Het roer om

Na jaren is het dan gelukkig zover. Het roer om, oftewel no goin’ back. Het moederland wordt verlaten om geluk en het betere leven in een ander land te beproeven. Het is een kwestie van het huis verkopen, ontslag nemen en dag zeggen tegen familie, vrienden, collega’s en vage kennissen.

Je kan me er bijna voor wakker maken voor dit programma. Smullen met een hoofdletter S en genieten met hoofdletter G. Net als bij ‘Ik vertrek’ of ‘Het einde van de wereld’. Programma’s waarbij mensen (tijdelijk) hun huidige leven een heel andere wending geven in een ander land. Vaak op zoek naar een soort van rust na jarenlang file te hebben gereden en een kantoorbaan te hebben gehad. Of gewoon kwestie van een midlife. Dat kan natuurlijk ook.

Een ander leven beginnen als eigenaar van een camping, bed & breakfast of een jaar met het gezin iets nieuws starten aan de andere kant van de wereld. Omdat het huidige leven niet (meer) het gelukkige leven geeft dan je had gehoopt of verwacht. Geluk zoeken in het vaak primitievere leven wat zich veelal meer buiten afspeelt in een prachtig landschap. Zelf bepalen en beslissingen nemen door eigen baas te zijn. Zelf je tijd kunnen indelen en doen zoals jij dat wilt.

Zou ik het kunnen? Zou ik het kunnen om alles achter te laten en te starten in een ander land? Die programma’s zijn namelijk erg inspirerend zo veilig vanaf de bank gezien. Sommigen emigreren echter nog minder voorbereid dan dat wij op vakantie gaan. Ze spreken de taal niet of nauwelijks en vallen van vele regens in nog veel meer drups. Taalbarrière, heel andere cultuurgewoontes of belazerd zijn in de verkoop van een luchtkasteel dat op losse schroeven staat. Het komt behoorlijk veel voor. Wat kan ik me dan verbazen, me rot lachen maar ook ergeren en misschien wel plaatsvervangend generen over wat ik zie.

En toch, toch blijft het inspireren en trekken. Heb ik minstens net zo vaak mijn bewondering voor de mensen die dit ondernemen onder het motto; je leeft maar één keer. Maar wat krijg ik toch een pijn in mijn buik en natte ogen van die kinderen die zo alleen naar een andere school moeten in een ander land met een andere taal. Een groot, groot zwakte punt bij mij om het niet te kunnen ondernemen.

Maar dan zijn er ook de stellen met kleinere kinderen die nog niet naar school gaan en de stellen die het vet voor elkaar hebben en werkelijk iets fantastisch neerzetten zodat je nog meer getriggerd wordt. Zoals momenteel het Britste stel Dick Strawbridge & Angel Adoree (die hebben elkaar al minstens in hun namen gevonden) en hun twee kleine kinderen Arthur en Dorothy die een mega Frans kasteel voor weinig kochten. En met mega doel ik op de 46 kamers die het kasteel telt, een slotgracht heeft en een lapgrond waar menigeen, en vooral de tuinman, van droomt.

Hij, de goedlachse ingenieur die werkelijk voor alles een oplossing heeft. De kunst van het omdenken beheerst en daarmee denkt in mogelijkheden in plaats van moeilijkheden. Zij, vintage van kapsel tot nagels en creatief tot op iedere vierkante centimeter. Samen een relatie hebben waar her wish his command is en daar samen ontzettend adorable om kunnen lachen. Ze renoveren het 150 jaar oude kasteel, dat al 50 jaar leeg staat, met veel liefde en respect om zoveel mogelijk intact te kunnen houden en her te gebruiken. Om vervolgens, in een fantastische authentieke stijl, bruiloften te kunnen geven met alles d’r op en d’r an.

Ze hebben vertrouwen in wat ze zelf doen, vertrouwen in elkaars vindingrijkheid en staan open voor hun nieuwe thuisland en haar gewoontes. Tegenslagen worden overwonnen, wensen en gedachten worden vervuld en daarmee werkelijkheid. En ja, natuurlijk is er daar de regie. En ja, natuurlijk zien we heel veel beelden niet. Voelen we de kou van een onverwarmd kasteel niet, ruiken we de beerput van een riolering niet bij het vernieuwen en voelen we de vermoeidheid niet na 16 uur noeste arbeid. Maar toch, ze zijn en blijven geweldig.

Daarom aanschouw ze ik gewoon elke week verder vanaf de bank. Leef, lach en lief ik met ze mee. Verheug ik me spontaan op de maandag, dagdroom ik verder op dinsdag en kan ik bijna niet slapen op zondag. Maar voor mij (nog) geen roer om. Ik drink voorlopig een glaasje/flesje Franse wijn met een toastje cammewattes in onze hoekchateau in de Vinexwijk en droom lekker verder. Misschien gaat later dat roer wel om. Later als ik groot ben.