Magie

Het is donker, koud en het regent.

Weer om in je nest te leggen. Maar ik moet nog even op weg. Prijs mezelf gelukkig met de luxe van stoelverwarming in de auto. Die ik ooit zwaar overbodige luxe heb genoemd. Nu kan je me er, naast m’n warme bed, bijna wakker voor maken. Het is stil op straat met af en toe een bikkel van een hardloper die alles trotseert voor zijn doel. In de huizen branden lichten en in veel tuinen hangen de kerstlichtjes al. De lichtjes om vooral het duistere donker te verlichten. We hebben het meer nodig dan ooit.

‘𝘛𝘩𝘰𝘴𝘦 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵𝘴 𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘶𝘱 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘦𝘦𝘵.
𝘋𝘰𝘸𝘯 𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘦𝘢 𝘢𝘯𝘥 𝘤𝘪𝘵𝘺 𝘮𝘦𝘦𝘵’

De ruitenwissers glijden over de voorruit en de autobanden zoeven haast geruisloos over de straat. Mijn gedachten gaan naar mijn playlist en ik weet gelijk welk nummer ik juist nu wil horen. Al draai ik dit nummer met liefde ook in de zomer. Sterker nog; volgend jaar zomer live in Frankfurt. Mijn duimen zijn alvast begonnen met draaien dat het door kan gaan. Het zijn maar een paar deuntjes op de piano maar het raakt me gelijk. De warmte van zijn stem die volgt en de aandacht die gelijk gaat naar het verhaal wat wordt verteld.

‘𝘞𝘩𝘦𝘯 𝘺𝘰𝘶’𝘳𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭 𝘸𝘢𝘪𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘧𝘰𝘳 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘯𝘰𝘸 𝘵𝘰 𝘧𝘢𝘭𝘭.
`𝘋𝘰𝘦𝘴𝘯’𝘵 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘭𝘺 𝘧𝘦𝘦𝘭 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘢𝘵 𝘢𝘭𝘭’

De auto vult zich volledig met de volle warme muziek en waar ik meestal de neiging heb om harder te gaan rijden als het donker is en stil, hou ik me in alle vrede aan de juiste snelheid. Het voelt haast surrealistisch als in een Netflix-film. De auto als schild tegen de gure buitenwereld. De wereld die ik misschien wel zo mis zoals ik deze als kind zag. Onbevangen, vol geloof en vertrouwen in dat wat er allemaal nog zou komen. Het is de magie die weg is. Het is die magie die ik mis.

En dit moment in de auto in het donker door de verlichte straten met deze muziek. Het is weer even magie. Ben even bij mezelf terug die ook al een tijd weg is. Misschien niet weg maar wel aan het veranderen is. In letterlijk en figuurlijk een overgang naar een andere fase. Van binnen is het minstens net zo warrig en onduidelijk als daarbuiten. Ook een vreemd soort verdeeldheid tussen een traan en een lach. En alles daartussen.

Bij de manege wacht ik in mijn warme bubbel en geniet van haar blije gezicht als ze instapt. Ook zij was even in de magie van haar eigen bubbel tussen mens en dier. Het uur in de week waarin even niets anders is dan dat. De auto vult zich inmiddels niet alleen met voor de 4e keer dit nummer maar ook met de aardse geur van paarden. Voor de 5e keer ga ik op repeat terwijl ze erom moet lachen. Over de dijk rijden we terug naar huis. Gluren naar binnen bij de mensen die zichtbaar zijn in hun verlichte huiskamer. Even voelt het alsof alles weer goed komt. Dat er weer geloof is en vertrouwen in wat gaat komen. Van binnen en van buiten. En anders stap ik elke avond in een warme auto voor mijn magische momentje. Om te resetten en op te laden.

‘𝘖𝘩, 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵𝘴.
𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘶𝘱 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘦𝘦𝘵.
𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘶𝘱 𝘵𝘩𝘦 𝘧𝘪𝘳𝘦𝘸𝘰𝘳𝘬𝘴 𝘪𝘯 𝘮𝘦.
𝘔𝘢𝘺 𝘢𝘭𝘭 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘵𝘳𝘰𝘶𝘣𝘭𝘦𝘴 𝘴𝘰𝘰𝘯 𝘣𝘦 𝘨𝘰𝘯𝘦.
𝘛𝘩𝘰𝘴𝘦 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵𝘴 𝘬𝘦𝘦𝘱 𝘴𝘩𝘪𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘯’

Glamping life

Tja en dan nemen we na een korte kennismaking toch voorlopig afscheid. Deze nieuwe driehoeksverhouding beviel eigenlijk vanaf het eerste moment.

De komende weken zal moeten uitmaken of de nieuwe verhouding daadwerkelijk is bevallen of dat het alleen nieuwigheid en de verandering na 12 jaar is geweest. Voor nu wordt letterlijk de afstand tussen ons voorlopig alleen maar groter tot we op zo’n 1000 km zitten.

Het is donker als we vertrekken en het blijft bizar om zo vroeg in de ochtend op een 6-baans snelweg te rijden met 80km per uur. De zon komt langzaam met ons op richting het zuiden en ongemerkt passeren we uren later 2 landsgrenzen. Een sanitaire stop attendeert ons erop dat ook hier maatregelen omtrent Covid-19 zijn en dan weer anders bij ons. De mondkapjes zijn nog niet verplicht maar worden aangeraden. Ok meiden, snel rennen, plassen, handen wassen én weer door!

Bij aankomst is er naast een oase van rust, veel groen, veel ruimte, veel zon plus een koelkastje die ons al op staat te wachten op de plek. En ook niet geheel onbelangrijk na die bijzondere maanden van veel thuis zijn tussen de bekende muren; een totaal ander uitzicht. Dus na een ruime zit van 11 uur nu in de warmte gauw aan de slag om de plek ons een eigen plek te geven. Ok, even vergeten dat Puber nu nog meer Puber is en dat die Phone een vaste positie in haar hand heeft. Als je dan ook maar iets gaat doen, zul je deze letterlijk en figuurlijk moeten loslaten. Kansloos. Net als die kont vastgekleefd op een stoel. Enige hulp hoef ik vanuit die hoek niet te verwachten. Alleen die blik dat we best kunnen opschieten want het is warm. Gelukkig hebben we er dan nog 2 die nog net niet in deze fase zitten.

Zo’n camping is weer een nieuwe samenleving in het klein. Vooral na maanden de muren thuis en dezelfde gezichten, een zeer welkome afwisseling. Naast ons rechts is leeg en links staan Buurman en Buurvrouw. Normaal in voor- en naseizoen op de bonnefooi op pad, maar nu zelfs gereserveerd in het hoogseizoen. Ruim de pensioenleeftijd gepasseerd maar Buurman loopt toch 3x in de week 13km hard om het meer heen. Ik schat zo in een gedisciplineerde, gestructureerde man vanuit ondernemerschap. Alles is mix en match in en om de caravan heen in wit, rood en grijs. Even keurig net als zijn lederen sandalen die onder het douchhokje vandaan steken en braaf staan te wachten tot de baas klaar is met douchen. Tussen 18.00 uur en 18.15 uur staat de maaltijd op tafel met een biertje waarna Buurvrouw de afwas doet. Een fragiele maar kranige vrouw die 4 zoons op de wereld heeft gezet.

Schuin tegenover ons is een ander verhaal. Moeder met zoon (8) alleen in een vouwagentje en surfplanken op het dak van het autootje. Sporty-girl is geen stilzitterd merken we. Net als zoonlief die stuitert van energie met zijn vriendje al spelend met de soldaatjes. Vechtend op de vuurlinie van zijn Westerschelde in de zandbak tegenover ons. Fantasie kent geen grenzen en het is een heerlijk verhaal als afwisseling op wekenlang Netflix afgelopen weken. Maar een paar dagen later hebben we naast de Buren de komst van de Bléhrbekjes. Een gezin uit het land van Max Verstappen en dus niet te verstaan. Een moeder die in een korte tijd 3 jongetjes op de wereld heeft gezet. Ik geloof, en ik snap, dat ze het niet geheel aan kan. Ze bléhrt, foetert en toetert tegen de 3 makkelijk-korte-kapsel-koppies. Al kan ik niet verstaan wat ze tegen haar kroost uitslaat. En aan hun reactie te begrijpen, zij ook niet want het decibel van moeders gaat nog een standje hoger. Vader hoor je verder niet. Das meestal zo. Goed voor de balans in het huwelijk denk ik.

Gelukkig is deze nieuwe samenleving in wording niet heel vroeg in de ochtend met vocaalvolume en bestek in de weer. Meestal word ik dan ook wakker van Moeder Natuur. Ik lijd al een tijdje aan achtervolgingswaanzin door duiven. Overal waar ik ben, kom ik ze tegen. En ook hier zijn ze  dus weer aanwezig met hun monotone geroekoe. Maar nog meer vogels hebben we in de bomen achter ons met sommige een lieftallig getjilp en gekwetter, andere maken nog meer kabaal dan de Bléhrbekjes. En alleen in de nacht hoor ik in de verte een Oehoe.

Het nest om mij heen slaapt nog verder als ik de dikke rits van de voortent openrits. Op mijn slippers slof ik over het grindpad naar de toilet. Een strak blauwe hemel, een aangename temperatuur en de geur van buiten, geven gelijk dat vakantiegevoel. Van een dag die voor je ligt zonder iets te moeten. Op het toilet vind ik het dan toch altijd weer een dingetje. Gefascineerd door het toiletpapiersysteem van Tork met de losse velletjes met blaadjesmotief, ontgaat mijn omgeving me niet. Verderop neemt een man hoorbaar afscheid van zijn innerlijke massa. Ik schat gelijk in dat hij van achter het gebouw is. Eén van de Tokkies. Zij; kort en pittig met sokken in Crocs, hij dito maar met grotere omvang en baard.

Maar ook hoor ik een moeder en kind die even wat kwijt moeten. Verzonken in eigen wereld en niets beseffend van de mensen achter de andere deuren, vraagt het lieftallige jongetje aan zijn moeder: “Mam, moet jij poepen of plassen? Wat ze ook moet, ik weet bij voorbaat dat ze gaat antwoorden dat ze moet plassen. Vanuit een ander besef. Inmiddels ben ik er klaar mee en ga na het desinfecterende ritueel weer terug. De Weirdo’s van de camper zijn ook wakker zie ik. Met een glazige blik kijkt de lange vader me aan als hij aan komt lopen. Ik heb geen zin in een goeiemorgen dus doe mijn zonnebril op en ga gauw de andere kant op.

Tijdens het afwasritueel in de avond ervoor met de medekampeerders in het afwashok, raakte hij bijna in paniek dat we niet op anderhalve meter van elkaar stonden en rende haast gillend het hok uit. Lekker in je camper blijven en er niet meer uitkomen zou ik zeggen Weirdo! Onder de herrie van de afwasgeluiden vandaan komt op dat moment uit het nest zwaluwen in het hoekje een hoog gepiep als vader of moeder Zwaluw met voedsel binnen komt vliegen. Met vijf zitten ze in het ingenieus gebouwde nest van klei en takjes. En hoe waar is het dat de sterkste vooraan zitten en brutalen de halve wereld hebben. De bekjes gaan open en worden gevuld maar de ouders zien niet dat er achterin nog een kindje zit en er niet goed bij kan. De voorste is dan ook duidelijk de grootste en dikste. Om het nest niet te bevuilen, draaien ze zich keurig om en de uitwerpselen vallen zo buiten het nest. Op het aanrecht van de afwas. Dat dan weer wel. We blijken in de laatste dagen van de 4 weken dat ze in het nest zitten, op de camping te zijn. De schrik was dan ook groot toen op een middag het hele nest leeg was. Plaatsvervangend voelde ik het lege-nest-syndroom bij me op komen. Half struikelend op mijn slippers ren ik naar mijn eigen nest om het te melden. Iedereen komt gelijk kijken. We hebben acuut allemaal last van het syndroom bij het zien van het verlaten nest.

In een beetje schaduw van de parasol met een windje erbij net voorbij de herrie van het zwembad, liggen we languit op een ligbed. Ik verslind het inkt op het papier van mijn boeken en vanachter mijn zonnebril sla ik mijn omgeving af en toe gade. Al die witte lijven die met factor 50 ingesmeerd worden om de vakantiezonnestralen veilig toe te laten. Kort, lang, prachtige bikini’s, drilbillen, harige ruggen en strakke lijven, alles komt voorbij op een dag. De samenleving in een notendop waarin we hetzelfde zijn maar zo totaal verschillend en uniek. Waarbij we als Nederlanders toch de gemeenschappelijke deler hebben dat het tijdens happy hour om 17 uur gelijk druk is bij de bar. Kom maar door met die rosé!

Al met al dan ook best vermoeiend zo’n middagje bij het zwembad. Dus als we weer terug zijn, besluit ik languit op een luchtbed te gaan liggen onder de schaduw van de boom. Met de luxe van een eigen kraan, was ik even eerst even mijn handen af achter de vouwwagen. Plotseling schrik ik en hou ik mijn adem in. Bijna er zeker van dat mijn hart ook even stopt. Daar zie ik ‘m liggen. Naast de kist. Gereedschapskist wel te verstaan. Een hamer. Gelukkig er zitten geen vlekken op. Natuurlijk zitten er geen vlekken op muts! Het is gewoon ónze hamer en óns gereedschap! Mijn fantasie gaat helemaal de verkeerde kant op door de uren die ik doorbreng in mijn boeken. Boeken van de bieb met zo’n pistooltje op de zijkant. Geen romantisch genre zeg maar. Waarbij blijkbaar de scheidingslijn tussen boek en mijn werkelijkheid flinterdun aan het worden is. Inmiddels weer ademhalend plof ik gerustgesteld neer op mijn buik op het luchtbed en kijk om me heen vanachter mijn zonnebril.

Sporty-girl is vertrokken naar grotere golven in Bretagne om te surfen en op haar plek staat inmiddels een camper. Moeders is type Regeldoos met haar mobiel om haar heen hangend en zwaaiend waar ze ook gaat of staat. Haar drie kinderen vermaken zich met hun naastenbuurtjes. Al vraag ik me af of die buurtjes daar ook zo over denken. Tja en die man dan. Die man ziet eruit als een opa. Zeker eind zestig. Is dat haar vader en dus hun opa? Ik kom erachter als zoontje Amos toch papa zegt tegen de man in kwestie. Gezien zijn naam zal hij vast een bekroning zijn op hun liefde. Net als de andere twee kinderen. Zo, weer een raadsel opgelost. Inmiddels aardig wat detective-skills opgedaan vanuit mijn boeken. Dat zie je maar weer.

Ik doezel even weg en word even later wakker van mijn eigen ongeneerde snurk en de keukengeluiden van de Buren. Letterlijk en figuurlijk weet ik hoe laat het is; rond 18 uur. Vanuit de vouwwagen hoor ik het zachte geluid van de gitaar van Puber terwijl ik mijn rosétje krijg aangereikt van manlief. De rakkers zijn nog op pad met de vrienden die ze inmiddels hebben. Eind van de middag/begin avond is altijd mijn favoriete moment van de dag. Niet meer zo warm, lekker relaxed en met de geur van startende bbq om ons heen, nog een heerlijke maaltijd en avond tegenmoet. Zo’n tijdloos moment die je wel stil zou willen zetten.

De uitstapjes zijn beperkt tot onder andere de stad Nantes. Een mooie, ruime en schone stad veel terrasjes en met prachtige Kathedraal waar we naast in de garage parkeren. Bizar dan ook als ik de volgende dag van de NOS verneem dat dezelfde Kathedraal in de brand staat. Een paar uur later! De stranden en kustplaatsen hier zijn prachtig ruim en ook gezellig. Het aantal heerlijke ijsjes zijn niet meer te tellen in deze weken. Vakantiegeld van de rakkers gaat niet meer naar Lego of hebbedingetjes maar naar kleding. Het liefst van Levis want dat is momenteel hét. Een middagje shoppen in een mall levert dan ook heel wat tassen op. Maar als ik naar de enige weg ter wereld wil die 2 x per dag niet onder water staat, is dat saai. Vooral heel erg saai. Heb ik al gezegd dat dat heel erg saai is? Het is heel erg saai. Gelukkig is Harry Styles er met zijn muziek om de achterbank er een beetje doorheen te trekken. Het geluk is er dan wel even hoogstaand als er een nieuwe LP van Niall Horan kan worden gescoord. Wie? Niall Horan. Ja nog zo’n ex van One Direction. Iets met een generatiekloof maar toch ook weer niet. Want was ik anders met 15 jaar?

Binnen alle beperkingen van nu was het zo een heerlijke onderbreking in deze buitensamenleving. Alleen tijdens ons uitstapje aan de Super U is een kleine operatie met mondkapjes op en desinfecteren van de handen bij binnenkomst. Maar ook dat went. En daarom is het best gek om na bijna 3 weken net over grens bij Hazeldonk de Mc Donalds binnen te lopen waarbij de regels gelijk anders zijn. Sowieso is dit het punt van de vakantie waarbij je weet dat deze ten einde is. Nog ruim een uur en dan zijn we weer thuis. Spullen uitladen, lekker naar eigen wc en een schoon overtrek over het dekbed. Allebei worden we een beetje giechelig in de slaapkamer. Zou het weer net zo fijn zijn? Hej Emma, we zijn er weer. We hebben je best wel gemist en zijn blij om het bed weer met je te delen! Zo fijn allebei na 12 jaar weer een nieuwe matras…

Just hope for the best…

Ik ontwijk ‘m inmiddels nu al een paar weken. Het ontwijken van een vette confrontatie. Puur omdat ik het niet handle. Ik weet het. Als je het niet ziet, is het er niet.

En ik kan dat doen, want ik kan deze confrontatie uit de weggaan. Hoef deze niet op te zoeken omdat ik een andere mogelijkheid heb om te kunnen ontwijken. Al is het verdriet de hele tijd bij me. Met of zonder confrontatie.

Op mijn verjaardag op10 januari geven we de kinderen een symbolisch cadeau. Het is een grote kalender van New York om af te tellen naar ons eerste trip met z’n allen dit jaar naar deze magische stad en het geweldige land. Tranen van blijdschap stromen over onze wangen. De vorige kalender die inmiddels 7 jaar hangt op het toilet boven, wordt nu vervangen door deze nieuwe aftelkalender. Het aftellen is begonnen.

En dan nog maar een paar maanden later stromen er weer tranen. Ondanks het verstandelijk weten, bleef de emotionele hoop van het hart. De hoop dat het door zou gaan. Mijn droom. Onze droom. Maar inmiddels weet ook het hart dat de droom leeg gelopen is als een ballon. Knallend strak van de plannen, ideeën, inspiratie en toeleven naar. Zo futloos en leeg is deze ballon nu leeggelopen en verfrommeld achter gelaten als moed onder mijn schoenzolen.

‘Mam, ik mis het terwijl ik er nooit ben geweest’. Mijn liefde voor het land heb ik overgedragen. Dat is duidelijk. Ik was 23 toen ik voor het eerst, na jaren dromen, voet aan land zette. Het voelde zo nog beter dan verwacht. Ik voelde me gelijk thuis. Inmiddels hebben we 18 staten gezien. Iedere staat met eigen rechten, wetten en regels. Met een eigen natuur van de hitte van de woestijn tot aan de bergen met sneeuw. Allemaal met eigen inwoners. Maar overal even welkom. Het land van de dollars, mijlen en gallons. De vrijheid van reizen was altijd grenzeloos. Nergens was ik zo’n wereldburger als daar. Met trouwen in Las Vegas als onze kers op onze gezamenlijke liefde voor elkaar en het land.

In plaats van aftellen, hou ik me nu bezig met refunds en vouchers in de investeringen die we maanden geleden hebben gedaan. De samenleving van Samen Sterk blijkt als het om geld gaat, ineens wat minder ideologisch. Een luchtvaartmaatschappij die het vliegtuig laat gaan naar een land waar je niet in mag. Het maakt ze niet uit want het vliegtuig gaat en je kunt mee. Zelf annuleren? Dan kost het je annuleringskosten. Ineens word ik die financiële bank van een luchtvaartmaatschappij als ik een voucher aanneem. Je verzekert je suf voor alles en nog wat maar als het erop aankomt en er gebeurt écht wat, geeft niemand gehoor.

Hoe de wereld, hoe mijn leven, hoe ons leven er over een jaar uitziet, weet niemand. Nog minder dan anders. Leven met de dag wordt ons nu meer en meer voor de voeten gegooid. Garantie tot aan de deur van je eigen levenspoort in een veiligheid van schijn. ‘Be prepared for the worst, just hope for the best’. Het legendarische zinnetje van onze gids destijds in New York over 9/11 blijkt toepasselijker dan ooit en steeds terugkomen.

Ondertussen ga ik naar het toilet beneden. Daar waakt de boeddha met toeziend oog aan de muur. Het leven is lijden. Dus ik laat voortaan daar mijn shit achter en spoel het weg. Op zoek naar een stukje verlichting in het ontwijken van mijn confrontatie boven. De kalender kan ik pas weer onder ogen komen als het augustus wordt en er geen aftellen-naar of beleven-van zou zijn. Ik kijk bijna uit naar de laatste maand van de kalender om het jaar om te slaan en een nieuwe kalender te mogen ophangen.

In ‘my hope for the best’ het ballonnetje van de droom weer zachtjes te kunnen opblazen. Weer toe te kunnen leven naar de stad van tomeloze magische energie, de vrijheid van mijlen samen rijden in een camper op lege wegen met gele strepen. Voet aan land zetten in Canada voor een nieuw avontuur met het grootste goed van alles; herinneringen samen maken in vrijheid om te gaan en te staan waar je wil.

De Wereld Draait Door….

Best duur voor 8 rollen en dan ook nog maar 3 laags. Tja maar volgens de andere vrouw in de rij bij de kassa is het in beide supermarkten om de hoek helemaal uitverkocht en de Lidl heeft ook niets meer. Meenemen dus.

Net als alle paracetamol. Allemaal op en enkel lege schappen. Ok, op het duurdere merk na dan. Die laten ze liggen.

Eenmaal bij de supermarkt om de hoek zie ik inderdaad lege schappen. Geen 3 laags, 4 laags, schuurpapier-variant of natte variant. Alles is werkelijk weggehamsterd. Een gevoel van paniek slaat me om de keel. Niet om het gevoel dat ik wat zal missen hier. Nee, ik denk aan de mensen die het écht nodig hebben. Door het hebben van een auto-immuunziekte in de vorm van de darmziekte Crohn, weet ik als geen ander wat voor paniek je kunt voelen bij het ontbreken van toiletpapier. Als je 10 tot 15 x per dag moet, ben je daadwerkelijk een grootgebruiker.

En als je dan ook geen andere pijnstillers als paracetamol mag hebben naast pijnstillers op recept, komt de volgende paniekgolf opzetten. Het idee dat onder andere deze lotgenoten hier nu, naast de ellende van hun ziekte, extra mee moeten kampen. Enkel omdat een ander bang is vanuit copy-cat gedrag, deze middelen misschien moet missen die deze (totaal nog) niet nodig heeft. Enkel aanlegt als voorraad vanuit voorzorg. Dat nu iemand misgrijpt die het daadwerkelijk nodig heeft, totaal uit het oog verliezend. Welk virus heb je dan?!

Ook de rijst, deegwaren en potten met groenten zijn op. Nog meer voorraden aanleggen voor het geval dat. Terwijl er met klem wordt vermeld dat het NIET nodig is. Dat wij in dit welvarende land meer dan genoeg voorraad hebben voor iedereen. Dat vermoedelijk deze voorraad niet eens wordt gebruikt omdat het voorraad is en de gewone boodschappen gewoon doorgang hebben. De pot met geplette sperziebonen totaal niet in trek zijn nu en liever voor de verse variant wordt gekozen die gewoon aanwezig is. Dat over 2 jaar deze voorraad in een voorjaars-opruim-schoonmaak-woede, wordt ontdekt in de voorraadkast of kelder. Over datum en dus weggegooid kan worden.

Het is een bizarre tijd waar het beste en slechtste bij ieder mens naar boven lijkt te drijven. Ieder voor z’n ik en z’n eigen. Terwijl ondertussen de oproep is om elkaar zoveel mogelijk te steunen in deze bizarre tijd. Gaan we levensmiddelen via Marktplaats te koop zetten om er het dubbele aan te verdienen of ruilen we een rol toiletpapier voor een pot sperziebonen of pakje paracetamol? Ik weet het niet meer.

Het is de wereld up-side-down. De wereld waarin wij alles onder controle willen hebben en denken te kunnen hebben. Alles te slim af willen zijn op Moeder Aarde als het maar om macht en geld gaat. Maar zou Moeder Aarde het misschien een beetje zat zijn dat wij haar aardkloot zo verkloten? Dat we al meer dan een jaar alleen maar praten over termen zoals stikstof, klimaatbeheersing en milieu? Misschien gaat Moeder Aarde dit politieke geneuzel veel te langzaam en kon ze maar een ding inzetten om dit sneller te laten verlopen. Enkel uit eigen belang en om Haarzelf te redden; het Corona-Virus.

Het Virus dat de héle wereld zal treffen op alle fronten die er zijn. Van arm tot rijk, van ziek tot gezond, van jong tot oud, bekend of onbekend. De maatregelen zijn overstijgend aan alles en iedereen. Er is letterlijk bijna geen vervoer meer op de grond en in de lucht. Een ongelofelijke weerslag op de economie in ieder land. Meer wie profiteert hier nu enkel en alleen van? Moeder Aarde. Op geen enkel andere manier is de stikstofverlaging zo groot als deze weken!

Om ieder nadeel als voordeel te zien, kan en moet het niet anders dan dat wij, bewoners van Moeder Aarde, dit ongelofelijk ter harte nemen. Dit een keerpunt zal zijn in wie we zijn in wat we wel of niet doen. We zijn enkel en alleen te gast en Moeder Aarde zal zo af en toe een waarschuwing geven als we haar niet respecteren.

De Wereld Draait Doorrrrr. Met of zonder publiek…

Nivo of niveau. En wat maakt het uit?

Terwijl we tegenover haar gaan zitten, vraagt ze ondertussen of hij zenuwachtig is. Hij moet lachen, haalt zijn schouders op en kijkt ondertussen mij aan. Nonchalant geeft hij nee als antwoord.

Formulieren komen op tafel over de procedure en een standaardpraatje volgt. Zijn verleden, inzet, toetsen, dyslexie en karakter worden erbij gehaald en het definitieve advies hiervoor luidt; VMBO Kader als voortgezet onderwijs. Dit gaat het beste bij hem passen. Hij vindt het allemaal prima en ik sluit me erbij aan. Zijn ogen zeggen ondertussen dat we moeten opschieten zodat hij terug naar zijn X-box kan. Prioriteiten moet je stellen in het leven en zeker in het NU zijn.

Als het gesprek is afgerond, ruilt hij met zijn wederhelft de stoel. Een heel andere lichaamshouding en een strak gezicht verschijnt naast me. Dezelfde vraag krijgt een heel ander antwoord. Wiebelend op haar stoel houdt ze zich sterk en geeft aan zenuwachtig te zijn. Wederom de formulieren en het praatje. Ze ervaart het definitieve advies haast als een vonnis wanneer deze luidt: VMBO-Basis. Tranen stromen over haar wangen en het verdriet is voelbaar. Ze had zo graag bij haar vriendinnen willen blijven en mee willen gaan naar hun school. Die allemaal zoveel meer kunnen met een veel hoger advies. Mijn hart breekt.

Nog geen 10 minuten op de fiets en we zijn al bij de open avond van de nieuwe school. Vele malen voorbij gereden maar nooit binnen geweest. Van buiten zo groot maar van binnen voelt het gelijk anders. Elke eerste klas gaat starten via de hoofd-handen-hart-methode. Het spreekt me gelijk aan als ik aan mijn eigen kinderen denk. Op niveau Basis zijn de klassen een stuk kleiner waardoor de leerling meer persoonlijke aandacht krijgt. En er wordt eindelijk meegewerkt, meegedacht en vooral aandacht gegeven aan de kinderen met dyslexie.

Een paar weken later gaan we met z’n vieren naar de open dag nadat ze zelf een lesmiddag hebben gehad. Door middel van een speurtocht worden we door de hele school geleid waar leerlingen en leerkrachten ons te woord staan voor vragen en om te laten zien wat erop school naast geleerd ook gedaan wordt. Ze neemt het voortouw terwijl hij achter haar aanhobbelt. Zoals dat al jaren gaat. Zonder problemen spreekt ze iemand aan als ze niet weet waar ze moet zijn of wat de bedoeling is. Een gesprek met een docente Nederlands die de kinderen met dyslexie onder haar hoede neemt, ontroert me haast. De mogelijkheden zijn hier enorm om ze op weg te helpen hierin. Ja zelfs voor de kinderen die zo dyslectisch zijn als een deur. Aldus de docente. Dat maakt het nog meer bizar dat er juist in de BASISschooltijd weinig tot geen aandacht hiervoor is geweest. Ik heb moeten knokken voor een verklaring en een traject.

Als laatste lopen we langs de praktijklokalen met onderdelen als Metaal, Techniek, Hout maar ook Zorg en Verzorging. Bij de kappersstoelen zie ik haar stralen. Wow dit is op school hier en kan ik misschien ook gaan doen! Ik zie het haar denken. Haar vader herkent de geur van hout en metaal maar ook de machines. Hier wordt gemaakt en gecreëerd. Iets wat hij ook jaren heeft gedaan. En ja, het is écht heel fijn en handig zo’n Bob de Bouwer in huis! Die ook nog eens meer dan verstand heeft van ICT door van zijn hobby zijn werk te hebben gemaakt. Eigenlijk ben ik met terugwerkende kracht misschien wel een beetje jaloers als ik op deze school rondloop. Mijn theoretische leerweg op de Havo brachten mij weinig tot geen plezier. Al schrik ik er bijna van als ik zie wat ik nog weet als ik de boeken opensla van Scheikunde vanuit de 3e. Er is nog best wat blijven hangen van moleculen!

Het bezoek aan de nieuwe school en onze gesprekken, zorgen voor minder onzekerheid. Nieuwe vrienden en vriendinnen gaat ze hier zeker maken. En met haar gedrevenheid en wilskracht komt ook zij waar zij wil komen. Ik hoop dat ze dan gezien wordt voor wie ze is en niet wat ze wel of niet kan leren. Want zij is degene die altijd haar kleren klaarlegt voor de volgende ochtend, haar bed opmaakt en kamer schoonhoudt, zorgt voor haar broertje dat hij zijn gymspullen niet vergeet, uit haar zelf de vaatwasser uitruimt, koffie en thee voor ons zet als we moe zijn. Ze is zoveel meer in deze maatschappij dan alleen haar leerniveau.

Misschien wordt ze wel de favoriete leidster in de kinderopvang van jouw kind. Zorgt ze met liefde en alle aandacht wat voor jou het allerbelangrijkste is op aarde. Misschien knipt ze fantastisch jouw haar en ga je met een blij gezicht de deur uit. Niet alleen omdat het zo goed zit, maar omdat je een gezellig uurtje hebt gehad met haar die zo gezellig kan kletsen, lachen en oprecht geïnteresseerd is. Misschien verzorgt ze wel jouw oma of moeder die het niet meer zelf kan. Met alle geduld van de wereld zal zij zorgen dat het goedkomt en haar aan niets ontbreekt. Zal ze langer blijven dan ze betaald wordt, omdat ze nog even zat te praten in alle aandacht terwijl daar eigenlijk geen tijd voor was.

Je naam zal ze niet snel onthouden en misschien ook niet weten te schrijven maar ze weet eerder wat er nodig is, dan een ander doorheeft. Ik hoop dat ze dan de waardering krijgt die ze verdient. Dat we blij zijn dat zij er is voor dat werk wat vaak ondergewaardeerd wordt, zwaar is, slechter betaald wordt maar voor iedereen onmisbaar is en zo hardT nodig. Veel kun je leren in het leven maar dit is een talent in haar als persoon.

Ja, ik ben ontzettend trots op mijn dochter op het VWO maar minstens zo trots op mijn dochter straks op het VMBO Basis!

To the left!

Order! Noses to left, eyes to the right! We rijden de boot af en gelijk is daar de eerste rotonde. Gespannen zitten we allemaal in de auto aandachtig luisterend naar de stem van de navigatie.

Ze meldt ons deze rotonde linksom te nemen en dan de tweede afslag. Het is alsof je iets doet wat niet mag. Het druist tegen al het gevoel in. En toch gaat het goed. Bijna ontstaat er applaus in de auto maar de volgende rotondes dienen zich alweer aan. ‘To the left, to the left. Everything you own in the box to the left’.

We laten de prachtige witte krijtrotsen van Dover achter ons en kijken onbevangen het Engelse landschap in. Links rijden op smalle wegen, door kleine dorpen en langs de vele heggen langs de kant van de weg. We worden gelijk tot een potje hoofdrekenen gedwongen met verkeersborden in miles in plaats van kilometers. De rakkers op de achterbank hebben vakantie dus lege hoofden en weinig tot geen medewerking voor het omrekenen. Ik zet mijn eigen grijze massa maar in werking.

Na een uurtje rijden komen we aan bij ons vakantiepark. Een prachtig oud pand blijkt de ingang van de receptie. Binnen zit een dame achter een desk en verwijst ons verder door. Daar, midden in een soort van kermisherrie, zit een Engelse meid ons op te wachten met haar box vol setjes papierwerk voor de gasten. De muziek, mijn slechte gehoor en haar accentvolle Engels, maakt dat ik haar nauwelijks versta. Maar ik ben ook afgeleid door haar make-up. Een dikke, dikke laag met een precisie a la Nikkie Tutorials. Het is mooi van lelijkheid. Maar wel vet strak. Minstens een uur eerder opgestaan. Kan niet anders. Ik blijf vriendelijk lachen en neem de papier en sleutel in ontvangst. Let’s go!

Het park is groot met veel stacaravans van huur tot koop. Die van ons is redelijk achteraan bij een vismeer. Een en al rust, heerlijk. Het is groot maar ruikt helaas naar rook. Alle ramen gaan open maar de gebakken pannenkoeken van die avond zal een deel van die geur later bijna doen verdwijnen. We installeren de spullen en gaan er eigenlijk meteen weer vandoor om de omgeving te verkennen. Daar het hier een uur vroeger is dan in Nederland, hebben we een uur extra en is het nog middag.

Binnen 20 minuten zijn we aan de kust waar de zon schijnt en de lucht strakblauw is. Het is rustig aan het kiezelstrand met de fish & chips en de lege pier met diverse attracties zoals een reuzenrad en midgetgolf. We lopen langs de haven met vissersbootjes op het droge en waar duidelijk de verse vis op vaste dagen wordt verkocht gezien de vele borden. Aan het einde is het uitzicht op prachtige kliffen alsof we in Zuid-Europa zijn. De drone maakt zijn eerste Engelse vliegminuten terwijl ik dit moois zelf uitgebreid digitaal wil vastleggen. Wat ben je dan blij dat je niet vastzit aan een rolletje van 36!

Ondanks dat we vrijdags besloten om maandag vroeg weg te gaan, had ik toch nog een lijstje kunnen maken met wat ik in de omgeving graag wilde zien en/of doen. Een natte en koude Koningsdag was ineens zeer geschikt hiervoor. En zo zitten we de volgende dag in de auto op weg langs de zuidkust op de wegen door het groene glooiende landschap met de vele schapen, lammetjes en pittoreske dorpjes. Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, Teletubbies kom maar gauw! Met een beetje fantasie doemen ze zo op voor je ogen die Tinky Winky, Dipsy, La La en Po! En anders hebben we altijd nog de rakkers die het geweldig vinden om ze even na te doen.

We parkeren langs de weg op een smal parkeerplaatsje (betaald!) en lopen de grote groen heuvel op naar boven. Het bizarre uitzicht wat volgt, maakt ons nietig stil. Zonder hekken en met enkel een klein bordje als waarschuwing, loopt het voor ons letterlijk recht naar beneden. Alsof het land er is afgehapt. Een prachtige rood-witte vuurtoren staat onderaan bij de zee alsof deze in een decor staat. Met klotsende oksels maan ik ze constant weg bij de rand. Het is net een film waarbij alleen wij 5 de hoofdrolspelers zijn. De drone maakt hier gelijk de accu leeg in al dit moois terwijl ook de rakkers zich door elkaar en met elkaar laten fotograferen in dit prachtige schilderij als “De Dagwacht van de Kliffen’. Een spitfire die vlak langs de randen van de kliffen vliegt, verstoort alleen even de stilte.

De volgende stop is Brighton. Wederom een prachtige kustplaats met grote pier vol kermisattracties en casino’s. De rakkers grissen in de bakjes op zoek naar muntjes en komen met handen vol Penny’s big smilend naar buiten. Om ze later op het vakantiepark weer op te gokken. Brighton is ook wel de Gay Capital of the UK genoemd. Vele regenboogvlaggen sieren de straten. Straten vol kleine, smalle huizen met lage voordeuren. In het midden van de stad bevindt zich het Royal Pavilion. Het gebouw maakt een exotische en sprookjesachtige indruk, met Arabische, Chinese, hindoeïstische en gotische invloeden. Een verdwaalde eekhoorn, mensen luierend in het gras, tjilpende vogels en een man spelend op zijn gitaar. Het is ook daadwerkelijk even een bijzonder sprookjesachtig zen moment in zo’n stad.

Van een zen moment is de volgende dag geen sprake met een trip naar Londen. Bij de receptie vraag ik nog even aan Miss-Make-Up-Box wat de beste manier is om naar Londen te gaan en eventueel parkeren daar. Ze kijkt me onder haar nepwimpers vandaan en meldt ‘totally no clue’ te hebben. Zij gaat zelf altijd met de trein als ze gaat en dat is niet vaak. Mooi vak receptioniste van een vakantiepark toch? Als je make-up maar goed zit!

Hemelsbreed zijn het niet veel miles maar de (slechte!) wegen zorgen ervoor dat je niet snel kunt rijden en het toch bijna 2 uur duurt voordat we er zijn. We lopen via de Westminster Bridge de Thames over met achter ons Londen Eye en staan gelijk oog in oog met een Big Ben in de steigers. Een vette deceptie voor Pubert die naar dit Londense fenomeen had uitgekeken. Tegenover Westminster Abbey zijn er in het park protestanten die aandacht willen voor hun mening over de Brexit, plastic afval en klimaatbeheersing. Om hen heen dendert het verkeer met de vele taxi’s en beroemde dubbel-dek-bussen. Allemaal in een modern jasje in behoud van het imago van de stad. Net als de rode telefooncellen die alleen nog maar dienstdoen voor decor op vele foto’s.

Buckingham Palace is op loopafstand en met de beroemde Guards ervoor wederom een attractie op zich om veel foto’s van te maken. Voor de rest vind ik het hele paleis een saai grauw gebouw. Wat zou het toch een geweldig kleurrijk moment zijn als er nu trompetgeschal zou klinken met de aankondiging van een nieuw Royal Baby. Dat zou toch écht vet cool zijn. Helaas het blijft stil aan de overkant. Het Green Park tegen over het Paleis vind ik slecht onderhouden. Geen hekken langs het gras waardoor iedereen de hoeken afsnijdt en het gras verdwijnt. Het is maar een detail. Maar van de Engelsen had ik toch meer verwacht. De lente zorgt echt voor een prachtige kleur groen en het zonnetje voor een blije flora en fauna. De rakkers geloven het wel en willen gewoon winkels om te shoppen. In één dag Londen willen zien is toch kansloos dus we maken keuzes in ieder wat wils en lopen vervolgens naar Piccadilly Circus. En een circus is het.

Het is tegelijk een verkeersknooppunt, ontmoetingspunt én toeristische attractie. Ik vind het één grote chaos. Maar de rakkers gaan los in M&M World, Lego World en de vele toeristische souvenirswinkeltjes. Maar ach, zij blij, jij blij. Zo werkt het nou eenmaal. We struinen verder door de stad, eten wat en lopen langzaam weer terug naar de auto inclusief de souvenirtjes, vele foto’s en 10 kilometer onder onze voeten achter ons. De weg terug eindigt net in het donker als we aankomen. Ik ben blij als ik mijn schoenen kan uitdoen en koel glas wijn kan inschenken. Het was weer een bijzonder avontuur.

De volgende dag is een dagje van uitslapen, kust en supermarkt bezoeken en zwemmen op het park. Een schattig zwembad van maximaal 1.40 m diep waar 2 (!!) lifeguards de hele dag zitten te wachten tot er iemand komt. Onder de 12 jaar moet een kind ook nog onder supervisie van een ouder. En zo zit ik met mijn boekje in het snikhete zwembad me te verbazen over de kwijnende dagen van deze jonge lifeguards die je op z’n minst een Baywatch momentje gunt. Na een half uur zijn ze de rakkers er klaar mee. Monopoly roept voor hun en mijn wijntje roept mij. Altijd fijn als iedereen blij is.

Helaas zit het er de volgende alweer op. Na het uitchecken rijden van de kust af noordoostelijke richting naar Canterbury. Voor het eerst is het grijzig met wat lichte regen. Canterbury blijkt een mooie stad met modern en ouder cultuur door elkaar. De kathedraal staat ook in de steigers en er valt niet veel van te zien. Een dure entree en maar weinig tijd maakt dat we de stad zelf verder in lopen. Bussen vol Franse schoolkinderen worden losgelaten met hun docenten. Ik het met die laatsten te doen. We strijken even later neer in een soort van ‘industrieel café’ waren koffie en wafels op de menukaart staan. Er hangt een mega zoete lucht en je bent al vol voordat je wat hebt gegeten. Oke, ik dan. De rakkers niet want die eten die mega wafel met ijs en chocola binnen no time op. Buiten word ik weer blij van de oude panden en het boekenwinkeltje dat scheef staat met een zinnetje van Charles Dickens: ‘a very old house bulging out over the road….leaning forward, trying to see who was passing on the narrow pavement below…1849”.

Maar we moeten een boot halen dus rijden we de stad uit op weg naar Dover. Nog een laatste bezoek aan de krijtrotsen daar waar de drone de haven vast legt en het magnifieke uitzicht, terwijl ik de rakkers vastleg al klimmend op het witte krijt. Legaal mag ik ze even later op hun billen slaan om het witte poeder eraf te kloppen voordat ze de auto in stappen en we naar de boot rijden. Dit keer een Franse en Engelse douane waar we zo doorheen roetsjen. Zo anders dan de heenweg waarbij de hekken hoog en met vele lagen prikkeldraad zijn tegen de vluchtelingen vanuit Frankrijk naar Engeland. De kofferbak moest open, drie keer paspoortcontrole en de kinderen moesten gezien worden met de ramen open en reageren op hun naam. Dat was echt een different cookie!

De boot brengt ons na 2 uur wiebelen weer aan vaste land waar de verdere terugreis naar huis volgt aan de rechterkant van de weg én op mooie grote wegen zonder gaten. Moe, voldaan en blij met onze eigen (lange!) bedden vallen we allemaal rond middennacht in slaap.

Sweet dreams & bye bye magnificant England!

 

 

 

 

 

BASIS OnderWIJS

Anno ‘70 & ’80:
Eindelijk was het dan zover. Ik ging niet meer rechtsaf aan het eind van de straat. Ik ging vanaf nu linksaf naar het grote onbekende waar een ongekende nieuwsgierigheid naar uitging.

Geen poppenhoek en geen bouwhoek meer. Nee, een echt eigen tafeltje naast alle andere tafeltjes. Met laatje, pen, potlood en een gum. Een statige juf voor de klas inclusief bril en chique achternaam. Haar aanwijsstok tikte plechtig op het bord met alle letters van dat begeerde alfabet. Letters die bij elkaar woorden en dus ook zinnen gingen vormen die ik eindelijk zou begrijpen. Eindelijk ging ik leren lezen!

Helaas ging deze fijne school failliet en moest ik noodgedwongen naar een andere school een stuk verder. Maar daar was juf Schrijven. Het kon niet anders dan dat ik een juf kreeg met zo’n achternaam. Streng en met de looks van Vrouwtje Theelepel inclusief grijze knot op haar hoofd. Met mijn tong uit mijn mond deed ik mega mijn best om zo netjes mogelijk te schrijven tussen de lijntjes in mijn schrift. Met als beloning een groene krul of met als ultieme bekroning een Poëzieplaatje om uit te zoeken in de bak voor in de klas. Zo’n plaatje met glitters die even later blonk onderaan de pagina waar ik zo hard mijn best op had gedaan. Onbetaalbaar die plaatjes.

Maar toen was er daar die verhuizing en ging ik naar een ander dorp en dus weer naar een andere school. Ik belandde in klas 5 in een klas waarbij 4,5 en 6 bij elkaar zaten in een kleine dorpsformatie. Voor het eerst kreeg ik een meester die ook nog eens de directeur was. Bevlogen in alles wat hij deed voor zíjn school en zíjn kinderen. Op vrijdagmiddag luisterden we naar zijn geïmproviseerde zelf verzonnen verhaal of gingen volksdansen op het schoolplein en tuinkers planten in de schooltuintjes. Haalde ik al mijn schaakdiploma’s en deed mee met de schoolwedstrijden. Maar zat ik ook met die vervelende jongen van de 6e klas die later de vader van mijn kinderen zou worden.

Anno 2019:
Ik duw de zware deur voor mij uit en loop de lange gang in. Het pand is oud en verdient onderhoud.

Maar ze zijn al vele jaren in afwachting van een nieuw gebouw en alleen het hoognodige wordt gedaan. Het is koud in mijn dunne blouse maar de juf tegenover me is met een dikke trui gewend aan het klimaat zo te zien. Ik bewonder haar veerkracht en gedrevenheid om iets voor elkaar te krijgen. Waarin factor tijd een grote rol speelt. Te lang wachten op een nieuw gebouw en veel tijd insteken om alles draaiende te houden. Tijdens schooltijd, na schooltijd en dus ook in eigen vrije tijd (lees avonden en weekenden).

Ook hier zijn bevlogen mensen aan het werk die alles doen voor de toekomst van de jonge kinderen. Ze letterlijk een basis willen geven in het onderwijzen. Alle basisscholen waar ik kom, zijn verschillend maar wat hebben ze één ding zo ontzettend gemeen. De liefde voor het vak en de kinderen. Veel kun je leren tijdens een opleiding maar bij zo’n vak als dit, moet er toch écht ook iets in je eigen systeem zitten. Om er wat te maken ondanks de hoge werkdruk en waar je naast het onderwijzen allemaal nog meer mee te maken hebt. Ja, ze hebben 11 weken schoolvakantie in een jaar ten opzichte van de meeste mensen die 5 weken hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ze in die weken ook niets doen.

De Luizenmoeder op tv is ongekend populair. Wat is het toch een feest van herkenning met al die ouders die overal wat van vinden en zich overal mee bemoeien. We lachen wat af op de zondagavond. Maar ook daar hebben deze leerkrachten dus mee te maken. Met al die luizenmoeders, ouders van verschillende etnische afkomsten en dus gewoontes, hogere en lagere opgeleide ouders, fulltime werkenden of thuisblijfmoeders. Ouders die niet meer alles voor lief achten en prestaties verwachten van hun kroost en dus ook van de juf.

En dan hebben we nog het passend onderwijs. Een klas met groepen bij elkaar of anders met te veel kinderen. Heeft er eentje ADHD (of meer), heeft de ander dyslexie, heeft de een gezondheidsproblemen met medicijnen op gezette tijden, is de ander hoogbegaafd en heeft meer uitdaging nodig. Citotoetsen moeten worden afgenomen vanaf groep 2 (!) en zorgen naast al stress op jonge leeftijd van veel kinderen, dit ook bij ouders en leerkrachten. Ieder kind moet op z’n minst naar de HAVO of VWO. Gaat het kind naar het VMBO? Lag het vast aan de leerkracht en de school. Stond toch al niet goed aangeschreven met lage citoscores.

Zorgelijk is het onderwijs. Terwijl we allemaal ons die lagere schooltijd herinneren en hoe belangrijk (die ene) juf of meester toen voor ons is geweest. Zij zijn naast de ouders toch de basis voor de kinderen die de toekomst zijn voor later. Op welk niveau dan ook. Ik hoop dat het gezien wordt. Dat er weer onderWIJS kan komen waarin ieder z’n vak kan uitoefenen. Een vakdocent voor de gym, een administratief medewerkster voor alle rompslomp, onderwijsassistenten voor extra hulp en minder werk voor de inspectie van de inspectie = meer tijd voor de kinderen. Want ook al ben ik zelf afgehaakt op mijn 19e voor de PABO, ik geloof zeker dat het een heel mooi en vooral dankbaar vak kan zijn.

Je voor zoveel kinderen
zoveel kunt betekenen…

bij Robèrt

Zoals ik al had verwacht, heeft hij een ferme handdruk. Krachtig, zonder die van mij gelijk te vermorzelen, schudt hij mijn hand terwijl ik ondertussen in een paar pret(tige) ogen kijk en het podium oploop.

We zoeken met z’n vieren een plek naast elkaar aan de lange tafels met de vele stoelen. Er hangt een ietwat opgewonden sfeer en ondanks dat we met velen zijn, in een toch intieme sfeer. Er staan doosjes, flesjes water maar ook kleine schaaltjes met zoals we later vernemen, grondstoffen erop. Wat gaat deze avond ons brengen? Misschien was die gevulde tosti toch ietwat teveel een uur geleden?

De introductie hadden we zojuist in de zaal waar hij nog voor ons stond in zijn bekende witte jas. Nu loopt hij tussen ons in, gebruik makend van de grote schermen die kracht zetten bij zijn verhaal met de diverse beelden. Enthousiast, vol passie en ja, liefdevol vertellend over zijn vak. Hoe het is begonnen en tot wat het nu is geworden. Een groot bedrijf met medewerkers met dezelfde liefde voor dit vak als rode draad.

Het verhaal van de jongen die zó graag die prachtige taarten wilden maken, tot de meester patissier én meester boulanger die hij nu is. Titels voor alleen de allerbeste in dit vak en in combinatie ook nog eens uniek. Liefde voor bedenken, ontwikkelen, creëren en vooral ook delen van deze liefde en kennis. Het straalt van hem af door het kiezen van pakkende woorden, gebruik van Brabantse humor, de pretoogjes en de lekkere-eten-en-proeven-buik.

Na een aantal afleveringen is het inmiddels duidelijk dat hij niet De Mol is. Ik kon het me aldoor ook niet voorstellen dat hij dit zou zijn. Vond de keuze om mee te doen aan dit programma al verwonderend. Al zie ik nu toch een heel andere kant van hem. Hij is zeker het kind in zichzelf niet verloren en gaat een nieuwe uitdaging juist niet uit de weg. Een grotere uitdaging was denk ik eerder om huis, haard en vooral het bedrijf als kind voor een langere periode inclusief goede reden te verlaten.

Maar ook daar had hij natuurlijk wat op gevonden. Dit werelddeel van de opnames van Wie is de mol bevat perfecte grondstoffen voor goede chocolade die geïmporteerd worden van de beste boer. Een bezoek daaraan paste prima in het scenario en dus het beste plaatje van het tijdelijk afwezig zijn.

Ondertussen maken we kennis met diverse ingrediënten, eigenlijk de grondstoffen, die onder andere door hem gebruikt worden. Hazelnoten uit Italië (die Maroeska van Heel Holland Bakt ook gebruikte), amandelen die in alle eenvoud al gelijk smaken naar marsepein en een chocolaatje letterlijk puur van smaak die de naam Robèrt heeft gekregen. Het proeven van de enkele stuks is een mindfulle bezigheid waarin duurzaamheid en kwaliteit worden benadrukt.

Dan komt er iemand vanachter de schermen met een smartphone naar hem toegelopen. Zojuist is bekend geworden dat CupCakeCup als het beste jeugdprogramma is gekozen tijdens de liveshow van de NPO Zapp Awards. Vol trots ontvangt hij het bericht en onze warme applaus. Wat een mooi moment! En wat een mooie waardering voor een prachtig programma van, voor en met kinderen dat de afgelopen jaren ook een mooie ontwikkeling heeft doorgemaakt. Verdiend!

Als je talent hebt, ergens goed in bent, moet je dat zelf naar buiten brengen en uitdragen. En zo proeven wij nog het heerlijkste appeltaartje, krijgen de beste tips daarvoor en worden we verder meegenomen in de wereld van brood en zoete lekkernijen. Ruim twee uur is voorbij maar we hadden nog lang kunnen blijven zitten om te luisteren naar dit inspirerende verhaal van een inspirerende man.

We waren echt een avondje uit bij Robèrt!

Waarom…?!

Ik wil het, ik wil het, ik wil het!  Stampvoetend en dreinend staat ze voor me. Om zich als een stervende zwaan op de grond te werpen. Want als je iets wil, dan ga je er echt helemaal voor.

Vaak een ongemakkelijke scene in de supermarkt voor veel jonge ouders. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus vooral negeren en stoïcijns naar de kassa lopen. Maar dan wel zonder die Studio 100 gerelateerde koekjes in je winkelwagentje en op de band.

Ach, het is een fase in het opgroeiende leven van vele kinderen. Een fase, dus dat houdt in dat dit weer overgaat. Gelukkig maar want anders kwam er nergens meer een tweede kind in het gezin. Het gaat over en je stapt naadloos over in de volgende fase. Dit kan bijvoorbeeld de waarom-fase zijn. Daarvan heb ik echter gemerkt dat deze fase zelfs levenslang kan zijn. In stabiel vaarwater maar ook met vele hoogtepunten.

En zo vraagt dochterlief van nog geen 12 zich af hoe een volwassen man, de president van Amerika, een wereldleider en dus iemand waarvan je een hoge dosis gezond verstand verwacht, dit kan bedenken. Een muur bouwen om andere wereldburgers zoals jij en ik te weren om het land binnen te komen. Niet welkom als zijnde een ander soort. Onze Zwarte-Pieten-discussie is hier echt een lachertje bij.

Maar ook zijn minachtende, denigrerende houding richting vrouwen die hij niet meer ziet dan to grab them by their pussy. En dan bedoelen we niet Minoes de huispoes. Hoe bijzonder dat op ieder potje een dekseltje past en hij dus een vrouw aan zijn zijde heeft. Ze kan zich er niets bij voorstellen bij hen en dan hebben we het nog niet eens over zijn fysieke verschijning. Een protest met haar brandende vragen naar hem volgt. Ze plaatst haar uiting naar hem op Instagram. In de hoop dat hij het ziet en wakker wordt.

‘Over de muur, over het ijzeren gordijn. Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn’. Zelf ben ik opgegroeid in de tijd dat de Berlijnse Muur er nog stond. Ooit ook bedacht door 1 iemand om het oosten en westen te scheiden. Net als nu tussen het noorden het zuiden in een ander werelddeel. De val van deze muur nu 30 jaar geleden was dus blijkbaar geen garantie voor de toekomst dat dit nooit meer zou gebeuren.

Er volgt zelfs weer een wekenlange shutdown waarin duizenden mensen geen salaris ontvangen maar wel moeten werken. Een moeder die in dubio staat om de cadeautjes onder de kerstboom voor haar kinderen weg te halen en terug te brengen naar de winkel omdat ze het geld hard nodig heeft. Per dag kost een shutdown alleen al miljoenen! De wereld grijpt niet in naar die ene man die staat te stampvoeten en te dreinen als een peuter van twee. Miljarden wil om zijn zin te krijgen om die muur toch te kunnen plaatsen.

Helaas, hij krijgt wél de aandacht en zowel hij als de miljarden voor de muur groeien. Hadden we deze man dan niet kunnen negeren? Blijkbaar niet want het feit dat hij al 2 jaar president is, gekozen en nog steeds niet afgezet, geeft aan dat niet iedereen zo denkt in de wereld. Alleen al hierdoor geraakt zij haar waarom-fase niet uit. Want ze blijft er nog steeds over nadenken en zich verbazen dat dit kan. Inmiddels bijna 14 dus kinderlijke onnozelheid kunnen we het niet meer noemen. Waarom wil hij dit? Waarom kan hij dit doen? Waarom…?!

‘Goed je mag demonstreren, maar met je rug tegen de muur.
En alleen als je geld hebt dan is de vrijheid niet duur….’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Appelsap kwestie

Ze zijn over het algemeen groen of gelig van kleur en kijken me zo’n beetje allemaal vragend aan. Gepromoot met een nog frisser, fruitiger, gezonder, smaakvoller uiterlijk boksen ze tegen elkaar op. Om eruit te springen zodat ik de beste in hun categorie zal pakken.

Appelsap. Gewoon een pak appelsap pakken uit het schap. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?  Zou je denken ja. Maar dat is wellicht het denken van een ander die gewoon altijd hetzelfde pak koopt zonder te kijken naar al die andere pakken/flessen en vertrouwt op het alom bekende. Tja dat wilde ik ook bijna doen maar ik werd verleid door al die andere pakken en flessen die gilden dat ik hen moest meenemen. Zo werkt dat dus.

En zo kan ik niet anders dan ik altijd doe; ik wil weten wat de verschillen zijn en wat (voor mij) dan daadwerkelijk de beste is. Mijn nieuwsgierigheid naar het willen weten en het uitpluizen daarvan is soms groter dan mij lief is. Ik gebruik mijn smartphone minder om te bellen maar veel meer om alles op te zoeken wat ik nog niet weet. Googelen is écht my middle name. Dat houdt voor nu in dat ik ieder pak in mijn handen neem en de ingrediëntenlijsten ga vergelijken. Klinkt, naast dat het alleen een hoop tijd kost, als niet zo heel ingewikkeld. Echter is het lezen van dichtbij het afgelopen jaar van deze onmogelijk kleine lettertjes inmiddels een wazige, intensieve inspanning.

Als ik mijn leesbril niet mee heb dan heb ik tegenwoordig een ‘loepje’ op mijn telefoon om de tekst groter te maken. Er is zelfs een supermarkt (die gele van die reclame met die jonge snelle coureur notabene) die zo’n loepje op het winkelkarretje heeft zitten. Subtiel uitklappen, pak eronder houden en geen hond die jouw kwestie door heeft, hulde! Maar ik sta bij die blauwe supermarkt en heb even geen zin in iedere vorm van hulpmiddel. Onder het felle tl-licht houd ik het pak op de voor mij gepaste afstand. Armlengte dus.

Ik verlies gevoel van tijd, waar ik ben en al helemaal wat ik aan het doen ben of waarvoor. Volledig in mijn appelsap-flow. Alle pakken lees ik waarbij de hoeveelheid suiker per 100 ml voor mij het belangrijkst is. Tot ik na een aantal pakken overspoeld wordt door alle suikers, wel en of geen toegevoegde kunstmatige rommel en de diverse prijzen. Acuut besluit ik dat er geen appelsap mee naar huis gaat. Ik pak mijn vertrouwde ice-tea-green-tea-no-bubbles voor zoonlief, zet die in mijn kar en loop daadkrachtig naar de kassa. Ruim een half uur verder en zonder appelsap. Dat dan weer wel.

‘Keuzestress’ is een vorm van stress die veroorzaakt wordt doordat iemand overspoeld wordt met informatie die overwogen moet worden om een ‘goede’ keuze te kunnen maken.

Als je links kijkt, zie je rechts niets. Fear of missing out. Niet van alle posts op social media maar gewoon met de keuzes in het leven van alle dag. Een simpele vraag waar we heen gaan op vakantie dit jaar, daar kan ik lang en zwaar over nagedacht antwoord op geven. Tja, kan zijn naar Engeland/Schotland maar ook Italië. Als je in het noorden bent, ben je niet in het zuiden en andersom. Ik ga weer vol en helemaal los in de folders en het wereldwijde web hiervoor.

Een pak appelsap is er dan écht nix bij!