Op tijd stap ik op mijn fiets om de trein niet te missen zoals in het verleden zich dit wel vaker voordeed. Pittig check ik in op het station met mijn pasje en pak vast de Metro.
Om zeker te zijn van een plek, neem ik het eerste de beste klapstoeltje zodra ik instap. Blij dat ik op tijd ben, neem ik de laatste nieuwtjes in papiervorm door terwijl de trein van station naar station zoeft en mijn medepassagiers in hun smartphone zitten. Het voelt een beetje alsof ik op schoolreisje ben. Het poldermeisje op weg naar de grote stad. Had haast de titel van een boek kunnen zijn.
We hebben afgesproken op het Centraal Station bij de piano maar helaas is er niemand die speelt als ik aankom. De klanken in de akoestiek van het gebouw zijn werkelijk prachtig als er iemand speelt. Al gauw zie ik hem staan met een grote grijns. This is our day. Na een dikke knuffel lopen we samen naar buiten. De geboren Amsterdammer die ieder plekje hier kent terwijl ik niet verder kom dan de weg naar de Bijenkorf. Bijna 44 jaar maar nog steeds voelt het bijzonder om aan de hand van mijn vader te worden genomen de grote stad in met al z’n bijzondere verhalen en geschiedenis. We lopen richting Oudezijds Voorburgwal, het werkgebied van Majoor Bosshardt waar haar beeld op het bankje meteen de aandacht trekt. En alhoewel ik nog maar net mijn polderoogjes open heb, staan de Rubensvrouwen op de Wallen evengoed op dit uur al te wachten op een toerist met hoge nood en worden de coffeeshops van The Bulldog bevoorraad. Vermoedelijk met niet alleen maar een fijne filterkoffie.
Even later belanden we op het bekende Leidseplein dat letterlijk over hoop ligt. De sfeer is dan ook gelijk totaal anders hier en ook de drukte is flink toegenomen. Ondanks het zonnetje is de Oostenwind guur en een warm kopje koffie zou zeker geen straf zijn. Starbucks blijkt ons juiste adres. Letterlijk en figuurlijk een wereldtent. Ondanks dat het er druk is, vinden we een plekje en sta ik even later in de rij en kijk naar de hardwerkende Aziatische meisjes achter de toonbank 
bestellingen opnemend van de studenten, toeristen, werklui en huismoeder in verschillende talen. Terwijl ik boven het geroezemoes uit Coldplay hoor met Those Christmas Lights, bestel ik een Speculaas Latte en een Espresso met twee Zweedse kaneelbroodjes. Zo’n moment dat alles even volledig perfect kan zijn in alles dat bij elkaar komt en klopt. Can I freeze this moment?!
Maar de tijd brengt ons al gauw weer naar buiten om de weg te volgen richting Haarlemmerstraat. Weet ik amper op welke gracht ik me begeef, weet mijn pa precies wat er om de hoek gaat komen en te vertellen waar hij bijna gewoond heeft of wie van de familie ergens geboren is. Alhoewel voor mij de grachten veel op elkaar lijken, is dat zeker niet zo. Er zijn rustigere en meer luxere grachten met prachtige werklocaties waar het geld duidelijk verdiend wordt. De makelaar op een hoek bevestigt met hoge verkoopprijzen de waardes van deze grachtenpanden. Veel euri voor weinig oppervlakte. Maar ja, de locatie hé. Zien en gezien worden, al is het je adres, is voor velen onder ons erg belangrijk.
Duidelijk is het dat als je een luxer en vooral hipper gedeelte uit bent en de panden kleiner worden, deze minder onderhouden en soms wat smoezelig of juist meer creatief en kunstzinnig aandoen. Het is blijkbaar het geld dat bepaalt of een wijk hip en trendy wordt of niet. Als er een hipster met een beetje poen over de brug is, volgen er meerderen in de wet van de aantrekkingskracht en aanzien. Mijn aantrekkingskracht gaat echter uit naar de Haarlemmerbuurt waar het monopolyspel van de Kalverstraat en de grote winkels niet wordt gespeeld. De kleine ondernemer met al z’n passie, creativiteit en vindingrijkheid met wellicht de winkel in zijn of haar idealiteit van inkomsten. Ik kan niet anders dan me altijd afvragen hoe sommigen het hoofd boven water houden met huurprijzen en een omzet die gedraaid moet worden. Hoeveel kilo thee moet je verkopen om aan het eind van de maand zelf überhaupt nog te kunnen zetten?
Ik scoor echte Spaanse ham in de winkel op de hoek waar ze amper Nederlands spreken. De Spaanse tongen en messen worden daar flink geslepen als ambachtelijke kunst. Hammen van meer dan 400 euro zijn hier geen uitzondering in geld maar wel in smaak. Maar ook voor een take-away-sandwich draaien zij hun hand niet om. De internationale sfeer trekt zich voort in de setting van deze dag als ik bij het Finse winkeltje nog wat Finse crackers en chocolade voor oma insla.
Incognito als zichzelf komen we Sophie Hilbrand buiten tegen waarbij ik bijna gedag tegen haar wil zeggen. Maar dat ik haar gisteravond zag bij een indrukwekkende documentaire op tv, wil nog niet zeggen dat ze mij ook kent. Gelukkig hield ik mijn mond en vervolgde zij ongestoord haar weg. De wederom straffe Oostenwind doet ons even later Het Warenhuis in waaien voor een lunch als pitstop. We bestellen een pilsje van de tap en een borrel platter om ons inwendige 
mens zeer tevreden te stellen. Het gezelschap om ons heen varieert van moeders met kleintjes en collega’s gehuld in rok met te goedkope panty inclusief hak voor de zakenlunch betaald door de baas met hoogwaterbroek en lelijke puntschoenen. We proosten en smullen tot warme wangen aan toe kletsend over het leven van toen, nu en later.
Toch is het die tijd die ons wederom op de hielen zit en van het warme plekje binnen naar het kille buiten jaagt. Zowel het Portugese als het Spaanse winkeltje worden nog aangedaan en uiteraard niet zonder lekkernijen te kopen weer verlaten. De passie en liefde voor het land zijn terug te vinden in de smaak waar geen enkele grote keten het van zal kunnen winnen. Het kneuterige en de haast ons-kent-ons-sfeer maakt vanaf de Haarlemmersluis richting Nieuwendijk even 
later helaas plaats voor een hele andere sfeer. De geur vertelt al gauw op welk terrein je komt en dat is die van toeristische coffeeshops. Daar waar alleen dat te halen valt wat je nergens anders zo makkelijk kunt verkrijgen. En dan heb ik het niet over een pakje bijzondere sigaretten.
De City-tour eindigt weer waar deze begon. Stapt mijn vader op de tram naar zijn huis in een ander deel van de stad, stap ik weer op de trein naar mijn huis in de suburbanisatie van deze stad. Het meisje dat aan de hand werd genomen door de grote stad, vormt zich bij het naderen van de eindbestemming weer tot de vrouw die naar huis fietst voordat de kinderen thuiskomen en manlief van zijn werk. Alle werelden voegen zich hier weer samen tot die ene. Het centrum en de basis van mijn wereld met zo het beste van twee werelden. Want wat ga ik steeds meer van deze stad houden. De stad die zoveel meer is dan poep op de stoep en haat in de straat.
