De helft van 25 is 12,5 en dat blijkt in huwelijksland de viering te zijn van een koperen bruiloft. Persoonlijk vind ik het de grootst mogelijke onzin omdat het toevallig de helft van 25 is. Maar daar waar onzin omgebogen kan worden naar zin en vooral zinvol, sta ik vooraan. Sterker nog; ik kom in actie!
Dus bedenk ik gelijk dat de kinderen na de studiedag op donderdag, die vrijdag erna best vrij kunnen krijgen van school zodat wij dit koperen gebeuren gezamenlijk kunnen vieren. En dat houdt vooral in om erop uit te gaan. Is het meestal de Veluwe waar het hart naar uit gaat, wordt het deze keer het Ibiza van het Noorden; Texel.
En zo zitten we met een wagen letterlijk vol geladen onderweg naar Den Helder. Alhoewel het nog geen half uur duurt met de boot, voelt het speciaal en al gelijk ver weg van huis. Starend over de reling met rode neuzen en oren warm bedekt onder mutsen, glijden school, werk en huishouden met iedere klotsende golf steeds meer van ons af. Het varen en aanmeren gaat zo geleidelijk dat het meer een soort van zoeven is.
We worden door het eiland ontvangen met een openheid en ruimte in het landschap. De uitgestrekte landerijen die in rust zijn voor wat straks gaat groeien en bloeien. Met aan de randen de duinen en de dijken als een lang uitgerekte pizza met opstaande randen. De schapen staan letterlijk als bolletjes wol in de weilanden te grazen met of zonder geschilderde gele, groene of blauwe billen. En ook Nils Holgersson met Maarten en zijn gansrijke familie lijken hier te zijn neergestreken. De weilanden stikken van die Rotganzen (eh zo heten die beesten écht hé!).
Aan de kant van de weg worden zwiebeln, openhaardhout en tulpen aangeboden. Met het systeem van vertrouwen dat je geld achterlaat als je wat meeneemt. Ik kan een bosje tulpen niet weerstaan. En terwijl op de achterbank de tijd wordt afgeteld met de navigatie tot we er zijn, neem ik alles wat ik zie in me op als een spons.
Even later staan we, met de felbegeerde sleutels in ons hand, trappelend voor de deur met een opgetogen nieuwsgierigheid. Een tweeling die gelijk een kamer samen wil met een televisie terwijl hun zus een eigen lees-, schrijf- en relaxplek creëert in een eigen kamer. Het huisje wordt eigen gemaakt met de meegebrachte spullen terwijl ik de tulpen in een vaas zet en de houtkachel wordt opgestookt. The heat is on!
De volgende dag worden we getrakteerd op een prachtige zon na een flink koude nacht. De geur van zelfgemaakte croissantjes spreidt zich door het huisje terwijl de meeuwen hun billen warmen op de toppen van de daken tegenover ons. Het zwembad trekt met de gedachte dat andere kinderen nu op school zitten en de grote mensen aan het werk zijn. Met een watertemperatuur van 31 graden besluit ik dit keer dat ik ook verder zal gaan dan alleen pootjebaden.
Het zwembad is letterlijk even helemaal voor ons zelf. Koprollen voorover, achterover, rennen door de stroming en achterstevoren van de glijbaan. We doen het allemaal en krijgen er bijna geen genoeg van. De sfeer van het zwembad in de stijl van strand en zee is, met de zon door het glazen dak, echt idyllisch te noemen. Als ik in een rieten hoge strandstoel aan de kant kijk naar het gespetter voor me, voel ik me haast de koningin in mijn eigen sprookje. Dat je weet dat het weer voorbij gaat maar het gevoel zo graag zou willen vasthouden in dat alles wat er is en vooral niet is.
Diverse boeken heb ik meegenomen maar het eiland trekt. Het trekt om ontdekt te worden. Ik pluis de Texelse Courant, Texel dit weekend en de folders van de receptie uit om zo min mogelijk te hoeven missen van alle mogelijkheden. En dat zijn er veel. Het Juttersmuseum, de Vuurtoren en Den Burg zijn ons bekend van een eerder bezoek. We besluiten deze dag naar De Koog te gaan. Een lieftallig dorpje wat gezien het tijdstip en seizoen nog behoorlijk in ruste is. Het is koud dus na een korte wandeling door het dorp en wat boodschappen, besluiten we terug te gaan naar het huisje om te lunchen.
Eind van de middag keren we terug voor een bizar mooie zonsondergang aan de prachtige kust. Lopend door het duinlandschap wat haast oneindig en leeg lijkt. Maar niets is minder waar. We weten inmiddels dat er Gorgels huizen op het Ibiza van Jochem Myjer. De één gelooft er niet in, de ander twijfelt en de laatste weet het zéker dat ze hier zijn. Op het brede strand staat een ferme frisse wind maar wat is het mooi. Alsof we naast de Gorgels de enige zijn hier. Het geluid van de zee zwelt aan als we dichterbij komen. De zon verlicht zowel de hemel als de zee in een koperen gloed en zakt langzaam verder achter de horizon. Letterlijk en figuurlijk ongrijpbaar maar zeker digitaal vast gelegd. Net als de vuurtoren later verderop in de schemer die zijn licht over zee en land laat schijnen met een gevoel van warme veilige thuisbaken.
Het is tijd voor een warme chocolademelk en een opgestookte haard. Fire it up honey! En dan is er het dilemma voor de avond. Zwemmen met een pool party of Wie is de Mol? Gelukkig hoeven we dankzij onze IT’er in da house niet te kiezen. Poolparty voor jong en cappuccino (ik zeg niets over een warm stukje appeltaart erbij) voor oud met daarna Wie is de Mol voor allemaal. Het wordt een latertje maar ach moeders ziet het door de vingers. Opvoeden is soms ook loslaten. Ok, als het mij uitkomt dan.
Al een tijd ben ik fan van het Texelse bier Skuumkoppe dus een bezoekje aan de bierbrouwerij Texels in Den Burg staat gepland voor vandaag. Een hartelijk ontvangst in het proeflokaal typeert gelijk de sfeer. De liefde, de passie en het enthousiasme voor het bierbrouwen maar ook het creëren van de verschillende smaken, straalt er letterlijk aan alle kanten vanaf tijdens de humorvolle rondleiding langs onder andere de grote koperen ketels. Met alle ingrediënten van het eiland is het met recht Texels bier. De hop in het bier schijnt weer goed te zijn voor vrouwen in de overgang. Het stofje erin lijkt op het vrouwelijke hormoon wat dan minder aangemaakt wordt. Ik wist het wel; een win-win situatie, kom maar op met dat bier! Gelukkig worden we getrakteerd op een proefplankje met 4 glaasjes koper en goud (wettelijk toegestane hoeveelheid alcohol om nog te rijden) terwijl de rakkers genieten van warme choco met slagroom. Klinkende munten worden ingewisseld voor klinkend glaswerk en flesjes om thuis na te kunnen blijven genieten.
Met een lunch en een grote Skuumkoppe in een gezellige eettent in Den Burg, proosten we op een fantastisch verblijf op een fantastisch eiland. Het eiland met een lengte van 20 kilometer, een oppervlakte zo’n 170m2 en een inwonertal van ruim 13 duizend mensen. In vergelijk met onze Vinexwijk en zo’n 2000 inwoners meer en misschien een 10e van diezelfde vierkante meters, geeft het gevoel van ruimte weer op het eiland. Een eiland vol ondernemers die met liefde en passie ondernemen en gebruiken maken van dat wat er groeit, bloeit en leeft op het eiland. Een gunfactor hebben naar de andere ondernemer en elkaar dus helpen. Het is voelbaar in de gastvrijheid, merkbaar in het enthousiasme, zichtbaar in het vertrouwen en zeker te proeven.
De Texelaars hebben Texel en alles daarbuiten is ‘De Overkant’. Nederland met een regering in een flinke verdeeldheid en een overige wereld met een keiharde egotripper als opperhoofd. Texel distantieert zich met het Marsdiep als kloof tussen deze Overkant. Het valt ons dan ook zwaar als we in het pikdonker de weg naar het zuiden van het eiland rijden om weer met de boot terug te gaan. Kattenogen verlichten de wegen met alleen lantaarnpalen op de kruising. Als hartendieven in de nacht verlaten we Texel op de rustige zee met in de verte de vuurtoren van Den Helder. De vuurtoren van De Overkant. Onze eigen wereld.
Thuis zet ik de nieuw gekochte tulpen in vazen. Ze staan fier met een warme kleur en groeien uit in kracht met een ontluikende openheid. De Texelse tulp die met liefde is gezaaid en met liefde is geoogst, wordt met liefde verzorgd en geeft kleur aan de nieuwe drukke week die weer voor de deur staat. Bedankt Texel. We komen terug. Gauw. Heel gauw.
Texel by Write-Up
