, lopen we even later langs de grote brede Seine verder in de schaduw van de vele bomen. De stad blijkt vele malen groter en indrukwekkender dan ik dacht. Op zoek naar de metro om niet al teveel te hoeven lopen, kijken we onze ogen uit naar alle beelden, goud, gebouwen en het razende toeterende verkeer. Air France aan de ene kant, het Grande Palais aan de andere kant. Gillende sirenes met politie op de motor voor une personne importante die naar een nog groter gebouw wordt gebracht. New York is er nix bij!

Eenmaal bij de Notre Dame is drukte nog groter met groepen toeristen die de 6 eeuwen oude kathedraal willen bekijken. Een grote tent met un fête du pain staat voor de ingang bij het plein en de geur van verse stokbroden maakt ons hongerig. Geen pain et un vin voor moeders helaas. Even later zit ik wel aan du pain maar dan bij Subway op verzoek van de rakkers. De rij om naar binnen te gaan bij de Notre Dame gaat even later soepel maar vlak voordat we naar binnen willen gaan, worden dochterlief en ik er tussenuit geplukt daar we blote schouders hebben. We wachten buiten op de grond voor het hek bij de ingang in de schaduw op de mannen die binnen zijn. Politie met kogelvrije vesten en bewapening staan naast ons. Hun kleine Franse postuur maakt echter weinig tot geen indruk. Een schietgebedje dan maar en hoop van zegen van daarbinnen.

De bus brengt ons richting het Louvre en manoeuvreert behendig door het Franse drukke verkeer. Wederom ben ik verbaasd door de indrukwekkende grootte van dit huis van de Mona Lisa. Puber herkent het van school en benoemd het tot Driehoekjeding en is spontaan in haar nopjes. Onze eigen Mona Lisen poseert als une grande mademoiselle op de rand van de fontein die helaas droog staat. Een beetje verkoeling van wat water zou anders wel aangenaam zijn in deze warmte! Ondertussen ben ik blij dat ik eindeloos kan doorklikken met mijn fotocamera en niet gebonden ben aan rolletjes met een beperkt aantal te maken foto’s.

De warmte en het vele lopen, zorgen dat de vermoeidheid gaat toeslaan.
Vele liters water drinken we weg zonder een toilet te bezoeken. Wederom gaan we met de metro verder die letterlijk dubbeldik onder de grond ons brengt naar de Champs Elyssee, de meest prestigieuze, breedste maar ook mooiste laan van Parijs met een lengte van bijna 2 km. Het is net of je in een film staat met alle vlaggen aan de zijkant en het drukke verkeer van taxi’s, busjes en auto’s als je de laan oversteekt. Puber en rakkers zijn er klaar mee en wachten af op een bankje niet inziend hoe bijzonder en overweldigend dit is. Je comprends. Gesloopt gaan ze nog met ons mee naar de Arc de Triomphe. Puber herken het en is in haar nopjes met haar Boogje. De 50 meter hoge triomfboog staat op een van de drukste verkeerspleinen van Parijs. Uren kan je hier staan kijken of het allemaal wel goed gaat met dat razende verkeer. Het is net of alles in sneltreinvaart gaat zoals in de films met Louis de Funès. Maar met een beetje fantasie zie ik ook zo Herbie hier rijden.

Uitgeput zitten we in de metro op de terugweg waar een muzikant de reizigers vermaakt met zijn gitaar en zang. No woman no cry. De beste man heeft gelijk ook en verdient een paar munten. Helaas moeten we het laatste stuk naar de camping met de bus en die wordt overvol door de staking van de metro. We kunnen bijna niet meer op onze benen staan en geplet als haringen in een ton in de stinkende hitte van zwetende mensen met klotsende oksels houden we nog net niet onze adem in. We zeggen geen woord maar zien alleen maar af. Mijn voeten branden en knellen in mijn schoenen. Tot dat er een vrouw op mijn tenen staat en dit ongelofelijk zeer doet. Ik zou haar willen uitfoeteren en willen vloeken maar haar oprechte excuses brachten mij niet verder dan het ok is.

Het laatste stuk van de metro naar de camping zijn de laatste meters van de 14 kilometer die we hebben gelopen die dag. Zonder alle kilometers van bus en metro nog erbij. Zwemmen is het enige wat de rakkers nog willen. Wij willen alleen maar onze schoenen uit en geen stap meer verzetten. Een koud biertje en pootjes omhoog is de beloning na een fantastische dag Parijs. Salut Paris!

De dagen die volgen op de camping zijn in volledige vrijheid van lezen, slapen, eten, wijn, voetballen en zwemmen. Een jonge oma die met haar kleinzoon op pad is en vriendjes wordt met de rakkers, de Australiërs die 2 jaar in Bonn wonen maar een lang weekend naar Parijs gaan met hun VAN waarbij de kinderen op het dak slapen, de eenzame Belg die zat te wachten op zijn Franse vriendinnetje en het gezin van 5 gepropt in een kleine auto en dito tent kwam onder andere allemaal voorbij in die ene week. Met de vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt. Vrijheid die onbetaalbaar is net als herinneringen.

Vive la liberté!

Dood. Niet ouder geworden dan 28 jaar. So wake me up when it’s all over. When I’m wiser and I’m older. All this time I was finding myself. And I didn’t know I was lost.

Zijn eigen tekst doet nu haast ironisch aan. Niet meer wakker te maken in de zoektocht naar zichzelf zonder zichzelf daar ooit te hebben kunnen vinden. Ook de pseudoniem Avicii lijkt haast voorspellend met als betekenis het laagste niveau in de boeddhistische hel. Niets meer dan karma in het leven dat lijden is op zoek naar verlichting.

Dat je letterlijk kunt worden bedolven in je eigen passie en talent met de dood als gevolg. Dat wat je al je hele leven het liefste doet, je zoveel heeft gebracht maar nog zoveel meer heeft afgenomen. Mentaal niet bestand tegen zoveel moeten en pushen. De druk proberen te onderdrukken met juist die middelen die het lichaam vernielen. Een neerwaartse spiraal in een wereld van macht en geld waarin velen het vaak letterlijk niet kunnen overleven. Niet om weten te gaan met de roem en de daarbij horende geldwolven als managers en mensen die verder willen met jou om er zelf beter van te worden.

Zo tegenstrijdig zo’n eenzame dood kan zijn in een wereld van muziek. Het is juist muziek dat mensen zo verbindt met elkaar. Muziek is dat wat miljoenen mensen bereikt in alle hoeken en gaten van de wereld. Zonder het te verstaan het toch volledig begrijpen. Levenslange herinneringen worden gemaakt voor, door en met geliefden of vrienden tijdens concerten, feesten en bijzondere momenten. Daar waar muziek is, is liefde.

Wat moet ik aan dit alles denken als we de dag na zijn dood zelf met vrienden bij een concert zijn. En niet alleen met vrienden maar met al onze kinderen.
Tijdens de vriendschap van ons als vrienden de liefde voor dezelfde muziek delend en overgebracht op ons eigen kroost. Vier volwassenen zittend op de tribune achter zes kinderen. We geven haast net zo veel licht als het podium voor ons van trots. Al dansend en meezingend met de overige duizenden mensen in de concertzaal alsof we ons eigen feestje vieren. Ear Plugged, dat dan weer wel.

Feest vieren met de band die vanuit Canada overkomt om te toeren door Europa en waar ze ook Amsterdam aan doen. Hun enthousiasme en passie voor de muziek die ze samen maken, stroomt aan alle kanten naar de menigte toe. Het is aanstekelijk en iedereen laat het dagelijkse leven even los om te genieten van het moment en het opgaan in de vrolijke opzwepende muziek. Walk off the Earth doet hun naam eer aan. Alsof je even uit je eigen wereld stapt en in hun wereld belandt met vliegende ukeleles, bijzondere instrumenten en de kunst van 5 mensen al spelend op 1 gitaar.

Het plezier met elkaar en het verbonden voelen met elkaar treft het doel in het hart. Zelfs het opruimen van hun kamer is de volgende geen enkel probleem. Zelf hebben ze de Ipad neergezet op de overloop en uit het boxje ernaast schalt ‘Hold on to what you’ve got’. Al zingend worden de kamers vrolijk en binnen no time samen opgeruimd. Treffender kon het wat mij betreft niet zijn. Ik hoop dan ook dat de dood van deze jonge DJ de wereld wakker schudt. Dat zijn dood alleen daarom iets van zinvol kan zijn. Wakker kunnen we hem niet meer maken na zijn eeuwige walk off the earth. Maar zoals velen al geloofden dat hij de reïncarnatie was van Mozart, kan ik alleen maar in de boeddhistische gedachte die nu overblijft hopen dat hij terug mag komen. Met al zijn talenten en passie om ons te blijven verbinden met elkaar op zoek naar zichzelf zonder dat we deze hoeven te verliezen.

R.I.P.

 

 

 

Huilend zit ze tegenover me aan tafel. Boos, verdrietig en verongelijkt. “Hij zegt dat ik dom ben maar ik ben helemaal niet dom, ik heb alleen dyslexie!” Een opsomming aan verdediging over zichzelf en de situatie volgt. Ik voel onmacht in me opkomen en zou wel naar school willen rennen om de betreffende klasgenoot door elkaar te rammelen. Aan alle kanten kansloos. Dit doe je natuurlijk niet als ouder zijnde (zelfs niet als variant in de Luizenmoeder) plus dat het al na 19.00 uur is en de school gewoon dicht is.

Ik vraag welk klasgenootje deze woorden heeft uitgesproken. Het blijkt het kleine ventje uit de klas te zijn. Hij komt bij wijze van spreken nog net niet tot aan haar navel. Hij is klein omdat hij een nierziekte heeft en zijn groei hierdoor achter blijft. Misschien probeert ook hij zijn beperking te overschaduwen met nare woorden over een ander. Aanval wordt vaak gezien als de best verdediging.

Dit gebruik ik om uit te leggen dat we allemaal wel wat hebben wat anders is. De een is kleiner door een ziekte, de ander heeft minder goeie ogen en draagt een bril, weer een ander heeft ADHD, terwijl de volgende dyslexie heeft. Het maakt ons vooral uniek in wie we zijn in een mix van sterke, minder sterke en zwakkere punten. Beperkingen zowel fysiek als mentaal, zichtbaar maar merendeel juist onzichtbaar. Daarin is geen keuze geweest maar een kwestie van overkomen met honderden verschillende redenen.

Maar bij een beperking op welk gebied dan ook, blijkt het dat het harder knokken is om voor jezelf op te komen, je te verdedigen om maar tot het gemiddelde te komen waar de samenleving naar streeft. Samen zitten ze dus vet onder het gemiddelde van die beruchte Citotoetsen. Jaren heb ik gestreden op school voor een onderzoek naar dyslexie. En ja, ze hebben op lees- en spelgebied een flinke achterstand ten opzichte van het gemiddelde blijkt na onderzoek en een behandelplan wordt opgesteld. Elke week ga ik een half jaar lang nu met ze naar de orthopedagoog op school en 5 x in de week hebben ze een half uur huiswerk.

Met een dyslexieverklaring krijgen ze meer tijd om en kunnen dus langer over de toetsen doen. Maar deze tijd van binnenuit niet kunnen nemen door die onzichtbare druk maakt het dubbel lastig. Druk die is ontstaan om bij het gemiddelde te willen horen. Niet anders willen zijn maar gewoon mee kunnen komen met het grote deel van de klas. Om niet buiten de boot te vallen en dus om niet gepest te worden. Die druk van buitenaf maakt de onrust van binnen groot en de gekregen tijd wordt daarom niet genomen. Waardoor de resultaten weer minder zijn dan er daadwerkelijk in zit. Hoe kan je weten waar Schiermonnikoog ligt als je niet eens weet hoe je het moet lezen en laat staan schrijven? Het is to much! Als een som begint met Samantha dan zijn zij al 5 minuten verder voordat ze uberhaupt aan die som kunnen beginnen. Tegenwoordig heten ze geen Jan, Piet of Janneke meer!

Haar broertje valt haar ondertussen bij met nog een verhaal. Samen zijn ze anders maar samen zijn ze sterk. Het helpt ze met elkaar maar zit ze aan de andere kant weer in de weg. Raadt de een naar woorden, haalt de ander juist de klanken door elkaar met daaronder het grote raakvlak van het niet kunnen automatiseren en onthouden van de regels met het toepassen daarvan. Voor mij als liefhebber van taal, letters en woorden, is dit vaak niet te begrijpen. Er worden woorden weggelaten maar ook erbij gehaald, letters aangeplakt maar ook in een andere volgorde gezet. Voor mij vaak écht onbegrijpelijk.

Ik leer elke week meer over de strugles van hen, de taalregels en wat dyslexie nou is en zeker niet is. Dat het niets met intelligentie te maken heeft, dat het vooral erfelijk is, nooit meer weggaat maar met intensieve behandeling wel beter kan worden. Maar in een snelle tekstgerichte maatschappij altijd een dagelijks ondervinden zal zijn. Het leert mij dat wat er in mijn hoofd omgaat en hoe mijn hersenen werken, letterlijk heel anders kan zijn dan bij een ander. Dat we écht uniek zijn in wie we zijn waarin we van onze vader en moeder genen mee krijgen, we een karakter hebben, normen en waarden meekrijgen in het gezin en omgeving waarin we opgroeien en ons zo ontwikkelingen. Tot die ene unieke IK.

Dat het moraal is van dit verhaal, wat is normaal. Dat we vooral minder moeten oordelen en veroordelen op dat wat we zien maar nog belangrijker juist het niet alleen maar zien vanuit onze eigen perspectief. Dat ieder huisje zijn kruisje heeft en ieder persoon zijn eigen strugle. Dat het vaak is hoe je ermee omgaat, wat het met je doet. Dat ik met volle respect kijk naar mijn eigen rakkers die doorzetten met hun strugle in hun jonge leventje. Waarin het bijna letterlijk struikelen en vallen is over de woorden maar waarbij ze weer opstaan en trots zijn op hun vorderingen en ontwikkelingen. Wat een doorzettingsvermogen als het vallen hard is en het opstaan moeilijk. Dat ze dyslexie hébben maar het niet zíjn en daarom zoveel meer zijn dan dat alleen!

Wist je dat:

• Dyslexie komt uit het Grieks δυς- dys- (“beperkt”) en λέξις lexis (“woord”), dus beperkt lezen; ook wel (onterecht) als woordblindheid aangeduid) is een term die in de wetenschap gebruikt wordt voor ernstige problemen met het kunnen lezen van woorden
• Veel beroemde mensen dyslexie hebben: Leonardo da Vinci, Albert Einstein, Wolfgang Mozart, Pablo Picasso, John Lennon, Steven Spielberg, Wubbo Ockels, Robbie Williams, Jamie Oliver, Walt Disney, Richard Branson, Jan des Bouvrie, Joop van den Ende, Agatha Christie, Bill Gates, Steve Jobs.
• Dat er in Engeland de meeste mensen zijn met dyslexie en in Finland de minste omdat de Engelse taal niet zo geschreven wordt als gesproken en in het Fins juist wel. Fonetisch dus!
• Dat als een van je ouders dyslectisch is, je 40% kans hebt dat jij het ook hebt en bij beide ouders zelfs 60% kans.
• Dat geschat wordt dat 3 tot 5 % van de mensen dyslectisch zijn.
• Dat veel voorkomende kenmerken van dyslexie zijn:
  -traag lezen
  -radend lezen (woorden vervangen, weglaten, verkeerd lezen)
  -moeite met bepaalde klanken, zoals het onderscheid tussen uu-ui-eu.
  -veel spelfouten
  -moeite met het automatiseren van ei-ij, i-ie, ch-g onderscheid
  -b-d omkeren in lezen en schrijven.

Lachend steekt ze de naald in mijn arm terwijl ze ondertussen vraagt of het goed met me gaat en of ik last van de naald heb. In alle oprechtheid zeg ik dat het prima gaat. Het zakje in het apparaat denkt er echter anders over en geeft dit aan door geluid te maken. Zonder enige stress met een zojuist mooie bloeddruk gemeten, krijg ik een stressballetje om in te knijpen. Het apparaat staakt gelijk de geluiden en het bloed stroomt prima door.

Enthousiast vertelt de verpleegkundige dat die meneer in de hoek versierd is met vlaggetjes om zijn stoel omdat hij al voor de 200^e keer geeft. Ok, in dit geval plasma dan en geen bloed en hij geeft ook al vanaf zijn 18^e dus dan maak je sneller meters in liters. Het is minder belastend voor je lichaam dan gewone bloeddonatie, omdat je de bloedcellen direct weer terugkrijgt. Ik geef deze rooie rakkers gewoon elke keer weg met een halve liter dus ja das een ander verhaal. Maar deze meneer, die geniet van al deze aandacht, komt dus heel vaak om hier ruim een uur te zitten. Voor anderen en de wetenschap. Ok dan, vast ook wel door de goede zorgen van de lieftallige donorassistenten! Het blijft een man tenslotte.

Terwijl ik naar de man en zijn vlaggetjes lig te kijken, komt de donorassistente stralend vertellen dat ook ik een jubileum heb met voor de 30^e keer geven. Met onderbrekingen van zwangerschappen, verre landen bezocht, tatoeages maar ook ziekte en medicijnen, een mooi aantal in al die jaren. Ik krijg een lijst met presentjes als attentie voor dit mooie getal. Het collectorsitem van Suske en Wiske met Bloedbroeder als titel gaat het worden. Als ik dan toch aan het geven ben, geef ik deze aan de rakkers. Heb je een tweeling? Nou meid, dan krijg je er toch 2! Nog een kind? Nou meid, dan krijg je toch een USB-stickie erbij!

Het is letterlijk een feestje aan het worden en terwijl ik relaxed onderuit lig en er goed voor me gezorgd wordt, gaan mijn gedachten terug na al die jaren als bloedbroeder. Begonnen op mijn 23e door een oproep in de brievenbus. Ik twijfelde geen moment en gaf me op terwijl ik hetzelfde deed voor orgaandonor. Vanaf die tijd ben ik voor beide geregistreerd. Nooit heb ik zelf bloed nodig gehad al was het op het randje met 1,8 liter verliezen tijdens de tweelingbevalling. Maar het idee dat je iets kunt geven wat je zelf kunt missen en een ander het leven kan redden of beter maken, gaf meer dan een goed gevoel. En er zou zo maar een moment in het leven kunnen komen dat je het zelf nodig hebt of misschien nog wel erger; je kind. Dan ben je toch meer dan blij dat het er is. En ja, er is áltijd te kort.

De eerste periode als bloedbroeder was in de hal van de polikliniek in het ziekenhuis. Het was altijd ontzettend speciaal om zo met z’n allen in de avond te zitten wat overdag er heel anders uitziet. Aan tafel na afloop met de veteranen onder de bloedbroeders onder het genot van koffie, thee en limonade en heerlijke koeken. De oudere garde kreeg er vroeger nog een glaasje whisky bij na afloop waren de grote verhalen. Tja, vroeger was alles beter bewijst maar weer. Op tafel liggen de gastenboekjes van jaren met allerlei opgeschreven ervaringen en anekdotes. Het was nog net geen kroeg zo gezellig met mensen die komen voor hetzelfde doel en voor de rest zo verschillend zijn. Jong, oud, man of vrouw.

Tot de verhuizing naar een nieuw pand waar het toch heel anders werd. Modern, strak en functioneel. Best mooi maar het vertrouwde gezellige kroeggevoel miste ik daar wel. Mijn moeder werd hier mijn bloedbroeder in crime en samen zijn we vele jaren trouw gegaan tot haar 70^e levensjaar. De maximale leeftijd om te geven was bereikt dus ik ging weer alleen verder. Wederom een verhuizing naar een nieuwe locatie daar deze locatie niet voldeed aan de juiste klimaatbeheersing. Ook hier was het weer even wennen maar nog steeds met vele vertrouwde gezichten als donorassistenten die al jaren samenwerkten.

Ondertussen zit mijn afname van minder dan 10 minuten erop, wordt de naald uit mijn arm gehaald en de plek verbonden. Ik verheug me op het moment van een cappuccino en een grote roze koek aan de tafel. Die koek had ik al gesignaleerd bij het invullen van de vragenlijst. Altijd weer een keuze; stroopwafel of roze koek?  Sonja B. zal zich een kilootje in de rondte schrikken van al deze calorieën in één zo’n ronde suikerknaller. Maar met dat halve litertje minder vind ik het een prima aanvulling. Maar dan, dan blijkt dat beiden op zijn! Hoezo dan? Van de gastvrouw krijg ik mijn cappuccino en ik besluit een Merci te nemen samen met een krantje. De roze koek alweer snel weer vergetende.

Even later rijd ik in het donker weer terug naar huis. Het weekend staat voor de deur en het gevoel van geluk stroomt door mijn aderen. Dankbaar voor weer een bijzondere avond en het geven van bloed omdat ik zelf gezond ben. Trots dat mijn lijf het weer aankan om dit te doen. Over zes weken zijn de rodebloedrakkers weer aangevuld en ben ik weer op het ‘oude’ niveau. In afwachting van mijn nieuwe oproep en wellicht vele nieuwe bloedbroeders die met me meegaan. Nee je hoeft écht niet bang te zijn voor de naald, er is altijd een bloedbank bij jou in de buurt, 3 tot max 5 x per jaar een uur kan ook als je het druk hebt, en ja ze hebben altijd te kort.

Geef met je hart, geef bloed!
Je zal het zélf maar nodig hebben…..

We moeten, rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaaaaaaan. We kunnen nu niet blijven. We kunnen nu niet langer blijven staan.

In 1977 vond Herman van Veen het duidelijk al erg druk in het huidige leven. Zijn aanklacht tegen deze haast die toen al werd ondervonden, uitte zich in het liedje Opzij. Een oproep om te onthaasten wat 2 decennia later pas écht een modewoord werd. Inmiddels zijn we 40 jaar ernstig verder en van bijna 14 miljoen naar bijna 18 miljoen inwoners gegaan. Het is dus letterlijk nog drukker geworden op bijna dezelfde vierkante meters. Meer snelwegen, auto’s en huizen om nagenoeg al deze mensen een plek te geven en te kunnen laten verplaatsen. En veel van al deze miljoenen mensen hebben het ook nog eens druk met én in hun eigen leven.

We rennen van A naar Z zonder te zien, te horen, te ruiken, te voelen en te beleven wat er tussen deze letters zich bevindt. En dat terwijl er juist zulke mooie letters tussen zitten! Neem bijvoorbeeld de Q. Weinig gebruikt, mysterieus als leesteken in kleine én grote letter geschreven en altijd gevolgd door, maar ook onlosmakelijk verbonden met de U. Maar ook de X kent geen grenzen en is minstens net zo mysterieus in the looks als in gebruik. Een stoute vervanger voor de ks maar ook gebruikt voor ‘het grote onbekende’, als vermenigvuldigingsteken, als kruis en zelfs symbool voor een intiem kusje. Deze letter moet wel vrouwelijk zijn in al deze multifunctionaliteit!

Anyway, het is druk en we ervaren het als druk. Er is van alles te doen, te zien, te ervaren, op te zoeken en te beleven. Fear off missing out is dan zeker aan de orde als je dan ook nog bang bent om iets te missen van al dit alles. Kijk je links, zie je rechts niets en mis je dat alweer. En ja, dat geeft een hoop onrust. Druk zijn maar ook onrust hebben, zorgt er weer voor dat de letters in de juiste volgorde in het alfabet dan weer juist niet gezien worden. Sterker nog, de letters gaan door elkaar of je mist er een aantal; het overzicht is kwijt. Was je vroeger overspannen van deze lettersoep, heb je nu een burn-out. Was je vroeger met deze situatie een overwerkte midlifer, ben je nu vaak minstens de helft jonger en studerende. En vele andere gevallen zijn ook bekend. Druk is sky high en nix is de limit.

Kinderen daarentegen schijnen dan wel weer in het NU te leven. Zeggen ze. Nou ik weet niet we ze zijn, maar mijn ervaring is toch écht anders. Bij mij leven ze enkel in het NU als ze nú een koekje of nú snoepje willen, of dat ze nú naar de speelgoedwinkel willen of dat ze nú iets gedaan willen hebben. En ja gedaan hebben van míj natuurlijk. In mijn NU als ik wat gedaan wil krijgen van de rakkers (lees kamer opruimen, vaatwassertje uitruimen) is de betekenis van het woord gelijk naar het vage strax geholpen. Hier heb ik dus ondertussen mijn mind full aan. Wat dan weer zo niet mindfullness i(eerder less) in het nu van het heden is.

Er wordt NU verheugd door ze op dat wat gaat komen en het heden wordt dan gelijk als saai en met verveling ervaren ten opzichte van dat wat er gaat komen. En in de vakantie is dat verheugen op het gaan logeren bij opa of oma. Met volle voorpret wordt eruit gekeken naar het logeren en alles wat ermee samenhangt. Shoppen, spelletjes doen, samen eten, in bad en crackers bij het ontbijt. Volle aandacht voor dat ene ik-persoontje zonder concurrentie van iets of iemand anders.

Maar dan verwisselt het NU zich uiteindelijk toch om in iets wat weer geweest is. Veel te snel ten opzichte van het leven er naartoe. In de auto komen de tranen al als ik haar ophaal van het logeren en we samen naar huis rijden. Thuisblijven de waterlanders komen als ze naar bed gaat en uitgebreid heeft verteld hoe het was en wat ze gedaan heeft. De realisatie van dat wat er was en de dankbaarheid daarvoor, is in alle emotie aanwezig. En niemand anders begrijpt dit beter dan haar wederhelft als tweelingbroer. Tranen met tuiten huilend hangen ze om elkaars nek. Het verdriet van dat wat weer voorbij is maar om ook om weer in het NU bij elkaar te zijn. Blij om weer samen thuis te zijn maar nog zo onderste boven in het missen van die dierbare mensen met we ze zo’n fijne tijd hebben gehad.

Ook hun haast in de sneltrein in de drukte van alle dag stond even stil op het perron van de stoptrein tijdens het logeren. Geen moeten van buitenaf door de tijd in de vorm van de klok, de school, de vriendjes of een klagende moeder. Geen moeten van binnenuit door de angst om iets te missen op tv, youtube, instagram of buiten op straat. Het is er allemaal even niet. Het leven in het NU kon er weer even zijn. Zodat ook zij weer even konden zijn wie ze zijn. Bijtanken en batterij opladen voor het leven in de drukte die weer gaat starten.

opzij opzij opzij
maak plaats maak plaats maak plaats
we hebben ongelofelijke haast
opzij opzij opzij
want wij zijn haast te laat
we hebben maar een paar minuten tijd

versus

kom d’r bij kom d’r bij kom d’r bij
we hebben plaats we hebben plaats we hebben plaats
kijk niet zo ontzettend ongelofelijk verbaasd
kom d’r bij kom d’r bij kom d’r bij
het is niet nodig dat je staat
voor jou hebben wij namelijk uren tijd.

Ik kijk opzij recht in zijn bruine ogen. Nog niet eerder heb ik hem gezien maar ik herken hem gelijk. Eigenlijk ken ik hem al een tijdje en zijn blik voelt daarom gelijk vertrouwd. Zijn rust maar tegelijk vooral de aanmoediging in zijn ogen geven me kracht. Kracht die ik letterlijk en figuurlijk volledig kwijt ben geraakt. Ik sta op het punt om op te geven. Volledig op te geven. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer.

Maar ik besluit niet op te geven. Door te gaan. Niet voor mezelf, niet voor haar. Nee voor zíjn zusje. Want zonder haar te hebben gezien, kent hij haar als geen ander. Letterlijk en figuurlijk is ze zijn wederhelft. De eerste minuten zonder haar alleen, ziet gelijk als incompleet. Ik zet weer kracht bij al moet er uiteindelijk worden ingegrepen.

Uren later worden ze dan toch herenigd. En alhoewel ik totaal geen idee heb of ze mekaar al kunnen zien, kijken ze elkaar gelijk aan. Hun nabijheid zo vertrouwd maar de aanblik totaal nieuw. Onderzoekend draaien ze automatisch met hun hoofdjes naar elkaar toe. Nog totaal overweldigd door zo plotseling letterlijk in het daglicht te worden gezet na al die maanden samen in het donker.

Als een puzzeltje passen ze ook nu zichtbaar in elkaar. Hij, de grote beer van een boer van bijna 4 kilo en zij, het kleine fragiele meisje als zusje een kilo lichter. Hij die zich na lang slapen flink kon uitrekken waardoor zijn billen nog net niet mijn adem afsneden en zij die dan geïrriteerd een por gaf omdat haar ruimte nog minimaler werd. Of dat ze om en om de hik hadden en ik zelf net een golfslagbad werd. Mijn navel beurs en blauw van al die bewegingen met een huidlaag van nog geen halve centimeter tussen hen en de buitenwereld. De donkere intimiteit heeft plaats gemaakt voor een andere ontmoeting.

Als ze later niet samen in de wandelwagen liggen, liggen ze wel samen in de box. Probeer ik ze tegelijk te voeden door creatief met kussens als ondersteuning te worden. Waar de een is, is de ander en andersom. Dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit. Alles gaat tegelijk. Zowel wat erin gaat van boven, als eruit gaat van onder. Ze kennen elkaar door en door. Geluiden, grapjes, praten, spelen, onenigheid en streken. Hun onzichtbare lijntje veert heen en weer tussen geven en nemen. Uitdelen en incasseren. Ze weten exact waar de grens is van de ander en hoe ermee om te gaan.

Ze helpen elkaar te ontsnappen uit hun ledikantjes als ze wakker zijn of helpen elkaar over de rand van de box zodat ze iets kunnen pakken. Lees; een doos zakdoekjes om volledig te versnipperen. Ontsnappen naar buiten als ik op zolder met mijn hoofd in de wasmachine zit. Afgesproken werk om sneaky de straat in te lopen dus. Maar als hij letterlijk op zijn kop achter de bank valt en niet meer terug kan komen, komt zij mij volledig in paniek halen omdat hij klem zit en au heeft. En als de een waterpokken heeft, krijgt de ander het gelijk ook en hebben we dubbele gepokte kindjes.

Lopen konden ze 5 dagen na elkaar en hetzelfde gold voor het zindelijk worden. Tanden vielen nagenoeg tegelijk uit hun mond waarbij ze het zelfs presteerde om op dezelfde dag, dezelfde tand te wisselen. De rolverdeling is automatisch in de verzorgende (zij) en verzorgd worden (hij). Ze voert hem met alle liefde en helpt hem als iets niet lukt. Een niet afgesproken vanzelfsprekendheid die tot op de dag van vandaag nog steeds geld. Krijgt de een op zijn/haar donder, komt de ander gelijk voor diegene op. Ook al is die boos op die ander. Snap je het nog? Nee ik snapte het ook vaak niet! Als hij de grootste grappenmaker ooit weer op zijn grappenmakerstoel zit, is zij zijn allergrootste fan waardoor hij met zijn succes nog een tandje bij schroeft.

Het eerste schooljaar was zonder elkaar volgens de ongemotiveerde regels van school. Ze moesten erg wennen. Niet alleen de scheiding van mij na zoveel jaren altijd samen maar juist ook van elkaar. Het ineens in je eentje moeten doen zonder de ander als je ruggengraat. Het was pittig voor beiden. Een ander afscheid volgt als ze allebei hun eigen kamer krijgen om zo toch een eigen plek te hebben. Slapen zonder de bekende ademhaling van de andere in de stilte van de nacht.

Heeft hij een vriendje, wordt zij er verliefd op en spelen ze gedrieën. Wordt zij verliefd? Dan is het automatisch ook zijn nieuwe vriendje. Zo ook met de vriendjes in de straat. Waar hij is, is zij en andersom. Met wat uitzonderingen daargelaten. Gaat zij lekker in bad en moedig ik dat aan omdat vooral even alleen te doen, zit hij even later ook in bad en neemt de barbies op de koop toe in het badwater. Het is geven en nemen.

Hebben ze nagenoeg dezelfde achterstand met lezen en speling. Samen lezen ze buiten de klas en gaan ze nu ook samen het dyslexietraject in. Leren ze samen topografie en is het net als bij de zwemles toch een wedstrijd wie het eerste is en het beste. Wat overigens ook kan bij het drinken van een glas melk, tandenpoetsen of aankleden. It’s all-in the game!

Inmiddels zijn ze 9 en nog steeds is dat lijntje zo ontzettend aanwezig. Een vanzelfsprekendheid voor beiden in dat wat er samen is. Vanaf de eerste echo met twee vruchtzakjes en twee hartjes tot op de dag vandaag zo ontzettend bijzonder. In alle opzichten is het dubbel. In liefde en ontroering, in tijd en energie, in zwaarte en creativiteit, in dat wat je er voor laat en weer voor terugkrijgt.

Hé fiets! Hé rugzak! Waar gaan jullie met dat meisje naar toe?! Ik weet niet welke emotie het eerste is van de velen. Wint bezorgdheid het van de humor met de lach, van de verbazing of van melodramatische weemoed? Ik weet het niet meer als ik me in het middelpunt van de draaikolk van emoties bevind.

Twee prachtige meiden met lange haren en beugelbekkies proberen al balancerend op hun grote nieuwe fietsen de straat uit te rijden richting de nieuwe grote school. Ze gieren het uit en moeten nog harder lachen als we roepen dat ze totaal de verkeerde kant op gaan. Leren fietsen deed ze ooit helemaal zelf en kon ze gelijk met haar onmiskenbare vastberadenheid en volhardendheid in één dag. Deze gedachte geeft moeders weer hoop en moed op deze morgen. En ik kan dan ook niet meer dan alleen nog maar vertrouwen dat ze gezamenlijk aankomen én dan ook nog op tijd.

Niet alleen de natuur kan namelijk tegenzitten met altijd en eeuwig die tegenwind maar ook logistiek zijn er een hoop kinken in de kabels onderweg. Daar wordt natuurlijk wat op gevonden met twee bruggen en een spoorwegovergang op de route. Alles wat logistiek tegenzit, wordt vastgelegd door een foto op de mobiel. Plaats en vooral tijdstip zijn het vaste bewijs voor het eventueel te laat komen. Het zal tenslotte nooit liggen aan te laat vertrekken, verkeerd de straat uitrijden of aan het oeverloos geklets op de fiets waardoor het fietstempo nog trager is dan lopend.

En dan zijn er letterlijk en figuurlijk ineens andere tijden. Niet meer dezelfde schooltijden als de basisschool en een ander ritme in het opstaan. Ze fietst letterlijk bij me vandaan na een andere wereld die voor haar snel bekend en vertrouwd zal zijn terwijl deze voor mij ver en onbekend wordt. Klasgenoten en leraren die ik voorheen allemaal kende, worden nu ineens niet meer dan namen. Gelukkig wordt dat ook gezien door de school en de ouders worden betrokken gemaakt door op de eerste schooldag ook aanwezig te zijn in deze flinterdunne inbetween fase.

Maar ze is enthousiast, blij, nieuwsgierig en gelukkig met al deze nieuwigheid. Ze slurpt het op als een spons en ploft ’s avonds letterlijk neer in haar bed door de overload aan informatie en indrukken. De overgang is groot en zo totaal anders dan dat wat was. Niet meer in een joggingbroek en met hoed op de eenwieler naar school en na schooltijd buiten spelen. Gelijk wordt er hard gewerkt aan het vele huiswerk voor de verschillende en vooral nieuwe vakken. Ik schiet mee van Franse woordjes tot aan de bevolkingsdichtheid van Australië. Dat je kind op een nieuwe school zit en jijzelf strax bijles nodig hebt om haar te kunnen helpen.

Het brengt een hoop herinneringen mee naar de tijd van mijn brugklasjaar. Wat aan de ene kant zo kort geleden lijkt en aan de andere tijd een heel ander leven geleden. Waarbij dat laatste letterlijk natuurlijk ook zo is. Haar ouder worden, doet mij mijn ouder worden ook beseffen. De spiegel, ja vooral die in de ochtend, doet mij dit ook bevestigen. Ik zie tegenover me hangende mondhoeken en oogleden omringt door wat eerst kraaienpootjes waren maar nu blijvende rimpels zijn. Ogen die alleen dansende letters waarnemen van dichtbij en dus een hulpmiddel nodig hebben. De leesbril wordt een feit.

Ze gaat vijf dagen op kamp met school naar Friesland. Met zes andere meiden in een bungalowhuisje met het huishouden inclusief. Geen mobiel dus geen contact. Gewoon zoals het vroeger ook was. Maar het voelt nu anders want ik sta aan de andere kant. Ik ben niet degene die onbezorgd, zorgeloos vol enthousiasme het nieuwe avontuur aangaat. Ik blijf achter met wel gedachten aan zorgen of het allemaal wel goed gaat. Zorgwekkende nieuwsberichten van die week wakkeren dit aan. Mijn vertrouwen in haar is volledig aanwezig. Helaas in de soms ietwat verknipte buitenwereld niet. Het is zoeken naar moed om verknipte figuren niet de regel te laten bepalen. Maar het moederhart kan nog weinig moed vinden.

Het besef dat je zoveel kunt kopen behalve tijd realiseer ik me meer dan ooit. Dat vasthouden van deze tijd tegelijk loslaten is maar ook andersom. Spaarzaamheid wordt duurzaamheid. De tijd samen zoveel mogelijk benutten met elkaar voor de herinneringen aan dat wat was, nu nog is en hopelijk nog zo lang mogelijk zal blijven. Mijn collecties aan momenten zal ik proberen te beschrijven om vast te leggen en de kracht van het bijbehorende beeld met foto’s bij te zetten.

Omdat ík ooit wíj werd en nu zíj wordt…

 

Pittoresk, idyllisch, charmant en vooral ruimte en rust. In weer een heel andere gedeelte van het Franse land komen we aan op onze laatste bestemming op een Charme Camping.

De Franse eigenaar spreekt zelfs een woordje over de grens en staat ons te woord in het Engels. Megaplekken waar we zelf onze voorkeur mogen aangeven tijdens de kleine rondleiding. Terwijl ik alles werkelijk té schattig vind hier, vraag ik me tegelijk af of dit wat voor de rakkers is.

Maar als we eenmaal weer staan en de zon achter de grote boom voor ons langzaam zakt, hebben ze alweer gezwommen in het verwarmde zwembad, gefietst op de mountainbikes die je gewoon kunt pakken, gezwaaid over de tokkelbaan, de schapen gras gegeven, gepingpongd op de tafeltennistafel en vriendjes gemaakt. Dit is écht dé leukste camping zonder jankende koters aldus een paar blije enthousiaste rakkers. De appel valt weer niet ver van de boom.

Terwijl ik geniet van het rustieke uitzicht onder het genot van een rosé en het passende boek De Geluksvogel van Ilja Gort, hoor ik dat onmiskenbare geluid weer. Het gevoel van achtervolgingswaanzin wordt in deze weken volledig bevestigd. Waar ik ook ben, wat ik doe, het geluid achtervolgt me. Pas als ik de anderen erop attendeer, horen zij het ook. Daarvoor niet. Niemand niet. Ondanks dat mijn gehoor mij vaak in de steek laat, heb ik hier dus echt oor voor. Roekoe roekoe, ja hoor daar heb je ‘m weer; the f*cking pitchen! Sla ik amper een mug dood maar deze zou ik haast graag met een katapult te lijf gaan. Ik verdiep me gauw verder in mijn boek met een vinger in mijn oor en de rosé in mijn andere hand. Wat je aandacht geeft groeit zeggen ze maar ik zie de fles rosé voor me toch echt niet eens een liter worden hoe lang ik er ook naar kijk. Toch jammer.

De reden voor de camping was vooral de locatie. Zo’n half uur gelegen vanaf het avonturenpark Puy du Fou: een reis door de tijd in de geschiedenis van het Franse rijk met wel 20 voorstellingen zowel binnen als buiten. Na een dagje rust en genieten in de rust op de camping en van de prachtige schilderachtige dorpjes om ons heen gaan we een dag later vroeg op pad. Terwijl de zon langzaam haar eerste stralen over het landschap laat gaan, komen we aan op een mega parkeerplaats. Met de kaartjes geregeld door de receptie kunnen we zo doorlopen. Het valt gelijk op. Alles is groen, groener, groenst en ontzettend netjes. Meer dan 50 hectare waar zowel overdag als ’s avonds voorstellingen worden gegeven, 4 authentieke dorpjes met kunsthandwerkers en meer dan 1500 dieren in de vrije natuur.

Vandaag ben ik niet de gids maar heeft manlief dit zowel digitaal (hoe kan het ook anders) als op de papierenkaart op zich genomen met een strakke timing tussen de voorstellingen en hun begintijden om niets te hoeven missen. Op de tribune in de zon zijn we gelijk onder de indruk van het eerste spektakel voor ons. Prachtige paarden, stuntende ridders en jonkvrouwen in hun jurken begeleid door bulderende muziek. En dit is nog maar het begin! We gaan van de Vikingen show buiten met honden, paarden, bizons en een drakenboot die opdoemt uit die mist in het water, naar een prachtig spektakel binnen met een podium dat volledig onder water komt te staan met Spaanse danseressen en vele witte paarden in een wervelden show waar je werkelijk ogen te kort komt. Tijd om erover na te denken hebben we niet want we gaan door naar de volgende voorstellingen en vertrouwen op het digitale geheugen van het fototoestel.

Gelukkig komt de zon weer door na een flinke regenbui bij de Vikingen. Kletsnat drogen we langzaam weer op. Er zijn nergens wachtrijen en we lopen zo door om weer verrast te worden op een voorstelling binnen waarbij de tribune draait en het podium voor ons constant verandert met tientallen acteurs en waar ook hier weer paarden te zien zijn. Ons paardenmeisje blijft er bijna in hangen in de hoeveelheid prachtige viervoeters. Het verhaal in het Frans tijdens de voorstelling(en) ontgaat ons helaas maar het spektakel is er elke keer niet minder om. Zeker als we bij een mega Romeins Colosseum komen. We worden meegenomen in de strijd tussen de armen aan de ene kant en de rijken aan de andere kant. Struisvogels, paarden, tijgers, een witte leeuw, ganzen, niets lijkt hier te gek maar wel mogelijk. We klappen, joelen en lachen terwijl we volledig in een andere tijd lijken te verkeren.

En dan de show van de roofvogels. Niet zomaar wat grote vogels die overvliegen maar wederom een heel verhaal met twee vertellende jonkvrouwen en indrukwekkende muziek. Uilen, arenden, buizerds en vele onbekende roofvogels vliegen letterlijk om je oren. Alles is timing en onder controle totdat een uil afgeleid wordt door een duif die voor hem langs vliegt. Ha, ik ben niet de enige! Hij wil de pitchen als een afgeschoten katapult grijpen maar vliegt toch door naar zijn verzorger. We hebben een gemeenschappelijke deler. In plaats van merchandise aan het eind van de show belanden we in een soort van dierentuin met allemaal bijzondere en vooral grote vogels. We blijven ons iedere keer verbazen met alles wat we zien in meemaken.

De laatste show voor ons is die van de Knigths of the round table. Een stoere King Arthur in strijd met het water en vuur met Merlijn in zijn kielzog. Terwijl je denkt dat er iets uit het water gaat komen, zakt het water weg en ontstaat er een grote ronde tafel waar de ridders na een gevecht uiteindelijk plaats nemen. Wederom totaal onverwacht komt ook hier een paard tevoorschijn terwijl dit haast onmogelijk lijkt. Chapeau voor dit adembenemende, indrukwekkende en verrassende avonturenpark wat allesbehalve met de Franse slag is gedaan. Een verrijking en inspiratie voor jong en oud om je een hele dag in een hele andere wereld zonder hysterische rijen, merchandise en vreetwerk te mogen begeven.

Na bijna 12 uur verder, besluiten we terug te rijden. Het plein met de winkeltjes is Hollandsch gezellig te noemen. En zonder souvenir in de vorm van een knuffeltje, komen de rakkers natuurlijk niet weg. In de auto zijn we stil en kijken over het Franse landschap naar de ondergaande zon en luisteren naar het vertrouwde geluid van John Mayer in de auto. Het is half tien voordat we er zijn en hongerig gaan we aan tafel voor een ridderlijke maaltijd met un vin, un pain et boursin en gewoon een kop Unox champignonsoep. Waarna we heerlijk in onze bedjes kruipen om twee dagen later de 1000 km naar huis te rijden waar onze eigen bedden, warme douche met goede straal en eigen toilet met bril weer op ons wachten.

Eind goed, al goed.

 

Het is zondagmiddag kwart voor twee als we bij een camping aankomen vlakbij Bordeaux. Je wordt haast al dronken van alle wijnranken die overal zijn daar waar je ook maar kijkt.

De camping blijkt echter niet wat we in gedachten hadden en na een plaspauze, gaan we weer verder voor plan B. In de auto klinkt de vertrouwde stem van Olaf Mol die ons rechtstreeks het verslag uit brengt van de race. De verbinding tussen de druiven is niet echt best dus het is even afzien. Zeker als Olav roept dat Max zijn teamgenoot een tikkie geeft en deze wordt uitgeschakeld voor de rest van de race. Ontsteld blijven we achter in een radiostilte zonder verbinding tussen de druiven. Alhoewel beelden niet aanwezig zijn, zegt de stem van Olaf genoeg. Dit is niet ok.

Na nog mee te hebben gekregen tijdens een goeie verbinding op de snelweg dat Max uiteindelijk nog 5^e wordt, komen we aan op camping plan B aan de kust. Plek zat en we krijgen een kaart mee met de plekken die nog vrij zijn om te kijken waar we willen staan. Willen staan? Ik wil hier nergens staan! Ook dit is niet wat ik voor ogen had! Maar het is al laat in de middag en warm dus we bedenken dat we na twee dagen altijd weer weg kunnen als we dat willen.

Een eerste oordeel slash indruk schijnt binnen een paar seconden te worden gemaakt. Maar zoals zoveel in het leven, is daar ook de mogelijkheid om iets of iemand een tweede kans te geven. Het wordt lastig als ik het toiletgebouw zie met verouderde jaren 70 tegeltjes op de grond. Ter plekke vraag ik me af waar al die sterren op een camping aan worden toebedeeld. Mijn negatieve blik blijkt ook te wijten aan het feit dat ik nog niet gegeten heb. Een totaal onderschat onderdeel die mijn gedachten volledig kan vertroebelen. Na un pain staat onze deuxième maison in no time. Het zwembad wordt gelijk uitgetest en daarna een heerlijke warme douche mét goede straal en ook nog keurige vooral schone toiletten zonder rij. Ik voel een tweede kans langzaam opkomen.

De rust en ratjetoe met diversiteit aan mensen, maken onze nieuwe en vooral minder perfectionistische omgeving steeds interessanter. De Duitse gay surf dudes, het Engelse stel met tafelkleedje en bloemen, de Franse moeders met hun kroost den hun autosleutels de hele dag in de auto laten zitten met de kofferbak open gewoon omdat het kan, de Nederlandse buren die uiteindelijk uit Krommenie blijken te komen, de Duitse achterburen met hun dreinend nageslacht. Alleen het kenteken op de auto verhult waar je vandaan komt. Het is leven en laten leven op een grote plek tussen de dennenbomen waar later blijkt dat in 2013 een flinke storm heeft huis gehouden.

De kust aan de Atlantsche Oceaan is ongekend gezellige voor het Franse land. Geen stille spookstadjes maar bloemrijke dorpjes met prachtige kerken en marktjes met locale producten. Bij het strand gezellige eettentjes en surfscholen om de Oceaan leren te trotseren met body-boards. En dat laatste is het met recht. Deze zee is van een totaal ander kaliber dan onze eigen Noordzee. Lifeguards op stukken met blauwe vlaggen met daarnaast gelijk rode vlaggen. Krachtige golven met een niet zichtbare maar minstens net zo krachtige gevaarlijke zuiging. Mijn kleine blonde God wordt tijdens zijn enthousiasme voor de golven tegen de stenen op de grond geknald en zijn rug wordt gemarkeerd met flinke striemen tijdens deze eerste kennismaking met de onverwacht krachtige Oceaan. Kusjes en chocomelk met slagroom doen de pijn even later verzachten.

Na ons avontuur op Château La Tulipe van Ija Gort (https://www.write-up.nl/week-blog/chateau-tulipe-la-garde/), zijn we met een kwartier in Bordeaux. Een prachtige oude stad aan de rivier de Garonne. De stad staat ook wel bekend als La belle endormie, de ‘schone slaapster’, verwijzend naar de weelderige architectuur.Een stad met duidelijk een rijke geschiedenis. Het is warm en de lucht is vakantieblauw als we de brug de Pont de Pierre oversteken om de stad in te lopen. Een omgekeerde vergelijking als ik de herkenning zie vanuit de stad New Orleans in de USA in de prachtige balkons met planten of zitjes.

Een welverdiende lunch op een terras in de ‘Kalverstraat’ van deze stad, geeft ons de tijd om ons heen te kijken om daarna gevoed en gesterkt weer verder te lopen. De warmte, het vele lopen en de parkeermeter doen ons echter na een paar uur weer terugkeren naar de auto. Al zittend in de airco bekijken we de stad verder en belanden bij de outlet boulevard naast de Gironne om nog even te genieten van het uitzicht over de rivier en een ijsje. De warmte, het tijdloze, de zon en de nog vele dagen voor ons met elkaar, maken het vakantiegevoel op en top. Een freeze-this-moment-in-happiness.

Eenmaal op de camping is er die bijzondere rust van het begin van de avond. De gezamenlijke bbq wordt aangestoken waar even later een vis of een stuk vlees op kolen gaar worden gerookt. Mannen met een biertje en een praatje terwijl ze het ondertussen het vlees kruiden en draaien. Vrouwen die groente en stokbrood snijden en de kinderen een potje voetbal en badminton spelen of nog even wat borden afwassen. Het internationale leven waarin eenieder een andere taal spreekt en tegelijk dezelfde. Die van respect voor elkaar, met elkaar en het vertrouwen in elkaar. Kon Trump maar even over mijn schouder meekijken, schiet het door mijn hoofd. Maar lang wil ik verder niet over hem nadenken.

Totdat je elke ochtend wakker wordt op je vakantie op het onmogelijke tijdstip van 8.06 uur door het jongetje van de achterburen. Een keertje ok, dat kan gebeuren. Maar iedere ochtend? Daar zakt het tolerantieniveau enorm van. Zeker als ik de papa van dit mormeltje hoor zeggen das du nicht must weinen. Nicht weinen?! SHUT UP!! hoor ik eens naast me en ook de buurvrouw laat van zich horen. De dreiner wordt meegenomen naar het toiletgebouw. Zo is ook de rest van de camping getuige van deze meedogenloze wekker. Ik kan alleen maar respect hebben voor ouders die zo rustig blijven met zoveel geduld en hou me dan ook in als ik op een middag het zusje op een kleedje ligt te slapen. Ik had ook….Nee, leven en laten leven is het motto en ik besluit geen lawaai te maken en laat haar verder slapen. Ze hadden mazzel met een hormonaal goed gezinde achterbuurvrouw.

Het meer aan het einde van de weg is groot en gloeit goud als de zon onder gaat achter de bomen bij de Oceaan. Het is ondiep en prima van temperatuur dus de rakkers besluiten om in hun onderbroek het water in te gaan. Terwijl de zon langzaam ondergaat, slaat de maan aan de andere kant ons gade. Een haast magisch sprookjesachtig geheel met het glinsterende goud water als schat van de aarde. Het haventje is idyllisch met restaurants die mosselen en oesters serveren terwijl de karaffen wijn worden gevuld. De wereld is zo slecht nog niet.

En zo bleven we geen twee dagen maar dagen langer op een plek die als eerste indruk niets bleek. Toch kriebelt het weer om verder te gaan en we besluiten noordelijker te gaan voor alvast wat kilometers richting huis. Ik kom een charme camping tegen tijdens het zoeken vlakbij Nantes. Maar vooral dichtbij het avonturenpark Puy Du Fou. We pakken in gaan weer op weg naar de volgende verrassing met een nieuwe eerste indruk en wellicht weer een tweede kans.

À Suivre!

Over 100 meter bevindt uw bestemming zich aan de linkerkant. Ruim 1000 km en onze bestemming is eindelijk binnen handbereik. Een van de mooiste momenten met 5 nieuwsgierigen die zich al uitrekkend en strekkend, gekreukeld uit de auto stappen naar de receptie.

Die eerste indruk is altijd een dingetje. Hoe ziet het eruit en gaat het ‘m worden? Het ziet er goed uit en we worden allervriendelijkst en zelfs in het Engels geholpen. Kaartje met pleknummer mee en gaan. Veld Forsythia 14. Dat wordt een bekbrekertje voor een aantal van ons. Tja en dat het na veld Eucalyptus komt, maakt het er niet makkelijker op.

Warm maar gelukkig wat bewolkt zetten we onze tweede huis op terwijl 2 rakkers zich naar het zwembad spoeden voor een verdiende plons. Als we even later een rondje lopen, zien we dat de camping de naam Paradis eer aan doet. Een geweldige flora en fauna met veel groen, kleur van bloemen, bamboe, bananenbomen, palmbomen en volgens mij met een nagelschaartje geknipte heggen. Vlinders, kevertjes en paarden mogen uiteraard niet ontbreken en zijn naast vleermuizen en hagedisjes volop aanwezig. Met als kers op de taart een heuse kruidentuin met verse munt, basilicum, courgette, rabarber, aardbeitjes, rozemarijn, tijm etc. Al vindt zoonlief die extra groene zooi in de macaroni later een beetje te veel van het goede van zijn enthousiaste kruidenmoedertje.

Na drukke weken laatste weken thuis, is het altijd weer wennen aan de eerste dagen niets hoeven. Temperatuur, zwembad, stokbrood, wijn en zon helpen zeker een handje mee om de rust te vinden. Algauw merken we op dat er veel mensen op deze camping komen die hier al jaren komen en elkaar hier weer treffen. Vrienden en families zoeken elkaar hier in het zuiden weer op en sluiten met etenstijden bij elkaar aan. Net als onze buren die al 10 jaar hier komen en alleen voor hun boodschappen in het dichtstbijzijnde Motignac van de camping af komen. Grotwoningen hier 5 km vandaan? Nooit geweten! Ik zeg nix. Ik denk alleen maar. Dat dan weer wel.

En zo na een paar dagen ervaar je het reilen en zeilen op de camping met de gasten. Hoe mooi een camping dan ook kan zijn, je tijdelijke nieuwe buurtjes kan je er niet bij reserveren. Enkel door een heg gescheiden staat er een jong gezin naast ons in een stacaravan. Hun geluidsniveau, gesprekken en kinderen blijven niet onopgemerkt. Stonden wij ooit kinderloos ergens in Limburg op een camping met buurtjes en hun kinderen Danielle en Michiel. Ik heb gezworen mijn kinderen nooit zo te noemen na iedere minuut van die dag die namen te hebben gehoord. Hoef ik nu geen namen meer te verzinnen maar de naam Pien valt inmiddels onder de noemer te veel gehoord. Sorry voor alle Pienen. Het is niet persoonlijk.

De perfect aangelegde en onderhouden camping blijkt ook zulke gasten aan te trekken. Afdelingsmanagers, Sales-tijgers en Finance-Boys lopen hier gewoon los. Lacoste Polo Piefjes die achter hun strak gevlochten Vingino dochtertjes aanrennen terwijl de zoontjes Floris, Hugo of Arthur hun nonchalante haren in hun nek gooien tijdens het skelteren. Op de zwoele warme zomeravond drinken ze een borrel met soortgenoten terwijl de fakkeltjes voor de strakke caravan kittig branden en de lippen losser worden. Het kroost ligt inmiddels zongebruind gewassen en gestreken in dromenland.

Maar ja, ook Piefjes moeten naar het toilet. En ja daar staat dan gewoon een rij voor in de ochtend zonder scheiding tussen mannen en vrouwen. Ongemakkelijk staat er eentje naast me. Tja wat er ingaat, mot er ook weer uit vriend. In mijn Dream Big (kan ook Big Dream zijn) shirt en mijn eeuwige zonnebril, sla ik een en ander gade en kom uiteindelijk naast Piefje op de pot terecht. Hij wil mijn plons niet horen en ik zijn bijgeluiden niet. Maar het gebeurt toch. Ik trots op mijn plons in jaren, hij gegeneerd om zijn ontsnapte lucht. Wil natuurlijk snel wegwezen maar een blik is voldoende met mijn zonnebril op het puntje van mijn neus terwijl ik in het rijtje sta voor het handenwassen. Betrapt sluit Piefje zich aan in de rij om status Mr Perfect niet te verliezen. Hup gauw naar moeder de vrouw die haar 50 baantjes zwemmen er al op heeft zitten om bikiniproef te blijven ondanks de vele vino’s.

In deze tijdloze, zeg maar haast perfecte wereld, lees ik het boek Judas van Astrid Holleeder. Een grotere tegenstelling kun je haast niet krijgen. Mijn gevoel van tijdloosheid met vooral vrijheid en veiligheid wordt met de bladzijde groter net als mijn verbazing. Het is waar je wieg staat, hoe je leven zich zal vormen en vooral jezelf als mens. Onderdrukking en manipulatie dag in dag uit op hoog niveau in deze heftigheid is echt onwerkelijk. Met als grootste les; hoe je ermee omgaat, is wat het met je doet. Geïnspireerd en respect voor deze intelligente vrouw die haar leven niet alleen maar lijdt maar zeker ook leidt.

We besluiten om met de rakkers een kanotocht te maken om de prachtige omgeving in de vallei letterlijk van de andere kant te bekijken. En die is bizar mooi, 50 tinten groen en genadeloos rustig. Met een busje worden we 5 km verder afgezet om terug naar de camping te paddelen in zo’n 2,5 uur met een kano over de Vézere. Kalkrotsen en prachtige kastelen, blauwe libellen die laag over het water vliegen en een soort van onder-water-kerstbomen in het heldere water. Een blauwe hemel met stralende zon en longen die extra zuurstof lijken op te nemen maken de tocht idyllisch adembenemend mooi. Beauty and perfection is in the eye of the beholder…

Maar na een kleine week, gaan we als een stel nomaden het kompas volgend weer weg. Op weg naar een nieuwe onbekende bestemming. Waar zullen we belanden? Waar zullen we weer slapen? Met als enige vastigheid die afspraak op Château La Tulipe op dinsdag om 11.00 uur (zie eerdere blog).

A suivre!