Even in onbalans

Het is een nieuw kalenderjaar. Het is 2017 voor het komende hele jaar. De 6 is een 7 geworden na 366 dagen, 52 weken, 12 maanden en dus een heel jaar.

Ik houd niet van oneven. Oneven betekent onbalans. En daar is nou juist net teveel van. In het dagelijkse leven en in de wereld. Ik houd ook niet van de 7. Voor velen onder ons een geluksgetal maar ik vind het een oneven, zielig, alleenstaand stokje op een wankel puntje wat elk moment kan omvallen. Geen sterke basis. En dan de uitspraak. Zegt de één zeuven, zegt de ander zéven. Wat uiteindelijk weer gezever geeft.

Het oneven jaar start ook met mijn verjaardag en dus een nieuwe leeftijd. Gelukkig wel in een even getal. En wat voor eentje. Eentje met dubbele even cijfers. Onomkeerbaar en dubbel dubbel even. Dit jaar ben ik gezegend met het prachtige 44. Twee even cijfers die, als je ze bij elkaar optelt, ook weer een even getal vormen. De prachtige, ronde, stabiele en zelfs oneindige 8. Máár dat foefje valt gelukkig ook te gebruiken bij de 17 van 2017. Als je de 1 en 7 optelt, kom je óók op die prachtige 8. Denken in mogelijkheden dus. Of jezelf voor de gek houden met iets wat totaal onbelangrijk is. Dat dan weer wel.

Oneven of even. De balans wordt vaak letterlijk opgemaakt aan het begin van het jaar. Voornemens met gezonder eten, afvallen, meer tijd voor elkaar vrij maken, stoppen met roken, bewuster leven. Balans tussen het drukke gezinsleven, drukte op het werk en ergens een momentje voor jezelf. Ondanks de grauwe, mistige maand januari die allesbehalve verandering uitlokt en uitnodigt, is het deze maand dat we fris, fruitig en vooral krachtig uit de comfortzone willen stappen.  En het daarmee juist heel anders willen gaan doen.

Behoorlijk tegen de natuur in als je het aan mij vraagt. De natuur bereidt zich in stilte en rust voor op de bloei en de kracht van de lente. Dieren doen hun winterslaap en alles staat op een laag pitje. De winterkost is zwaar en voedzaam. De nachten zijn lang en de dagen kort zonder veel zonneschijn. En juist bedenken wij weer dat het een nieuw jaar is en dat we dus nu alles krachtig om moeten gaan gooien. De boel maakbaar naar ons hand willen zitten. Letterlijk tegen de natuur in.

Waarom niet massaal op 21 maart het roer omgooien? Met de kracht en bloei van de natuur meegaan met meer dagelijks licht, energie en lichte kost om dit haalbaar te maken? Oh nee, we moeten dan weer zo snel mogelijk in shape zijn voor de zomer om ons getrainde lijf zonder handles en zachte buik in bikini te hullen. Tja wellicht dé reden dat veel voornemens zo snel sneuvelen? We zitten in het verkeerde seizoen de boel om te gooien! Maar ja, de kracht van gewoonte en comfortzone is immers groot. Het reptielenbrein opnieuw programmeren is niet zomaar gebeurd. Een kwestie van tijd dus. En vooral de juiste tijd. Toch lijkt het of we juist díe tijd nou weer niet hebben. Maar willen we ondertussen niet allemaal zo graag meegaan met onze tijd? ‘Ja natuurlijk!’, roepen we dan. Alles behálve NATUURlijk als je het mij vraagt.

Ach het zijn zomaar wat overpeinzingen van een verse 44 jarige. Wellicht gevalletje midlife (wie zegt dat ik in het midden zit?) of midwife, wie zal het zeggen. De balans opnieuw opmakend van mijn leven. Tussen wat is, wat moet en ik graag zou willen. Peinzend terwijl ondertussen buiten de wind de wolken harder voorbij laat razen, de kat zich spinnend uitrolt voor de warme kachel ondanks zijn dikke vacht en mijn vingers tevreden over mijn toetsenbord gaan met een vers kopje kamillethee binnen handbereik.

Balans is spontaan zo dichterbij natuurlijker dan je denkt. Vooral niet buiten jezelf te vinden en te zoeken. Het is er al. Het is alleen een kwestie van kijken door écht te zien, horen door te écht te luisteren, voelen door écht te ervaren, beleven door écht te leven. Meebewegen met dat wat er is zonder verzet tegen dat wat er niet is.

Het is zoals het is.