Scheermessen, stomerijen, visagisten, chauffeurs, beveiliging en vooral mannen in pakken draaien overuren de afgelopen weken. Bijna een overkill aan gesprekken, discussie, debatten, inpeperen, afzeiken en zichzelf ophemelen.
Ja, er is vier jaar voorbij voor de politiek in Nederland en dé verkiezingen gaan plaats vinden. Ruim 13 miljoen stemgerechtigden in het land die hun stem mogen uitbrengen. In anonimiteit in een hokje waar niemand hoeft te weten wie of wat je stemt.
Want dat is wel een dingetje blijkt. Dat je laat weten op wie je stemt. Je krijgt haast een stempel op je gedrukt als je meldt wie jouw stem krijgt. Naast uiteraard medestanders heb je ook tegenstanders en die duwen je gelijk in een hoekje. Oooh, ben jij er zo eentje, hhmmm. Er hangt altijd een vreemdsoortig sfeertje omheen bij de verkiezingen.
Weet ik van vroeger toen alles anders was maar toch ook weer niet, dat fanatieke aanhangers een poster in het raam hadden hangen. Zij kwamen er recht vooruit voor wie ze gingen stemmen en wilden met deze posters zieltjes winnen voor meer stemmen. Trots waar ze voor staan en daar open voor uitkomen.
Tegenwoordig kan het ook je kop kosten met zo’n poster in je raam. En ach wie wil nou het hoofd van Wilders in zijn keuken hebben hangen als je staat te koken? Dan vergaat je eetlust toch gelijk? Maar ook daar denken anderen weer anders over gezien de peilingen.
Zoveel mensen, zoveel wensen. Met het recht tot een stem en een recht dat niet hoeft te worden genomen maar wordt gekregen in een land met een democratie. Een mening van klagen en afzeiken tot dankbaar zijn en waarderen. Er is toch ontzettend veel mogelijk in dit land met 17 miljoen mensen op een oppervlakte van 41.543 km2.
Iedere stem die genomen wordt, wordt genomen vanuit een eigen positie. Ben je zelfstandig ondernemer of werknemer, heb je jonge kinderen op school of (groot)ouders in een zorghuis, ben je chronisch ziek of heb je al 50 jaar gewerkt en wil je eerder met pensioen? Jouw positie zorgt voor jouw stemkeuze.
Tig kieswijzers zijn er te vinden op het internet en zelfs de jeugd heeft een eigen wijzer. We zweven van links naar rechts om in het hokje aan een kant te komen die goed voelt. De rest van de dag worden we overladen met de peilingen met uiteindelijk een uitslag. Zoals onze Amerikaanse gids op Ground Zero in New York zei; ‘be prepared for the worst, just hope for the best’.
Na de overkill volgt er een moment van bezinning. De mannen in pakken gaan weer doen wat ze beloven te gaan doen en wij gaan verder met ons eigen hachie. De lente komt dichterbij en laat zich zelfs af en toe zien. Landelijke prioriteiten worden huiselijke klussen en ook daar zijn we weer druk mee. Democratie binnen onze vier muren waarin iedereen een mening mag hebben maar mama gewoon de baas is.
