Kunst-zinnig

Hij gaat helemaal los. Lyrisch en vol passie praten zowel zijn handen als zijn gezicht over de kleur ultramarijnblauw van de kunstenaar Yves Klein. Het diepste blauw als de kleur van de nacht. Om er zo in te willen duiken. Stralende energie in de objecten in uitersten om het onzegbare te kunnen zeggen.

Nee, ik heb het niet over een stuiterende Jochem Myjer die over zíjn stadje Leiden vertelt. Ik heb het over Jasper Krabbé bij de DWDD die over kunst vertelt. Wat hij wat mij betreft ook zonder woorden had kunnen doen. Zijn expressie vertelde alles wat je wilde weten, niet wist en misschien niet eens wilde weten.

Mijn vader noemde mij vroeger een cultuurbarbaar. Meedogenloos maar een volledige kern in de waarheid. Kunst is wat mij betreft vaak iets wat je wíl zien in iets. Een manier van omdenken maar dan zonder te denken door er anders naar te kijken. Zelfs kinderlijk recalcitrant word ik er soms van.

Ik kan op m’n kop gaan staan maar dan snap ik het meestal nog niet. De gedachte, het gevoel, de geschiedenis en het verhaal, I’m totally lost. De kleur blauw die je echt gezien moet hebben om te voelen en te ervaren. Hhmm doe mij een gave vakantie naar IJsland en ik kan minstens net zo losgaan, maar duiken in de kleur ultramarijnblauw gaat ‘m bij mij echt niet worden.

Maar hoe gaaf is het dat iemand zo kan opgaan in die kunst en er met zoveel liefde en passie over kan vertellen? Je zou haast verliefd kunnen worden op het hele verhaal. Het is daadwerkelijk een kunst op zich om zo enthousiast iets over te brengen aan een ander die er geen bal verstand van heeft of er überhaupt wat mee heeft.

Het is juist deze kunst van de passie die ik liefheb als kunst. Dat iemand zoveel plezier in iets heeft en de liefde hiervoor aan alle kanten van het scherm spat. Waar kom je dat nog tegen? Nou, letterlijk een week later bij DWDD. Nog een kunstliefhebber in ieder bloedvat van kruin tot teen. Magisch enthousiast vertellend over het grootste kunstspektakel in Venetië waar werkelijk de kosten nog de moeite zijn bespaard en 10 jaar is aan gewerkt.

Ik kijk deze aflevering in herhaling de volgende ochtend. Echt kijken kun je het niet noemen want ik sta met mijn rug naar de tv in de slaapkamer de kozijnen te schilderen. Ook een kunst op zich met 6 van die geweldige architectonische raampjes met te veel hoekjes voor mijn dikke kwast en ik.

Maar geanimeerd ga ik verder door het gesprek op de achtergrond. Ervaar iets van herkenning als ik de woorden kunst en kitsch in één zin hoor. Now we are talking! De beste man gaat verhalend los en praat haast sneller nog dan Matthijs. Wat dan ook weer een kunst is. Fantasie en geloof gaan door elkaar heen net als de ongelofelijke hoeveelheid euri die ermee gepaard gaan. Het kost wat maar dan heb je ook wat is kennelijk het motto. Miljoenen aan tijd en geld gaan erin maar nog veel meer komt eruit. Hoe kunstig is dat dan weer?

Ik mis het volledig wat er hier in dit spektakel gebeurt, wat overigens ook komt door het feit dat ik niet aan het kijken ben. Toch word ik wederom gegrepen door het verhaal van vertellen. De passie en de liefde voor iets wat ik, zelfs als emotioneel incontinent vrouwpersoon, totaal niet ken.

Ook dat is natuurlijk niet helemaal waar want er is toch ook aardig wat kunst die ik zeker wél kan waarderen. Vol bewondering kan ik naar de Nachtwacht kijken en met nog meer verwondering kijken naar de details met de gedachte aan het geduld en de tijd die hier is in gestoken. Ook de kunst van de fotografie kan me raken, ontroeren en inspireren. Kunst gaat dus verder dan een schilderij of een totaal onbegrepen beeld.

Zo ontdekte ik dat tijdens een wandeling op de boulevard van Scheveningen. Daar, out of the blue, stonden er beelden te glimmen in de zon. Heel grote maar ook kleine bij elkaar. Des te dichterbij we komen, des te gedetailleerder de beelden blijken te zijn. Ze nodigen uit om aan te raken, door je knieën te zakken om beter te kunnen zien (voor 40+ en ouder) en letterlijk te ontdekken wat er nog meer verstopt zit (de sleutel). Deze kunst maakte ons aan het lachen, we werden er blij van en voegde daadwerkelijk iets positiefs toe aan het moment op deze kale boulevard.

Over kunst valt net als smaak wellicht te twisten maar ieder kan op zijn/haar eigen niveau op vele vlakken ervan genieten. Al was het maar door de kunstzinnige enthousiasme van een ander, wat er spontaan op je pad komt of waardoor je wordt geraakt in het moment.

Uiteindelijk vind ik het hele leven een kunst en de kunst van het leven is je laten verrassen door het onverwachte en de liefde waarmee wordt gecreëerd om te delen in het gezamenlijk geluk. Een kunstzinnige gedachte.