Het is donker, koud en het regent.
Weer om in je nest te leggen. Maar ik moet nog even op weg. Prijs mezelf gelukkig met de luxe van stoelverwarming in de auto. Die ik ooit zwaar overbodige luxe heb genoemd. Nu kan je me er, naast m’n warme bed, bijna wakker voor maken. Het is stil op straat met af en toe een bikkel van een hardloper die alles trotseert voor zijn doel. In de huizen branden lichten en in veel tuinen hangen de kerstlichtjes al. De lichtjes om vooral het duistere donker te verlichten. We hebben het meer nodig dan ooit.
‘𝘛𝘩𝘰𝘴𝘦 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵𝘴 𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘶𝘱 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘦𝘦𝘵.
𝘋𝘰𝘸𝘯 𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘦𝘢 𝘢𝘯𝘥 𝘤𝘪𝘵𝘺 𝘮𝘦𝘦𝘵’
De ruitenwissers glijden over de voorruit en de autobanden zoeven haast geruisloos over de straat. Mijn gedachten gaan naar mijn playlist en ik weet gelijk welk nummer ik juist nu wil horen. Al draai ik dit nummer met liefde ook in de zomer. Sterker nog; volgend jaar zomer live in Frankfurt. Mijn duimen zijn alvast begonnen met draaien dat het door kan gaan. Het zijn maar een paar deuntjes op de piano maar het raakt me gelijk. De warmte van zijn stem die volgt en de aandacht die gelijk gaat naar het verhaal wat wordt verteld.
‘𝘞𝘩𝘦𝘯 𝘺𝘰𝘶’𝘳𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭 𝘸𝘢𝘪𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘧𝘰𝘳 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘯𝘰𝘸 𝘵𝘰 𝘧𝘢𝘭𝘭.
`𝘋𝘰𝘦𝘴𝘯’𝘵 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘭𝘺 𝘧𝘦𝘦𝘭 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘢𝘵 𝘢𝘭𝘭’
De auto vult zich volledig met de volle warme muziek en waar ik meestal de neiging heb om harder te gaan rijden als het donker is en stil, hou ik me in alle vrede aan de juiste snelheid. Het voelt haast surrealistisch als in een Netflix-film. De auto als schild tegen de gure buitenwereld. De wereld die ik misschien wel zo mis zoals ik deze als kind zag. Onbevangen, vol geloof en vertrouwen in dat wat er allemaal nog zou komen. Het is de magie die weg is. Het is die magie die ik mis.
En dit moment in de auto in het donker door de verlichte straten met deze muziek. Het is weer even magie. Ben even bij mezelf terug die ook al een tijd weg is. Misschien niet weg maar wel aan het veranderen is. In letterlijk en figuurlijk een overgang naar een andere fase. Van binnen is het minstens net zo warrig en onduidelijk als daarbuiten. Ook een vreemd soort verdeeldheid tussen een traan en een lach. En alles daartussen.
Bij de manege wacht ik in mijn warme bubbel en geniet van haar blije gezicht als ze instapt. Ook zij was even in de magie van haar eigen bubbel tussen mens en dier. Het uur in de week waarin even niets anders is dan dat. De auto vult zich inmiddels niet alleen met voor de 4e keer dit nummer maar ook met de aardse geur van paarden. Voor de 5e keer ga ik op repeat terwijl ze erom moet lachen. Over de dijk rijden we terug naar huis. Gluren naar binnen bij de mensen die zichtbaar zijn in hun verlichte huiskamer. Even voelt het alsof alles weer goed komt. Dat er weer geloof is en vertrouwen in wat gaat komen. Van binnen en van buiten. En anders stap ik elke avond in een warme auto voor mijn magische momentje. Om te resetten en op te laden.
‘𝘖𝘩, 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵𝘴.
𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘶𝘱 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘦𝘦𝘵.
𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘶𝘱 𝘵𝘩𝘦 𝘧𝘪𝘳𝘦𝘸𝘰𝘳𝘬𝘴 𝘪𝘯 𝘮𝘦.
𝘔𝘢𝘺 𝘢𝘭𝘭 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘵𝘳𝘰𝘶𝘣𝘭𝘦𝘴 𝘴𝘰𝘰𝘯 𝘣𝘦 𝘨𝘰𝘯𝘦.
𝘛𝘩𝘰𝘴𝘦 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘮𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵𝘴 𝘬𝘦𝘦𝘱 𝘴𝘩𝘪𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘯’
