To the left!

Order! Noses to left, eyes to the right! We rijden de boot af en gelijk is daar de eerste rotonde. Gespannen zitten we allemaal in de auto aandachtig luisterend naar de stem van de navigatie.

Ze meldt ons deze rotonde linksom te nemen en dan de tweede afslag. Het is alsof je iets doet wat niet mag. Het druist tegen al het gevoel in. En toch gaat het goed. Bijna ontstaat er applaus in de auto maar de volgende rotondes dienen zich alweer aan. ‘To the left, to the left. Everything you own in the box to the left’.

We laten de prachtige witte krijtrotsen van Dover achter ons en kijken onbevangen het Engelse landschap in. Links rijden op smalle wegen, door kleine dorpen en langs de vele heggen langs de kant van de weg. We worden gelijk tot een potje hoofdrekenen gedwongen met verkeersborden in miles in plaats van kilometers. De rakkers op de achterbank hebben vakantie dus lege hoofden en weinig tot geen medewerking voor het omrekenen. Ik zet mijn eigen grijze massa maar in werking.

Na een uurtje rijden komen we aan bij ons vakantiepark. Een prachtig oud pand blijkt de ingang van de receptie. Binnen zit een dame achter een desk en verwijst ons verder door. Daar, midden in een soort van kermisherrie, zit een Engelse meid ons op te wachten met haar box vol setjes papierwerk voor de gasten. De muziek, mijn slechte gehoor en haar accentvolle Engels, maakt dat ik haar nauwelijks versta. Maar ik ben ook afgeleid door haar make-up. Een dikke, dikke laag met een precisie a la Nikkie Tutorials. Het is mooi van lelijkheid. Maar wel vet strak. Minstens een uur eerder opgestaan. Kan niet anders. Ik blijf vriendelijk lachen en neem de papier en sleutel in ontvangst. Let’s go!

Het park is groot met veel stacaravans van huur tot koop. Die van ons is redelijk achteraan bij een vismeer. Een en al rust, heerlijk. Het is groot maar ruikt helaas naar rook. Alle ramen gaan open maar de gebakken pannenkoeken van die avond zal een deel van die geur later bijna doen verdwijnen. We installeren de spullen en gaan er eigenlijk meteen weer vandoor om de omgeving te verkennen. Daar het hier een uur vroeger is dan in Nederland, hebben we een uur extra en is het nog middag.

Binnen 20 minuten zijn we aan de kust waar de zon schijnt en de lucht strakblauw is. Het is rustig aan het kiezelstrand met de fish & chips en de lege pier met diverse attracties zoals een reuzenrad en midgetgolf. We lopen langs de haven met vissersbootjes op het droge en waar duidelijk de verse vis op vaste dagen wordt verkocht gezien de vele borden. Aan het einde is het uitzicht op prachtige kliffen alsof we in Zuid-Europa zijn. De drone maakt zijn eerste Engelse vliegminuten terwijl ik dit moois zelf uitgebreid digitaal wil vastleggen. Wat ben je dan blij dat je niet vastzit aan een rolletje van 36!

Ondanks dat we vrijdags besloten om maandag vroeg weg te gaan, had ik toch nog een lijstje kunnen maken met wat ik in de omgeving graag wilde zien en/of doen. Een natte en koude Koningsdag was ineens zeer geschikt hiervoor. En zo zitten we de volgende dag in de auto op weg langs de zuidkust op de wegen door het groene glooiende landschap met de vele schapen, lammetjes en pittoreske dorpjes. Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, Teletubbies kom maar gauw! Met een beetje fantasie doemen ze zo op voor je ogen die Tinky Winky, Dipsy, La La en Po! En anders hebben we altijd nog de rakkers die het geweldig vinden om ze even na te doen.

We parkeren langs de weg op een smal parkeerplaatsje (betaald!) en lopen de grote groen heuvel op naar boven. Het bizarre uitzicht wat volgt, maakt ons nietig stil. Zonder hekken en met enkel een klein bordje als waarschuwing, loopt het voor ons letterlijk recht naar beneden. Alsof het land er is afgehapt. Een prachtige rood-witte vuurtoren staat onderaan bij de zee alsof deze in een decor staat. Met klotsende oksels maan ik ze constant weg bij de rand. Het is net een film waarbij alleen wij 5 de hoofdrolspelers zijn. De drone maakt hier gelijk de accu leeg in al dit moois terwijl ook de rakkers zich door elkaar en met elkaar laten fotograferen in dit prachtige schilderij als “De Dagwacht van de Kliffen’. Een spitfire die vlak langs de randen van de kliffen vliegt, verstoort alleen even de stilte.

De volgende stop is Brighton. Wederom een prachtige kustplaats met grote pier vol kermisattracties en casino’s. De rakkers grissen in de bakjes op zoek naar muntjes en komen met handen vol Penny’s big smilend naar buiten. Om ze later op het vakantiepark weer op te gokken. Brighton is ook wel de Gay Capital of the UK genoemd. Vele regenboogvlaggen sieren de straten. Straten vol kleine, smalle huizen met lage voordeuren. In het midden van de stad bevindt zich het Royal Pavilion. Het gebouw maakt een exotische en sprookjesachtige indruk, met Arabische, Chinese, hindoeïstische en gotische invloeden. Een verdwaalde eekhoorn, mensen luierend in het gras, tjilpende vogels en een man spelend op zijn gitaar. Het is ook daadwerkelijk even een bijzonder sprookjesachtig zen moment in zo’n stad.

Van een zen moment is de volgende dag geen sprake met een trip naar Londen. Bij de receptie vraag ik nog even aan Miss-Make-Up-Box wat de beste manier is om naar Londen te gaan en eventueel parkeren daar. Ze kijkt me onder haar nepwimpers vandaan en meldt ‘totally no clue’ te hebben. Zij gaat zelf altijd met de trein als ze gaat en dat is niet vaak. Mooi vak receptioniste van een vakantiepark toch? Als je make-up maar goed zit!

Hemelsbreed zijn het niet veel miles maar de (slechte!) wegen zorgen ervoor dat je niet snel kunt rijden en het toch bijna 2 uur duurt voordat we er zijn. We lopen via de Westminster Bridge de Thames over met achter ons Londen Eye en staan gelijk oog in oog met een Big Ben in de steigers. Een vette deceptie voor Pubert die naar dit Londense fenomeen had uitgekeken. Tegenover Westminster Abbey zijn er in het park protestanten die aandacht willen voor hun mening over de Brexit, plastic afval en klimaatbeheersing. Om hen heen dendert het verkeer met de vele taxi’s en beroemde dubbel-dek-bussen. Allemaal in een modern jasje in behoud van het imago van de stad. Net als de rode telefooncellen die alleen nog maar dienstdoen voor decor op vele foto’s.

Buckingham Palace is op loopafstand en met de beroemde Guards ervoor wederom een attractie op zich om veel foto’s van te maken. Voor de rest vind ik het hele paleis een saai grauw gebouw. Wat zou het toch een geweldig kleurrijk moment zijn als er nu trompetgeschal zou klinken met de aankondiging van een nieuw Royal Baby. Dat zou toch écht vet cool zijn. Helaas het blijft stil aan de overkant. Het Green Park tegen over het Paleis vind ik slecht onderhouden. Geen hekken langs het gras waardoor iedereen de hoeken afsnijdt en het gras verdwijnt. Het is maar een detail. Maar van de Engelsen had ik toch meer verwacht. De lente zorgt echt voor een prachtige kleur groen en het zonnetje voor een blije flora en fauna. De rakkers geloven het wel en willen gewoon winkels om te shoppen. In één dag Londen willen zien is toch kansloos dus we maken keuzes in ieder wat wils en lopen vervolgens naar Piccadilly Circus. En een circus is het.

Het is tegelijk een verkeersknooppunt, ontmoetingspunt én toeristische attractie. Ik vind het één grote chaos. Maar de rakkers gaan los in M&M World, Lego World en de vele toeristische souvenirswinkeltjes. Maar ach, zij blij, jij blij. Zo werkt het nou eenmaal. We struinen verder door de stad, eten wat en lopen langzaam weer terug naar de auto inclusief de souvenirtjes, vele foto’s en 10 kilometer onder onze voeten achter ons. De weg terug eindigt net in het donker als we aankomen. Ik ben blij als ik mijn schoenen kan uitdoen en koel glas wijn kan inschenken. Het was weer een bijzonder avontuur.

De volgende dag is een dagje van uitslapen, kust en supermarkt bezoeken en zwemmen op het park. Een schattig zwembad van maximaal 1.40 m diep waar 2 (!!) lifeguards de hele dag zitten te wachten tot er iemand komt. Onder de 12 jaar moet een kind ook nog onder supervisie van een ouder. En zo zit ik met mijn boekje in het snikhete zwembad me te verbazen over de kwijnende dagen van deze jonge lifeguards die je op z’n minst een Baywatch momentje gunt. Na een half uur zijn ze de rakkers er klaar mee. Monopoly roept voor hun en mijn wijntje roept mij. Altijd fijn als iedereen blij is.

Helaas zit het er de volgende alweer op. Na het uitchecken rijden van de kust af noordoostelijke richting naar Canterbury. Voor het eerst is het grijzig met wat lichte regen. Canterbury blijkt een mooie stad met modern en ouder cultuur door elkaar. De kathedraal staat ook in de steigers en er valt niet veel van te zien. Een dure entree en maar weinig tijd maakt dat we de stad zelf verder in lopen. Bussen vol Franse schoolkinderen worden losgelaten met hun docenten. Ik het met die laatsten te doen. We strijken even later neer in een soort van ‘industrieel café’ waren koffie en wafels op de menukaart staan. Er hangt een mega zoete lucht en je bent al vol voordat je wat hebt gegeten. Oke, ik dan. De rakkers niet want die eten die mega wafel met ijs en chocola binnen no time op. Buiten word ik weer blij van de oude panden en het boekenwinkeltje dat scheef staat met een zinnetje van Charles Dickens: ‘a very old house bulging out over the road….leaning forward, trying to see who was passing on the narrow pavement below…1849”.

Maar we moeten een boot halen dus rijden we de stad uit op weg naar Dover. Nog een laatste bezoek aan de krijtrotsen daar waar de drone de haven vast legt en het magnifieke uitzicht, terwijl ik de rakkers vastleg al klimmend op het witte krijt. Legaal mag ik ze even later op hun billen slaan om het witte poeder eraf te kloppen voordat ze de auto in stappen en we naar de boot rijden. Dit keer een Franse en Engelse douane waar we zo doorheen roetsjen. Zo anders dan de heenweg waarbij de hekken hoog en met vele lagen prikkeldraad zijn tegen de vluchtelingen vanuit Frankrijk naar Engeland. De kofferbak moest open, drie keer paspoortcontrole en de kinderen moesten gezien worden met de ramen open en reageren op hun naam. Dat was echt een different cookie!

De boot brengt ons na 2 uur wiebelen weer aan vaste land waar de verdere terugreis naar huis volgt aan de rechterkant van de weg én op mooie grote wegen zonder gaten. Moe, voldaan en blij met onze eigen (lange!) bedden vallen we allemaal rond middennacht in slaap.

Sweet dreams & bye bye magnificant England!