Château la Tulipe de la Garde

Na ruim een uur rijden komen we aan bij Bordeaux. De grote snelwegen leiden ons om de grote stad heen en nog geen kwartier later meldt de navigatie dat we de snelweg gaan verlaten. Ik voel het kriebelen in mijn buik en mijn blaas prikkelt dat ik naar het toilet moet.

Hoezo? Na 1 kopje thee? Doet ie anders nooit. Ben ik nou gewoon daadwerkelijk zenuwachtig? Dat gebeurt me niet gauw. Vroeger met verstoppertje spelen of met stoelendans, toen was ik zenuwachtig maar daarna overkwam mij dit verschijnsel niet vaak meer.

Met een krakende robotstem meldt de navigatiemeneer dat we in hét dorpje zijn aangekomen; Saint-Romain-la-Virvée. Zoals in de vele Franse dorpjes, is er geen kip of hond te bekennen laat staan een mens. De auto zoeft zachtjes door de kleine straatjes omhoog. En dan staan we stil voor het grote hek van Château de la Garde. Ponctuellement om 11.00 uur zoals afgesproken met de maître du Château Klaas Gort. Ik flip al van het bordje en laat mijn fototoestel gelijk dat vastleggen wat mijn oog waarneemt en mijn geheugen wil vasthouden. Dat laatste is natuurlijk kansloos met 40+ en ik hou daarom het vertrouwen in het digitale geheugen dat ik bij voorbaat tot vol vermogen heb opgeladen.

We rijden de laan op en zien het Château opdoemen als we de auto parkeren op het knarsende grindpad. Het eerste wat gelijk opvalt als ik uitstap, is de aangename en serene rust. Geen wind, geen vliegtuig, geen autoweg met druk verkeer, nix niet. We lopen dan ook haast fluisterend naar de ingang waar we gelijk de onmiskenbare voiture Mehari zien die prominent in beeld was tijdens de uitzendingen. Linksom, rechtsom en nog net niet ondersteboven zet ik ‘m in beeld al was het een vette unieke kostbare Ferrari.

Bij de ingang worden we gelijk warm welkom geheten. Een blonde jongeman met helblauwe ogen in een zomers bruin gezicht en een markante opvallende baard schudt ons stevig de hand en stelt zich voor als Klaas. Ook worden we voorgesteld aan Mirjam de stagiaire die de rondleiding op het Château voor haar rekening zal nemen. Een stralende enthousiaste innemende meid waarbij ik gelijk het gevoel heb dat ze meer is dan alleen de stagiaire op het Château. Zo’n 300 nieuwsgierigen die het Château willen bezoeken tijdens de zomermaanden waar veruit de meeste Nederlands zijn, worden met passie en liefde rondgeleid.  Samen met nog een Nederlands stel en Mirjam, lopen we richting de wijngaarden. La Garde stamt uit de tijd dat het nog een militairkasteel was voordat het wijnkasteel werd. Het uitzicht over de wijngaarden is magnifique maar vooral destijds strategisch gericht over de vallei van de Dordogne waar inmiddels zo’n 40 hectare aan wijngaarden staat die onder Château de la Garde vallen. Enthousiast vertelt Mirjam over de druiven, het plukken, het handmatige en machinale snoeien en de specifieke grond met kalk waar deze wijnstokken alle liefde, aandacht en vooral tijd krijgen om zich te laten rijpen voor uiteindelijk die heerlijke en, jazeker niet onbelangrijk biologische wijnen die bekroond en zo geliefd zijn.

We gaan verder en komen in het gedeelte waar het net alsof ik terug in de tijd stap en de herinneringen aan het boek Als Gort in Frankrijk gelijk omhoog komen. De grote tafels waar de druivenplukkers de lange lunch met vele glazen nuttigden en het fornuis waar menig gevulde maaltijd op werd gekookt. Alles is in deze ruimte in eren gebleven en straalt en een al romantiek en legende uit. Vanuit hier stappen we le jardin propre in met adembenemende uitzicht. Wolken maken plaats voor een zonnetje en de rust voelt aangenaam zonder als een stilte voor de storm maar juist die van groei. Als een stilleven staan er een paar stoelen en een tafel waar vele letters zullen zijn geschreven door monsieur Gort zelf. Ik zwijmel ter plekke.

Dan word ik ineens aan mijn arm getrokken door een van de rakkers. ‘Mam, ik zie ‘M, daar is ie, daar staat Ilja!!’ Ik draai me om en kijk verder richting het Château als ik een bekend silhouet met dito petje zie. Ik voel me ietwat ongemakkelijk dus zeg gelijk dat ik ‘M ook zie en dat ze het niet zo hard moeten roepen. Ppffff het voelt zoals gluren bij de buren en ja, het is ook maar een mens. Maar toch, we vonden het toch even leuk en het maakte het plaatje compleet. Uiteraard druk met eigen bezigheden is Ilja zelf in gesprek al bellend en met de aanwezige personen. De man die zijn 5 zintuigen op hoog niveau heeft ontwikkeld. Zijn neus voor de onderscheidende geuren in een wijn van fruit tot hout of meer tannine, zijn mond voor de smaak om met eveneens hoge kwaliteit te kunnen proeven, zijn oren om goed te luisteren naar anderen en gebruiken te maken van hun kwaliteiten, zijn ogen om niet alleen te zien wat er goed is aan de druiven en de wijnstokken maar ook het charmeren met deze bruine kraaltjes. Zijn handen om te voelen waar er gesnoeid moet worden net als de volheid van de druiven. Last but zeker not least; zijn 6e zintuig voor wanneer een wijn, een compostitie of een boek een écht succes zal worden. Chapeau Ilja!

Als laatste gaan we de heuse wijnkelder in waar de nog lege cuves staan te wachten op de oogst. Zoals de rest van het Château en jardin is het ook hier feilloos schoon, strak en netjes. Het is indrukwekkend om te bedenken dat deze cuves over niet al te lange tijd gevuld gaan worden. Waarna ze na een tweetal maanden geleegd worden in de Franse eikenhouten vaten (barriques van 225 liter) om zo 16 maanden te rijpen. Eén tros druiven is een glas wijn, zo’n 5 á 6 trossen gaan in een fles geleverd door één wijnstok. En dat over 40 hectare aan wijngaard. Hier is werkelijk altijd wel wat te doen! Over een aantal weken komen de (toeristische) wijnplukkers om de wijnstokken te ontdoen van hun druiven. Wat zou ik graag een dagje komen kijken en het liefst mee willen helpen. Een dagje in verleden, heden en toekomst tegelijk. Een romantisch idee voor een moeder die strax gewoon moet werken en kinderen naar sportclubjes etc. moet taxiën.

Even later staan we weer in de nog dezelfde rust buiten maar met een stuiterend hoofd vol indrukken en met een bijzonder gevuld glas nieuwe Chateau wijn in mijn hand. Sta ik bekend om een mijn geliefd wijn drinken, doe ik dat anders niet voor Wine(five) O’Clock. Het is echter 12 uur en het eerste glas valt gelijk op mijn haast nuchtere buik en. Maar wat smaakt het extra extra extra door al mijn 5 zintuigen die op deze morgen zijn getrakteerd op zoveel moois. Mijn glas wordt nog een keer gevuld en ik geniet er dubbel van. In een letterlijk en figuurlijk roesje staan we even later in het kleine winkeltje met de wijnen en de boeken. In gesprek met Mirjam blijkt de eerdere intuïtie een feit als ze vertelt dat zij en Klaas een setje zijn. Ik zie dit mooie stel zeker als kasteelheer en kasteelvrouw in de toekomst! En is het dan gewoon toeval of wat? Ze blijkt ook nog uit Zaandam te komen! Het cirkeltje is rond en we danken haar en Klaas voor hun tijd en de rondleiding.

De auto zoeft even later weer zachtjes het kleine Franse dorpje uit met het Château en de wijnranken achter ons. Een paar klinkende boeteilles in de kofferbak, foto’s als bewijs, een roes van wijn en herinneringen maar ook een Slurp a la Gort gesigneerd rijker op weg naar de stad Bordeaux. Weer wordt mij bevestigd; dat wat met liefde en passie wordt gecreërd, zal ook zo geoogst worden….

Merci beaucoup Klaas, Mirjam et Ilja. Une bonne récolte. Santé !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geslaagd

Geslaagd. Cum Laude, met de hakken over de slot, met vlag en wimpel, met bloed, zweet en tranen. Het kan allemaal. Net als vet zakken, een herkansing, of nét met 1 tiende het niet te hebben gehaald.

Ik zie bij veel huizen de vlaggen uit met een uitgeleefde rugzak. Zo’n rugzak waar je dag in dag uit mee sleepte, die weer en wind, veel te veel boeken en een uitpuilende agenda moest trotseren. En dan, van de ene op de andere dag, totaal overbodig geworden. Afgedankt opgeknoopt aan de hoogste stok.

Het is inmiddels 25 jaar geleden maar sommige dagen herinner je je als een film op je netvlies. De spanning en zenuwen in afwachting van dat ene telefoontje wat je kon maken of breken. Ik voel het nog als ik eraan denk. Zie me zelf zitten in de hoek van de woonkamer in de draaiende Artifort stoel naast de rode telefoon met een snoer.

Nix kijken op internet. Nix met je mobiel op de wc bereikbaar zijn. Nee, in de hoek van de kamer stond de telefoon. Het geluid van het overgaan, voelt tijdens zo’n snijdende spanning alsof het maandelijkse alarm afgaat. Zat ik met mijn achternaam redelijk vooraan in het alfabet, toch was het opvallend dat ik al gelijk om 14.00 uur werd gebeld.

Ik neem op en ben zelfs verbaasd dat het mijn mentor is ondanks het zo verwachtte telefoontje. Maar ik ben niet de enige die verbaasd is. Ook mijn mentor is verbaasd. Zelfs dusdanig verbaasd dat hij mij als eerste ging bellen. Ik was namelijk geslaagd! En die zag dus niemand aankomen. Vanaf dat moment wist ik dat er geen 7 maar 8 wereldwonderen waren. Zijn stem, zijn verbazing, mijn lach en mijn verbazing. Nooit zal ik dat telefoontje meer vergeten. Net als dat opgelucht gelukzalige gevoel.

En toch had ik best wel mijn best gedaan om te slagen. Ik wilde er tenslotte vanaf. Het lag niet eens aan mijn kunde maar vooral aan mijn motivatie. School vond ik gewoon niet leuk. Op de biologie- en scheikundelessen na dan. Daar gebeurde tenminste wat. Actie wilde ik. Koeienogen ontleden bij biologie en per ongeluk benzine verwarmen in een reageerbuisje dat dan ontplofte bij scheikunde. Zóóó veel leuker dan ‘aus bei mit nach von seti zu’ bij de leraar Duits met zijn geel gekleurde nicotine vinger en dito baardje.

Tijdens mijn examen keek ik dromerig naar buiten. Met de oranje zonneschermen uit terwijl buiten mannen op grasmaaiers in de rondte reden om het gras een kopje kleiner te maken. De geur van het gemaaide gras kwam met een briesje door het openstaande raam binnen. Wat was ik jaloers. Jaloers op de vrijheid om niet in dat lokaal te hoeven zitten tussen ijverige overige pubers maar om in alle vrijheid op een grasmaaier buiten in de rondte te crossen.

Geslaagd zijn was dan ook het ultieme gevoel van vrijheid. Net als een jaar later het halen van mijn rijbewijs. The best things in life are for free. Freedom. Ik vond het erg belangrijk. Moeten was (en ja is nog steeds) een zeer lastig te handelen onderdeel in mijn leven. En juist dat moeten, lijkt anno 2017 alleen nog maar meer geworden. Moeten presteren, moeten hoger opkomen als een doel van ultiem geluk in het leven.

Als ik zie wat er op de basisschool al moet om maar tot een gemiddelde te komen. Terwijl je alleen een gemiddelde kan hebben doordat je onder de lijn hebt en boven de lijn. Hoge prestaties worden alom geprezen. Ook al zijn de prestaties met haast 2 vingers in de neus verkregen. Lagere scores waar keihard voor wordt gewerkt, blijven een ondergeschoven kindje.

Vanaf groep 2 wordt er tegenwoordig al getoetst. Jonge kinderen die al vroeg in hun leven de stress kennen van toetsen, moeten, nog meer je best doen en afgerekend worden op het niet gemiddeld presteren. Er wordt wat afgetoetst en voorbereid op het leven na die basisschool. Naar die volgende school waar nog meer en meer wordt verwacht. Plus de sociale druk van buitenaf die nog zoveel hoger is dan 25 jaar geleden. Naast het moeten van buitenaf is het moeten van binnenuit hoger dan ooit. Ik geef de jongeren van nu het te doen en niet voor niets zijn jongeren eerder depressief of hebben zelfs te maken met een burn-out. En het zijn juist niet de zwakkeren die hier mee te maken hebben.

En dan is mijn meisje twaalf en gaat in september naar die volgende school. Na een ochtend proefdraaien en kennismaken, kan ze al helemaal niet meer wachten. Haar altijd grote nieuwsgierigheid lijkt alleen nog meer aangewakkerd. Maar eerst is het afronden van de basisschool aan de beurt. Een knallend eindfeest is al achter de rug maar over twee weken nog een afsluitende moviecall door de klas en het allerlaatste uitzwaaien door de school. Ik voorzie dus een aantal Kleenex momenten voor me en heb reeds een nieuwe waterproof mascara aangeschaft. Ik ga op zulke momenten niet voor Panda staan. Tenslotte gaan 12-jarigen zich nu ietwat eerder schamen voor hun moeder. Dus vooral niet te opvallend en geluidloos deze archiefmomenten enkel digitaal vastleggen en uithuilen in eigen bed in het donker voor het slapen gaan.

Als laatste heeft ze haar eigen rapport geschreven over de afgelopen jaren. Het is min of meer een reflexieverslag van haar goede, zwakke, sterke en nog te verbeteren punten. Ik ben ontzettend onder de indruk, vooral ontroerd en geraakt door haar woorden. Haar groei beschreven met hobbels, bergen en ook beren op de weg. Haar enorme eerlijke zelfinzicht is onwaarschijnlijk voor haar leeftijd. De laatste woorden van haar juf onderaan bezorgen me al mijn eerste Kleenex moment. Onder het mom van ‘er zit wat in mijn ogen’ wrijf ik gauw wat waterlanders weg. Duuhh ik zit enkel een rapport te lezen. Kom op zeg!

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het zo een ontzettend geslaagd kind vind. Als dochter, als meisje, als mens. Dat wat ze ook doet en zal gaan doen ik trots ben dat ik naast haar mag staan in haar leven als moeder. Niet voor haar, niet achter haar maar naast haar om mee te lopen in haar leven en te aanschouwen. Hoe geslaagd is het leven als je zo over je zelf kunt denken in je eigen vrijheid? Hier kan geen diploma tegenop. Een diploma zal die kers op haar taart zijn om zo verder te kunnen komen in dat wie zij verder wil zijn en nog mag worden.

Met zo’n persoonlijkheid als dochter had mijn leven niet geslaagder kunnen zijn…..

 

 

Vrijheid

Als ik aankom op school zijn de andere begeleiders al aanwezig. Het valt me gelijk op. Geen moeder te bekennen dit keer. Vaders en een opa die mee gaan op de excursie met groep 8. Wellicht dat het met de logistiek thuis zit maar het kan ook komen door het onderwerp van de excursie. Het thema in de klas was afgelopen weken de oorlog en met deze excursie naar het Joods Historisch Museum in Amsterdam wordt het thema kracht bijgezet.

Niet veel later komt de groep naar buiten op naar hun uitje en heb ik 3 prepuber meisjes achterin zitten. Met een oor luister ik naar 538 en met het andere oor, zover mogelijk, naar het gekakel achter me. Waar ze ook heen gaan, wat ze ook gaan doen, uitgelaten zijn ze altijd. Het is anders dan anders en dat zorgt voor een opgewonden stemming. Wat fijn dat Amsterdam Noord dan niet zo ver is. Alhoewel het ook weer een voorrecht is om deze gesprekken te mogen waarnemen als taxichauffeuse. Je hoort nog eens wat.

Binnen 20 minuten rijden we het parkeerterrein op van Artis en lopen we verder de stad in op weg naar het museum. In een korte tijd van het dorpse zo in de grote stad die op maandagmorgen vroeg nog in redelijke opstartmodus is. Dat geldt echter niet voor de dieren in Artis die abrupt zullen worden wakker geschud door ladingen andere prepubers die een dagje voor de kooien worden losgelaten.

Doordat we iets te vroeg zijn om naar binnen te gaan bij het museum, lopen we met de klas door naar het einde van de straat het Wertheimpark in. Hier staat het herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de omgekomenen in het concentratiekamp Auschwitz en de andere concentratie- en vernietigingskampen. Het is vorige week dodenherdenking geweest en het monument ligt vol met bloemen en brieven geschreven door kinderen. De inmiddels verwelkte bloemen benadrukken de ellende. Nooit meer Auschwitz.

Terwijl ondertussen de stad langzaam verder ontwaakt en het leven op gang komt, gaan wij het museum binnen, gevestigd in vier monumentale synagogen middenin het Joods Cultureel Kwartier. Na een jas, tas en plaspauze verder, zitten we even later midden in een verhaal over het begin van de Tweede Wereld Oorlog en de Joodse samenleving. Schoolfoto’s van toen en de afschuwelijke verhalen erachter. We worden meegenomen door een stuk uit het boek van Jacqueline van Maarsen dat wordt voorgelezen.

Ruim 100.000 Joodse mannen, vrouwen en kinderen afgevoerd en vermoord. In de Amsterdam Arena kunnen 50.000 mensen dus het gaat om twee van deze Arena vol aan mensen die om hun achtergrond zijn vermoord. En alhoewel dit ik al jaren weet, deze lessen ook op school heb gehad, is het net of het nu veel meer binnenkomt. Ondanks het totale niet bevatten van wat er is gebeurd, komen deze verscheurende verhalen nu als moeder zijnde zoveel harder en heftiger binnen.

De kinderen zijn duidelijk geïntrigeerd door het verhaal, stellen goeie vragen en denken vooral mee over hoe het toen ging. Over leeftijdsgenootjes in een totaal ondenkbare wereld voor hun.  Ze hoeven echter niet alleen te luisteren en stil te zitten maar mogen ook zelf aan de slag met het onderwerp. Een introductiefilmpje brengt ze op weg. Een oudleerling van de 1e Montessorischool is geëmigreerd naar Amerika en als kunstenaar ontwerpt hij ter herinnering voor iedere omgekomen (oud)leerling van zijn school een houten koffer. De koffers hebben verschillende maten naar leeftijd van het kind. De naam, datum van overlijden en de leeftijd van het kind, zijn op de koffers geschilderd.

Beneden staan alle 172 koffers uitgestald wat gelijk een veel groter visueel vermogen geeft aan het aantal kinderen dat letterlijk uit het leven is weggerukt. Het kunstwerk van koffers is ontstaan naar aanleiding van een reünie ter ere van het 80-jarige bestaan van de school. De kinderen mogen gelijk aan de slag om gezamenlijk van al deze koffers hun eigen kunstwerk te maken. De groep is in tweeën gedeeld zodat de ene groep begint en later de andere groep met hun eigen visie het kunstwerk kan afmaken.

Dat wat zo lang geleden gebeurd is in een vorige eeuw en zover van hen afstaat, wordt kleiner gemaakt en dichter bij hen en hun beleving gebracht. De getallen krijgen namen en leeftijden net als zij zelf. Zo ook de volgende opdracht. Een gigantisch database van namen met voor ieder omgekomen persoon van die ruim 104.000 mensen een eigen pagina op het internet (www.Joodsmonument.nl). Door het klikken op een naam wordt zo iedere omgekomen persoon (wereldwijd) herdacht. Dit volgens het Joodse geloof dat je door de herinnering in leven zal blijven. Ze gaan aan de slag met een naam en komen steeds meer te weten over de persoon en zijn/haar leven destijds.

Na deze unieke stap in een totaal andere wereld, stappen we twee uur later de deur weer uit en staan midden in het leven van nu. Amsterdam is wakker geworden. Een toeriste die buiten aan een tafeltje een bakkie leut drinkt met een peuk erbij. Witte verwassen tennissokken in een kek zwart open muiltje en een muts op. Amsterdam, voor mij altijd de stad waarin in alles kan en mag. De stad van ongekende vrijheid. Alhoewel dat absoluut niet zo zal zijn, heeft de stad redelijk deze world wide reputation en zeker de uitstraling.

Zoals liefde en haat zo dichtbij elkaar kunnen liggen, zo zit het gevaar in het geluk van de vanzelfsprekendheid. Voor vrijheid is toen keihard gevochten maar zal tegenwoordig nog steeds voor gevochten worden. Helaas is onze vrijheid nu nog steeds niet zo vanzelfsprekend voor vele anderen. Het herdenken van toen is ook de wijsheid van nu in het respecteren dat die ander anders is dan jij.

Leven en laten leven. Nooit meer Auschwitz. Ook niet in het klein.

Kunst-zinnig

Hij gaat helemaal los. Lyrisch en vol passie praten zowel zijn handen als zijn gezicht over de kleur ultramarijnblauw van de kunstenaar Yves Klein. Het diepste blauw als de kleur van de nacht. Om er zo in te willen duiken. Stralende energie in de objecten in uitersten om het onzegbare te kunnen zeggen.

Nee, ik heb het niet over een stuiterende Jochem Myjer die over zíjn stadje Leiden vertelt. Ik heb het over Jasper Krabbé bij de DWDD die over kunst vertelt. Wat hij wat mij betreft ook zonder woorden had kunnen doen. Zijn expressie vertelde alles wat je wilde weten, niet wist en misschien niet eens wilde weten.

Mijn vader noemde mij vroeger een cultuurbarbaar. Meedogenloos maar een volledige kern in de waarheid. Kunst is wat mij betreft vaak iets wat je wíl zien in iets. Een manier van omdenken maar dan zonder te denken door er anders naar te kijken. Zelfs kinderlijk recalcitrant word ik er soms van.

Ik kan op m’n kop gaan staan maar dan snap ik het meestal nog niet. De gedachte, het gevoel, de geschiedenis en het verhaal, I’m totally lost. De kleur blauw die je echt gezien moet hebben om te voelen en te ervaren. Hhmm doe mij een gave vakantie naar IJsland en ik kan minstens net zo losgaan, maar duiken in de kleur ultramarijnblauw gaat ‘m bij mij echt niet worden.

Maar hoe gaaf is het dat iemand zo kan opgaan in die kunst en er met zoveel liefde en passie over kan vertellen? Je zou haast verliefd kunnen worden op het hele verhaal. Het is daadwerkelijk een kunst op zich om zo enthousiast iets over te brengen aan een ander die er geen bal verstand van heeft of er überhaupt wat mee heeft.

Het is juist deze kunst van de passie die ik liefheb als kunst. Dat iemand zoveel plezier in iets heeft en de liefde hiervoor aan alle kanten van het scherm spat. Waar kom je dat nog tegen? Nou, letterlijk een week later bij DWDD. Nog een kunstliefhebber in ieder bloedvat van kruin tot teen. Magisch enthousiast vertellend over het grootste kunstspektakel in Venetië waar werkelijk de kosten nog de moeite zijn bespaard en 10 jaar is aan gewerkt.

Ik kijk deze aflevering in herhaling de volgende ochtend. Echt kijken kun je het niet noemen want ik sta met mijn rug naar de tv in de slaapkamer de kozijnen te schilderen. Ook een kunst op zich met 6 van die geweldige architectonische raampjes met te veel hoekjes voor mijn dikke kwast en ik.

Maar geanimeerd ga ik verder door het gesprek op de achtergrond. Ervaar iets van herkenning als ik de woorden kunst en kitsch in één zin hoor. Now we are talking! De beste man gaat verhalend los en praat haast sneller nog dan Matthijs. Wat dan ook weer een kunst is. Fantasie en geloof gaan door elkaar heen net als de ongelofelijke hoeveelheid euri die ermee gepaard gaan. Het kost wat maar dan heb je ook wat is kennelijk het motto. Miljoenen aan tijd en geld gaan erin maar nog veel meer komt eruit. Hoe kunstig is dat dan weer?

Ik mis het volledig wat er hier in dit spektakel gebeurt, wat overigens ook komt door het feit dat ik niet aan het kijken ben. Toch word ik wederom gegrepen door het verhaal van vertellen. De passie en de liefde voor iets wat ik, zelfs als emotioneel incontinent vrouwpersoon, totaal niet ken.

Ook dat is natuurlijk niet helemaal waar want er is toch ook aardig wat kunst die ik zeker wél kan waarderen. Vol bewondering kan ik naar de Nachtwacht kijken en met nog meer verwondering kijken naar de details met de gedachte aan het geduld en de tijd die hier is in gestoken. Ook de kunst van de fotografie kan me raken, ontroeren en inspireren. Kunst gaat dus verder dan een schilderij of een totaal onbegrepen beeld.

Zo ontdekte ik dat tijdens een wandeling op de boulevard van Scheveningen. Daar, out of the blue, stonden er beelden te glimmen in de zon. Heel grote maar ook kleine bij elkaar. Des te dichterbij we komen, des te gedetailleerder de beelden blijken te zijn. Ze nodigen uit om aan te raken, door je knieën te zakken om beter te kunnen zien (voor 40+ en ouder) en letterlijk te ontdekken wat er nog meer verstopt zit (de sleutel). Deze kunst maakte ons aan het lachen, we werden er blij van en voegde daadwerkelijk iets positiefs toe aan het moment op deze kale boulevard.

Over kunst valt net als smaak wellicht te twisten maar ieder kan op zijn/haar eigen niveau op vele vlakken ervan genieten. Al was het maar door de kunstzinnige enthousiasme van een ander, wat er spontaan op je pad komt of waardoor je wordt geraakt in het moment.

Uiteindelijk vind ik het hele leven een kunst en de kunst van het leven is je laten verrassen door het onverwachte en de liefde waarmee wordt gecreëerd om te delen in het gezamenlijk geluk. Een kunstzinnige gedachte.

 

 

 

 

Lente is weer in ’t land

De zon piept langs de randen van de rolgordijnen de slaapkamer binnen. Wakker worden uit jezelf door het licht is altijd beter dan van de wekker. Het voelt gelijk anders. Tegenovergesteld aan onheilspellend maar met dezelfde wakkere, alerte energie.

Buiten hoor ik het geluid van de eerste hoge drukspuiten en boormachines hun ruimte in de rust innemen. Mannen worden weer aan het werk gezet met elektrisch gereedschap terwijl de vrouwen de boel opleuken met kittige viooltjes.

Alhoewel de kreukels uit mijn verfrommelde slapende gezicht niet sneller wegtrekken, gaat het wakker worden mentaal verder wel sneller. Fysiek loop ik altijd een mijn eigen zomertijd-uurtje achter. Met 44 lentes verder ervaar ik een mindere souplesse en dient de onderrug te worden los gemaakt met een Zonnegroet of Cobra om de dag niet krom te beginnen.

Eenmaal buiten is die speciale en vooral ondefinieerbare geur in de lucht. Net als de smaak van cola niet uit te leggen in specifieke woorden. Het ontwaken uit de bezinning en rust van de winter is aangebroken. En we zijn niet de enige die het merken. De f*cking pitchen op het dak is gelijk in zijn repeteerstand roekoe aan het verkondigen. Ieder voordeel heb ze nadeel blijkt maar weer.

Donker ouder groen maakt plaats voor fris fruitig sappig groen. Oude besjes worden letterlijk ingeruild voor jonge blaadjes. Naar boven rijkend om maar iedere glimp te kunnen opvangen van het goud uit de lucht voor verdere groei en bloei.

Lijkt het nou zo of lacht iedereen inclusief me, myself & I meer? Uit onze holen gekropen weer tijd voor een geïnteresseerd luchtig praatje in plaats van eenzijdig turen op een scherm. Die blauwe hemel en het stralende goud zorgen letterlijk voor meer warmte en verbinding.

Op de fiets is mijn bestemming er haast te vroeg met de muziek van Justin Timberlake in mijn oren. De verlichte energie lijkt eindeloos met mijn voeten op de trappers. Ideeën, inspiratie en zelfs jeugdigheid komen naar boven. Ben ik eigenlijk een halve oude bes op die stalen ros, voel ik me even een jong, pittig, levendig jong blaadje achter mijn zonnebril. Ach, daar plukt manlief dan toch ook weer zijn voordeel van. Dat dan weer wel.

Maar diezelfde natuur kan ook behoorlijk meedogenloos zijn. Lijkt alles liefelijk te gaan om de romantiek en het flirten in het voorjaar, gaat het er ook kneiterhard aan toe. De eenden, die er genetisch ook niks aan kunnen doen dat ze zo lelijk zijn, gaan achter elkaar aan met een kennelijke hoge, opgespaarde nood voor de manlijke exemplaren.

Van tijd nemen om jezelf überhaupt voor te stellen of in ieder geval daten, is er niet bij. De woerd grijpt zijn vrouwelijke soortgenoot bij de nek en gooit zijn volle gewicht boven op haar. Kansloos is ze in deze brute verkrachting out in the open naast het fietspad. Ik weet zeker als zij straks braaf op haar eitjes zit en zich met alle liefde ontfermt over haar kuikens, hij zich uit de voeten maakt op zoek naar een volgend jong blaadje.

Ondertussen is het genieten van dat wat er even is. Een cadeautje wat je niet kopen maar alleen op getrakteerd kan worden. Beetje mijmeren met het gezicht in het zonnetje. Denkend aan iets of juist niets. Plannen makend voor de vakantie in de zomer of filosofisch het dagelijkse leven onder de loep nemen. Met een biertje of wijntje binnen handbereik, proostend op de cirkel van dit leven.

 

 

 

 

#heelhollandstemt

Scheermessen, stomerijen, visagisten, chauffeurs, beveiliging en vooral mannen in pakken draaien overuren de afgelopen weken. Bijna een overkill aan gesprekken, discussie, debatten, inpeperen, afzeiken en zichzelf ophemelen.

Ja, er is vier jaar voorbij voor de politiek in Nederland en dé verkiezingen gaan plaats vinden. Ruim 13 miljoen stemgerechtigden in het land die hun stem mogen uitbrengen. In anonimiteit in een hokje waar niemand hoeft te weten wie of wat je stemt.

Want dat is wel een dingetje blijkt. Dat je laat weten op wie je stemt. Je krijgt haast een stempel op je gedrukt als je meldt wie jouw stem krijgt. Naast uiteraard medestanders heb je ook tegenstanders en die duwen je gelijk in een hoekje. Oooh, ben jij er zo eentje, hhmmm. Er hangt altijd een vreemdsoortig sfeertje omheen bij de verkiezingen.

Weet ik van vroeger toen alles anders was maar toch ook weer niet, dat fanatieke aanhangers een poster in het raam hadden hangen. Zij kwamen er recht vooruit voor wie ze gingen stemmen en wilden met deze posters zieltjes winnen voor meer stemmen. Trots waar ze voor staan en daar open voor uitkomen.

Tegenwoordig kan het ook je kop kosten met zo’n poster in je raam. En ach wie wil nou het hoofd van Wilders in zijn keuken hebben hangen als je staat te koken? Dan vergaat je eetlust toch gelijk? Maar ook daar denken anderen weer anders over gezien de peilingen.

Zoveel mensen, zoveel wensen. Met het recht tot een stem en een recht dat niet hoeft te worden genomen maar wordt gekregen in een land met een democratie. Een mening van klagen en afzeiken tot dankbaar zijn en waarderen. Er is toch ontzettend veel mogelijk in dit land met 17 miljoen mensen op een oppervlakte van 41.543 km2.

Iedere stem die genomen wordt, wordt genomen vanuit een eigen positie. Ben je zelfstandig ondernemer of werknemer, heb je jonge kinderen op school of (groot)ouders in een zorghuis, ben je chronisch ziek of heb je al 50 jaar gewerkt en wil je eerder met pensioen? Jouw positie zorgt voor jouw stemkeuze.

Tig kieswijzers zijn er te vinden op het internet en zelfs de jeugd heeft een eigen wijzer. We zweven van links naar rechts om in het hokje aan een kant te komen die goed voelt. De rest van de dag worden we overladen met de peilingen met uiteindelijk een uitslag. Zoals onze Amerikaanse gids op Ground Zero in New York zei; ‘be prepared for the worst, just hope for the best’.

Na de overkill volgt er een moment van bezinning. De mannen in pakken gaan weer doen wat ze beloven te gaan doen en wij gaan verder met ons eigen hachie. De lente komt dichterbij en laat zich zelfs af en toe zien. Landelijke prioriteiten worden huiselijke klussen en ook daar zijn we weer druk mee. Democratie binnen onze vier muren waarin iedereen een mening mag hebben maar mama gewoon de baas is.

 

Vet skirrr!

“Brah, die gozer op tv is echt ongelofelijk skirr! Nee joh, die is gewoon ontzettend noep. Nou ik vind het anders kapot hard wat ie zegt. Duuhh, die skylls zijn ook gewoon niet vet joh. OMG, hij doet gewoon een prank met die dab! Loser, laten we maar verder gaan chillen.”

WTF?! I’m lost met die gasten hier! Het is haast niet meer te volgen waar het over gaat met al die woorden ertussen, d’r op en d’r onder. Tja als je dan op het punt komt dat je het niet meer kunt volgen, dan zit je in een generatiekloof. Ja, dan ben je gewoon kapot vet oud. Punt einde.

Ik herinner me deze kloof met mijn eigen ouders nog. Toen waren het de woorden onwijs, tof en gaaf die hen deed wankelen. Zonder Youtube, Snapchat, Instagram en weet ik nog meer wat er allemaal nog is, zo ontzettend onschuldig en haast onnozel zijn die woorden nu.

Gaaf is iets dat heel is of mooi aldus mijn vader. En nu zeg ik dat als iets kapot is, het stuk is. Beiden hebben we gelijk maar de next generation weet woorden een ander en vooral nieuw leven in te blazen met een totaal andere betekenis.

En als je dan denkt dat het hip is, of kek of stoer of zelfs een beetje cool als je ook mee doet met ze, sla je die plank kapot vet hard mis. “Mam, das écht zo gruwelijk wat je nu doet!” Die kloof wordt er dan ook zeker niet kleiner op als je gaat zeggen dat het in jouw tijd wel anders was.

Maar als ze me dan vragen of ik de dab wil doen, dan weiger ik dat. Mag Koning Wim Lex een stuk cooler zijn dan ik dat hij dit wel in het openbaar doet, ik doe er niet aan mee. Ik ga mijn neus niet in mijn oksel stoppen met mijn arm voor mijn ogen en dan dab zeggen. Dan maar oud en saai. Er zijn grenzen.

Uiteindelijk worden sommige van die woorden weer stopwoorden. (Een stopwoord is een uitdrukking die een spreker regelmatig gebruikt zonder er veel betekenis in te leggen, aldus wikipedia.) Ook dat kan ik me nog herinneren. Te pas en onpas worden ze eruit geknald zonder inderdaad enige betekenis te hebben.

Vroeger, toen alles anders was en de gulden nog bestond, hadden we thuis een Piekpijp. En elke keer als je dan zo’n stopwoord zei, moest je een piek, een gulden dus, in die Piekpijp doen. Om het af te leren werd er ondertussen een flink bedrag gespaard. Win-win situatie dus. Ik ben er gek op.

Word ik momenteel redelijk koekoek van dat geskirr de hele dag dus inleveren die euri bij elke keer dat het woord skirrr mij ter ore komt. Het antwoord daarop is dat dat erg Skyr van Arla is, brah! Geen seconde twijfel is er dat er ook maar één euro wordt gestort door deze generatie. Ze kijken me aan of ik weird ben en roepen tegelijk: “BIEM!”

Deze kloof valt niet meer te dichten. Kansloos.

 

 

 

 

 

 

 

Van magisch tot tragisch

Het licht is anders. Het geluid is anders. Sterker nog, het geluid is gedempt en brengt daardoor een bepaalde rust met het licht zo helder dat alles zelfs lichter aanvoelt. Een witte deken bedekt de grauwe straten, de kale bomen en de donkere daken.

Sneeuw. Magisch vind ik het. Witter dan wit met een hoge aaibaarheidsfactor ondanks de kou. Alsof er even wapenstilstand is en vrede echt mogelijk. Een simpele wandeling maakt dat je een soort van deel uit maakt van een levend schilderij. Het bijzondere geluid van het knarsend sneeuw onder je dikke schoenzolen met een idyllisch weiland voor je met een lijstje er omheen.

Paden zijn niet meer zichtbaar waardoor je eerder van het pad afraakt of buiten de/je paden treedt. Het sneeuwbaleffect is letterlijk te noemen. In iedere straat worden sneeuwballen gerold door enthousiaste kinderen. Als een soort van tuimelaartjes gekleed in dikke kleren en warme bootsen. Overal ontpoppen er zich grote en kleine sneeuwpoppen.

Zo ook bij ons in de straat. Overal komen de tuimelaartjes uit de poorten vandaan met scheppen en sleeën. Een kakafonie van gekakel om de mooiste, grootste en beste sneeuwpop te maken. Het is duidelijk wat het thema is van de oudste kinderen uit groep 8. Zijn de andere kinderen meer bezig met het scheppen van de sneeuw, zijn zij met name bezig met het scheppen van het geslacht.

De geslachtsdelen vliegen nog net niet door de lucht en de een heeft er nog een beter idee of grap over dan de ander. Wordt het een vrouwelijke sneeuwpop en komt er een gat of gaan we voor de manlijke en gaat er wat uitsteken. Prachtig vinden ze het en er wordt allesbehalve unaniem besloten door de groep 8’ers dat het een mannetje gaat worden.

Even later staat er dan op de onderste sneeuwbal iets fier omhoog. Het hoofd is nog niet aanwezig dus laat staan ogen of een mond, maar deze staat alvast. Dochterlief vindt het helemaal niets en spreekt haar ongenoegen uit. Kansloos tussen al die gierende jongens en hun fantastische idee. Een gezamenlijk foto voor de klas ziet ze niet meer zitten. Dit kan ze nooit zo aan juf laten zien.

Maar dan, als ze aan het helpen is om de sneeuwpop verder mooi te maken,
zie ik dat ze ‘m er per ongeluk afstoot. Niemand die het ziet of merkt. Een onverwachte misschien wel pijnlijke situatie waarin de sneeuwpop in één keer onzijdig is gemaakt. Voordat ik weer terug naar binnen ga, besluit ik wat bloemetjes nog zonder bijtjes te fotograferen. Soms moet je op het juiste moment je hielen lichten.

De hele dag zijn ze buiten met rode neuzen en oren met af en toe een plaspauze. Nauwelijks tijd voor warme chocolademelk om op te warmen waar de kachel loeit en de kersenbloesemtakjes tot bloei komen door de combinatie van het licht en de warmte.

Tot het winterse plaatje ineens wordt verstoord door het enorme geluid van een helikopter. Bijna aan het eind van de straat zie ik de helikopter, in geel met rode en blauwe strepen, een plek zoeken om te landen. Hij landt in de tuin van een klasgenootje terwijl nu ook de politiehelikopter boven ons vliegt. Dit is zo foute boel. Iedereen is geschrokken en wil weten wat er aan de hand is.

Dit vraagt ook een jongetje aan de piloot van de helikopter. Waarop deze droog antwoord dat er zojuist een helikopter is geland. Gelukkig blijkt hij niet nodig en stijgt weer met de arts aan boord omhoog. De andere helikopter is duidelijk zoekend nog rondjes boven ons aan het draaien. Via Burgernet blijkt dat er een jongen van 15 jaar gestoken is door een leeftijdsgenoot met een mes.

Twee jongens uit de groep opgeschoten jongeren die wij 10 minuten daarvoor tijdens onze wandeling tegen waren gekomen. Het zal je kind maar zijn die het overkomt. Het zal je kind maar zijn die het doet. Van magisch die dag schieten we in een keer door naar tragisch. Het geneuzel van de tuimelaartjes in de straat die boos zijn op elkaar door oneerlijke sneeuwbalgevechten, krijgt ineens een andere lading.

Net als dat de sneeuw positief magisch is door het incidenteel vallen, blijf ik hopen dat dit soort tragische gebeurtenissen bij incidenten blijven.

 

Het roer om

Na jaren is het dan gelukkig zover. Het roer om, oftewel no goin’ back. Het moederland wordt verlaten om geluk en het betere leven in een ander land te beproeven. Het is een kwestie van het huis verkopen, ontslag nemen en dag zeggen tegen familie, vrienden, collega’s en vage kennissen.

Je kan me er bijna voor wakker maken voor dit programma. Smullen met een hoofdletter S en genieten met hoofdletter G. Net als bij ‘Ik vertrek’ of ‘Het einde van de wereld’. Programma’s waarbij mensen (tijdelijk) hun huidige leven een heel andere wending geven in een ander land. Vaak op zoek naar een soort van rust na jarenlang file te hebben gereden en een kantoorbaan te hebben gehad. Of gewoon kwestie van een midlife. Dat kan natuurlijk ook.

Een ander leven beginnen als eigenaar van een camping, bed & breakfast of een jaar met het gezin iets nieuws starten aan de andere kant van de wereld. Omdat het huidige leven niet (meer) het gelukkige leven geeft dan je had gehoopt of verwacht. Geluk zoeken in het vaak primitievere leven wat zich veelal meer buiten afspeelt in een prachtig landschap. Zelf bepalen en beslissingen nemen door eigen baas te zijn. Zelf je tijd kunnen indelen en doen zoals jij dat wilt.

Zou ik het kunnen? Zou ik het kunnen om alles achter te laten en te starten in een ander land? Die programma’s zijn namelijk erg inspirerend zo veilig vanaf de bank gezien. Sommigen emigreren echter nog minder voorbereid dan dat wij op vakantie gaan. Ze spreken de taal niet of nauwelijks en vallen van vele regens in nog veel meer drups. Taalbarrière, heel andere cultuurgewoontes of belazerd zijn in de verkoop van een luchtkasteel dat op losse schroeven staat. Het komt behoorlijk veel voor. Wat kan ik me dan verbazen, me rot lachen maar ook ergeren en misschien wel plaatsvervangend generen over wat ik zie.

En toch, toch blijft het inspireren en trekken. Heb ik minstens net zo vaak mijn bewondering voor de mensen die dit ondernemen onder het motto; je leeft maar één keer. Maar wat krijg ik toch een pijn in mijn buik en natte ogen van die kinderen die zo alleen naar een andere school moeten in een ander land met een andere taal. Een groot, groot zwakte punt bij mij om het niet te kunnen ondernemen.

Maar dan zijn er ook de stellen met kleinere kinderen die nog niet naar school gaan en de stellen die het vet voor elkaar hebben en werkelijk iets fantastisch neerzetten zodat je nog meer getriggerd wordt. Zoals momenteel het Britste stel Dick Strawbridge & Angel Adoree (die hebben elkaar al minstens in hun namen gevonden) en hun twee kleine kinderen Arthur en Dorothy die een mega Frans kasteel voor weinig kochten. En met mega doel ik op de 46 kamers die het kasteel telt, een slotgracht heeft en een lapgrond waar menigeen, en vooral de tuinman, van droomt.

Hij, de goedlachse ingenieur die werkelijk voor alles een oplossing heeft. De kunst van het omdenken beheerst en daarmee denkt in mogelijkheden in plaats van moeilijkheden. Zij, vintage van kapsel tot nagels en creatief tot op iedere vierkante centimeter. Samen een relatie hebben waar her wish his command is en daar samen ontzettend adorable om kunnen lachen. Ze renoveren het 150 jaar oude kasteel, dat al 50 jaar leeg staat, met veel liefde en respect om zoveel mogelijk intact te kunnen houden en her te gebruiken. Om vervolgens, in een fantastische authentieke stijl, bruiloften te kunnen geven met alles d’r op en d’r an.

Ze hebben vertrouwen in wat ze zelf doen, vertrouwen in elkaars vindingrijkheid en staan open voor hun nieuwe thuisland en haar gewoontes. Tegenslagen worden overwonnen, wensen en gedachten worden vervuld en daarmee werkelijkheid. En ja, natuurlijk is er daar de regie. En ja, natuurlijk zien we heel veel beelden niet. Voelen we de kou van een onverwarmd kasteel niet, ruiken we de beerput van een riolering niet bij het vernieuwen en voelen we de vermoeidheid niet na 16 uur noeste arbeid. Maar toch, ze zijn en blijven geweldig.

Daarom aanschouw ze ik gewoon elke week verder vanaf de bank. Leef, lach en lief ik met ze mee. Verheug ik me spontaan op de maandag, dagdroom ik verder op dinsdag en kan ik bijna niet slapen op zondag. Maar voor mij (nog) geen roer om. Ik drink voorlopig een glaasje/flesje Franse wijn met een toastje cammewattes in onze hoekchateau in de Vinexwijk en droom lekker verder. Misschien gaat later dat roer wel om. Later als ik groot ben.