Over 100 meter bevindt uw bestemming zich aan de linkerkant. Ruim 1000 km en onze bestemming is eindelijk binnen handbereik. Een van de mooiste momenten met 5 nieuwsgierigen die zich al uitrekkend en strekkend, gekreukeld uit de auto stappen naar de receptie.
Die eerste indruk is altijd een dingetje. Hoe ziet het eruit en gaat het ‘m worden? Het ziet er goed uit en we worden allervriendelijkst en zelfs in het Engels geholpen. Kaartje met pleknummer mee en gaan. Veld Forsythia 14. Dat wordt een bekbrekertje voor een aantal van ons. Tja en dat het na veld Eucalyptus komt, maakt het er niet makkelijker op.
Warm maar gelukkig wat bewolkt zetten we onze tweede huis op terwijl 2 rakkers zich n
aar het zwembad spoeden voor een verdiende plons. Als we even later een rondje lopen, zien we dat de camping de naam Paradis eer aan doet. Een geweldige 
flora en fauna met veel groen, kleur van bloemen, bamboe, bananenbomen, palmbomen en volgens mij met een nagelschaartje geknipte heggen. Vlinders, kevertjes en paarden mogen uiteraard niet ontbreken en zijn naast vleermuizen en 
hagedisjes volop aanwezig. Met als kers op de taart een heuse kruidentuin met verse munt, basilicum, courgette, rabarber, aardbeitjes, rozemarijn, tijm etc. Al vindt zoonlief die extra groene zooi in de macaroni later een beetje te veel van het goede van zijn enthousiaste kruidenmoedertje.
Na drukke weken laatste weken thuis, is het altijd weer wennen aan de eerste dagen niets hoeven. Temperatuur, zwembad, stokbrood, wijn en zon helpen zeker een handje mee om de rust te vinden. Algauw merken we op dat er veel mensen op deze camping komen die hier al jaren komen en elkaar hier weer treffen. Vrienden en families zoeken elkaar hier in het zuiden weer op en sluiten met etenstijden bij elkaar aan. Net als onze buren die al 10 jaar hier komen en alleen voor hun boodschappen in het dichtstbijzijnde Motignac van de camping af komen. Grotwoningen hier 5 km vandaan? Nooit geweten! Ik zeg nix. Ik denk alleen maar. Dat dan weer wel.
En zo na een paar dagen ervaar je het reilen en zeilen op de camping met de gasten. Hoe mooi een camping dan ook kan zijn, je tijdelijke nieuwe buurtjes kan je er niet bij reserveren. Enkel door een heg gescheiden staat er een jong gezin naast ons in een stacaravan. Hun geluidsniveau, gesprekken en kinderen blijven niet onopgemerkt. Stonden wij ooit kinderloos ergens in Limburg op een camping met buurtjes en hun kinderen Danielle en Michiel. Ik heb gezworen mijn kinderen nooit zo te noemen na iedere minuut van die dag die namen te hebben gehoord. Hoef ik nu geen namen meer te verzinnen maar de naam Pien valt inmiddels onder de noemer te veel gehoord. Sorry voor alle Pienen. Het is niet persoonlijk.
De perfect aangelegde en onderhouden camping blijkt ook zulke gasten aan te trekken. Afdelingsmanagers, Sales-tijgers en Finance-Boys lopen hier gewoon los. Lacoste Polo Piefjes die achter hun strak gevlochten Vingino dochtertjes aanrennen terwijl de zoontjes Floris, Hugo of Arthur hun nonchalante haren in hun nek gooien tijdens het skelteren. Op de zwoele warme zomeravond drinken ze een borrel met soortgenoten terwijl de fakkeltjes voor de strakke caravan kittig branden en de lippen losser worden. Het kroost ligt inmiddels zongebruind gewassen en gestreken in dromenland.
Maar ja, ook Piefjes moeten naar het toilet. En ja daar staat dan gewoon een rij voor in de ochtend zonder scheiding tussen mannen en vrouwen. Ongemakkelijk staat er eentje naast me. Tja wat er ingaat, mot er ook weer uit vriend. In mijn Dream Big (kan ook Big Dream zijn) shirt en mijn eeuwige zonnebril, sla ik een en ander gade en kom uiteindelijk naast Piefje op de pot terecht. Hij wil mijn plons niet horen en ik zijn bijgeluiden niet. Maar het gebeurt toch. Ik trots op mijn plons in jaren, hij gegeneerd om zijn ontsnapte lucht. Wil natuurlijk snel wegwezen maar een blik is voldoende met mijn zonnebril op het puntje van mijn neus terwijl ik in het rijtje sta voor het handenwassen. Betrapt sluit Piefje zich aan in de rij om status Mr Perfect niet te verliezen. Hup gauw naar moeder de vrouw die haar 50 baantjes zwemmen er al op heeft zitten om bikiniproef te blijven ondanks de vele vino’s.
In deze tijdloze, zeg maar haast perfecte wereld, lees ik het boek Judas van Astrid Holleeder. Een grotere tegenstelling kun je haast niet krijgen. Mijn gevoel van tijdloosheid met vooral vrijheid en veiligheid wordt met de bladzijde groter net als mijn verbazing. Het is waar je wieg staat, hoe je leven zich zal vormen en vooral jezelf als mens. Onderdrukking en manipulatie dag in dag uit op hoog niveau in deze heftigheid is echt onwerkelijk. Met als grootste les; hoe je ermee omgaat, is wat het met je doet. Geïnspireerd en respect voor deze intelligente vrouw die haar leven niet alleen maar lijdt maar zeker ook leidt.
We besluiten om met de rakkers een kanotocht te maken om de prachtige omgeving in de vallei letterlijk van de andere kant te bekijken. En die is bizar mooi, 50 tinten groen en genadeloos rustig. Met een busje worden we 5 km verder afgezet om terug 
naar de camping te paddelen in zo’n 2,5 uur met een kano over de Vézere. Kalkrotsen en prachtige kastelen, blauwe libellen die laag over het water vliegen en een soort van onder-water-kerstbomen in het heldere water. Een blauwe hemel met stralende zon en longen die extra zuurstof lijken op te nemen maken de tocht idyllisch adembenemend mooi. Beauty and
perfection is in the eye of the beholder…
Maar na een kleine week, gaan we als een stel nomaden het kompas volgend weer weg. Op weg naar een nieuwe onbekende bestemming. Waar zullen we belanden? Waar zullen we weer slapen? Met als enige vastigheid die afspraak op Château La Tulipe op dinsdag om 11.00 uur (zie eerdere blog).
A suivre!
