Na ruim een uur rijden komen we aan bij Bordeaux. De grote snelwegen leiden ons om de grote stad heen en nog geen kwartier later meldt de navigatie dat we de snelweg gaan verlaten. Ik voel het kriebelen in mijn buik en mijn blaas prikkelt dat ik naar het toilet moet.
Hoezo? Na 1 kopje thee? Doet ie anders nooit. Ben ik nou gewoon daadwerkelijk zenuwachtig? Dat gebeurt me niet gauw. Vroeger met verstoppertje spelen of met stoelendans, toen was ik zenuwachtig maar daarna overkwam mij dit verschijnsel niet vaak meer.
Met een krakende robotstem meldt de navigatiemeneer dat we in hét dorpje zijn aangekomen; Saint-Romain-la-Virvée. Zoals in de vele Franse dorpjes, is er geen kip of hond te bekennen laat staan een mens. De auto zoeft zachtjes door de kleine 
straatjes omhoog. En dan staan we stil voor het grote hek van Château de la Garde. Ponctuellement om 11.00 uur zoals afgesproken met de maître du Château Klaas Gort. Ik flip al van het bordje en laat mijn fototoestel gelijk dat vastleggen wat mijn oog waarneemt en mijn geheugen wil vasthouden. Dat laatste is natuurlijk kansloos met 40+ en ik hou daarom het vertrouwen in het digitale geheugen dat ik bij voorbaat tot vol vermogen heb opgeladen.
We rijden de laan op en zien het Château opdoemen als we de auto parkeren op het 
knarsende grindpad. Het eerste wat gelijk opvalt als ik uitstap, is de aangename en serene rust. Geen wind, geen vliegtuig, geen autoweg met druk verkeer, nix niet. We lopen dan ook haast fluisterend naar de ingang waar we gelijk de onmiskenbare voiture Mehari zien die prominent in beeld was tijdens de uitzendingen. Linksom, rechtsom en nog net niet ondersteboven zet ik ‘m in beeld al was het een vette unieke kostbare Ferrari.
Bij de ingang worden we gelijk warm welkom geheten. Een blonde jongeman met helblauwe ogen in een zomers bruin gezicht en een markante opvallende baard schudt ons stevig de hand en stelt zich voor als Klaas. Ook worden we voorgesteld aan Mirjam de stagiaire die de rondleiding op het Château voor haar rekening zal nemen. Een stralende enthousiaste innemende meid waarbij ik gelijk het gevoel heb dat ze meer is dan alleen de stagiaire op het Château. Zo’n 300 nieuwsgierigen die het Château willen bezoeken tijdens de zomermaanden waar veruit de meeste Nederlands zijn, worden met passie en liefde rondgeleid. Samen met nog een Nederlands stel en Mirjam, lopen we richting de wijngaarden. La Garde stamt uit de tijd dat het nog een militairkasteel was voordat het wijnkasteel werd. Het uitzicht over de wijngaarden is magnifique maar vooral destijds 
strategisch gericht over de vallei van de Dordogne waar inmiddels zo’n 40 hectare aan wijngaarden staat die onder Château de la Garde vallen. Enthousiast vertelt Mirjam over de druiven, het plukken, het handmatige en machinale snoeien en de specifieke grond met kalk waar deze wijnstokken alle liefde, aandacht en vooral tijd krijgen om zich te laten rijpen voor uiteindelijk die heerlijke en, jazeker niet onbelangrijk biologische wijnen die bekroond en zo geliefd zijn.
We gaan verder en komen in het gedeelte waar het net alsof ik terug in de tijd stap en de herinneringen aan het boek Als Gort in Frankrijk gelijk omhoog komen. De grote tafels waar de druivenplukkers de lange lunch met vele glazen nuttigden en het fornuis waar menig gevulde maaltijd op werd gekookt. Alles is in deze ruimte in eren gebleven en straalt en een al romantiek en legende uit. Vanuit hie
r stappen we le jardin propre in met adembenemende uitzicht. Wolken maken plaats voor een zonnetje en de rust voelt aangenaam zonder als een stilte voor de storm maar juist die van groei. Als een stilleven staan er een paar stoelen en een tafel waar vele letters zullen zijn geschreven door monsieur Gort zelf. Ik zwijmel ter plekke.
Dan word ik ineens aan mijn arm getrokken door een van de rakkers. ‘Mam, ik zie ‘M, daar is ie, daar staat Ilja!!’ Ik draai me om en kijk verder richting het Château als ik een bekend silhouet met dito petje zie. Ik voel me ietwat ongemakkelijk dus zeg gelijk dat ik ‘M ook zie en dat ze het niet zo hard moeten roepen. Ppffff het voelt zoals gluren bij de buren en ja, het is ook maar een mens. Maar toch, we vonden het toch even leuk en het maakte het plaatje compleet. Uiteraard druk met eigen bezigheden is Ilja zelf in gesprek al bellend en met de aanwezige personen. De man die zijn 5 zintuigen op hoog niveau heeft ontwikkeld. Zijn neus voor de onderscheidende geuren in een wijn van fruit tot hout of meer tannine, zijn mond voor de smaak om met eveneens hoge kwaliteit te kunnen proeven, zijn oren om goed te luisteren naar anderen en gebruiken te maken van hun kwaliteiten, zijn ogen om niet alleen te zien wat er goed is aan de druiven en de wijnstokken maar ook het charmeren met deze bruine kraaltjes. Zijn handen om te voelen waar er gesnoeid moet worden net als de volheid van de druiven. Last but zeker not least; zijn 6e zintuig voor wanneer een wijn, een compostitie of een boek een écht succes zal worden. Chapeau Ilja!
Als laatste gaan we de heuse wijnkelder in waar de nog lege cuves staan te wachten op de oogst. Zoals de rest van het Château en jardin is het ook hier feilloos schoon, strak en netjes. Het is indrukwekkend om te bedenken dat deze cuves over niet al te lange tijd gevuld gaan worden. Waarna ze na een tweetal maanden geleegd worden in de Franse eikenhouten vaten (barriques van 225 liter) om zo 16 maanden te 
rijpen. Eén tros druiven is een glas wijn, zo’n 5 á 6 trossen gaan in een fles geleverd door één wijnstok. En dat over 40 hectare aan wijngaard. Hier is werkelijk altijd wel wat te doen! Over een aantal weken komen de (toeristische) wijnplukkers om de wijnstokken te ontdoen van hun druiven. Wat zou ik graag een dagje komen kijken en het liefst mee willen helpen. Een dagje in verleden, heden en toekomst tegelijk. Een romantisch idee voor een moeder die strax gewoon moet werken en kinderen naar sportclubjes etc. moet taxiën.
Even later staan we weer in de nog dezelfde rust buiten maar met een stuiterend hoofd vol indrukken en met een bijzonder gevuld glas nieuwe Chateau wijn in mijn hand. Sta ik bekend om een mijn geliefd wijn drinken, doe ik dat anders niet voor Wine(five) O’Clock. Het is echter 12 uur en het eerste glas valt gelijk op mijn haast nuchtere buik en. Maar wat smaakt het extra extra extra door al mijn 5 zintuigen die op deze morgen zijn getrakteerd op zoveel moois. Mijn glas wordt nog een keer gevuld en ik geniet er dubbel van. In een letterlijk en figuurlijk roesje staan we even later in het kleine winkeltje met de wijnen en de boeken. In gesprek met Mirjam blijkt de eerdere intuïtie een feit als ze vertelt dat zij en Klaas een setje zijn. Ik zie dit mooie stel zeker als kasteelheer en kasteelvrouw in de toekomst! En is het dan gewoon toeval of wat? Ze blijkt ook nog uit Zaandam te komen! Het cirkeltje is rond en we danken haar en Klaas voor hun tijd en de rondleiding.
De auto zoeft even later weer zachtjes het kleine Franse dorpje uit met het Château en de wijnranken achter ons. Een paar klinkende boeteilles in de kofferbak, foto’s als bewijs, een roes van wijn en herinneringen maar ook een Slurp a la Gort gesigneerd rijker op weg naar de stad Bordeaux. Weer wordt mij bevestigd; dat wat met liefde en passie wordt gecreërd, zal ook zo geoogst worden….
Merci beaucoup Klaas, Mirjam et Ilja. Une bonne récolte. Santé !
