Al een tijd volgt dochterlief  ’s avonds het lief en leed in GTST en kijk ik met een schuinoog mee. Een jonge acteur valt me al een tijdje op vanwege zijn naam en ik vraag me af of hij nou ‘de zoon van’ zou zijn.

En dan in een volstrekt ander programma zie ik zijn vader. Ja, het is echt de zoon van de directeur van het bedrijf waar ik jarenlang met veel plezier heb gewerkt. Mijn gedachten dwalen af en ik bedenk me dat toen deze ‘zoon van’ werd geboren, er beschuit met muisjes was en er geld werd opgehaald bij alle collega’ s voor een leuk kraamcadeau. Ik realiseer me ineens keihard dat dit dus 22 jaar geleden is en deze inmiddels volwassen acteur toen dat baby’tje is geweest. Dat de herinnering aan toen niet zo lang geleden voelt maar door het zien van de 22-jarige jonge acteur die al een heel leven heeft, doet mij dit ten volste beseffen dat dit wel zo is. Dat ondanks dat je een hoop meemaakt en doet, het leven zo snel gaat. Het leven door je vingers glipt met het gevoel dat je er geen vat op hebt terwijl je juist de hele dag bezig met die zogenaamde controle over datzelfde leven. Het druk zijn met zoveel, vallen en opstaan, plezier en lief hebben net als intens verdriet. Het lichamelijk steeds meer veranderen en tegelijk mentaal door schade en schande wijzer worden.

Er zijn pagina’s, bijzondere hoofdstukken of passages in ‘Het boek des levens’ die ik graag zou willen herbeleven, al was het alleen maar voor 1 dag. Zou er niet in plaats van de tanden-fee, een maak-een-wens-voor-één-dag-fee zijn? Een wens voor één dag uit je eigen verleden om deze nog eens te mogen meemaken. Wat zou dat toch moeilijk kiezen zijn uit al die vele jaren, maanden, weken, dagen en uren. Wat zou ík kiezen? Toch is er algauw een dag die gelijk in me opkomt. Gewoon omdat het maar één dag zou zijn en niet langer. Wat zou ik graag één dag met een (hoog)zwangere buik met de tweeling daarin mogen herbeleven. Om weer te mogen voelen en het kunnen dragen van 2 kindjes die in je buik bewegen, de hik hebben, slapen en schoppen. Om met ze te spelen als ik in bed lig terwijl iedereen slaapt en mijn gedachten gaan naar wie ze zouden zijn. Wat was dat toch bijzonder en wat is dat toch 8 jaar geleden.

Ik schrik op als maatje 36 op mijn tenen staat en roept; ‘”Mààhààm ik vraag de hele tijd aan je of ik op de WII mag maar je reageert niet!” Zoonlief kijkt me geërgerd aan. Met zijn heldere bruine ogen onder een dikke laag zwarte, lange wimpers en zijn getekende wenkbrauwen in een vragende frons. Alles wat ik niet heb, heeft hij gelukkig van zijn vader meekregen. Met zijn 1.40m en ruim 30kg kan ik me geen voorstelling meer maken van dat baby’tje van 8 jaar geleden dat samen met zijn zusje opgerold in mijn buik lag. Met een domino-effect aan flashbacks uit een groot verleden word ik in het heden gezet om me weer bezig te houden met de toekomst. In het heden van nu wat uiteindelijk in de toekomst het verleden van toen wordt. Zonder Fee. Dat dan weer wel. Maar inclusief vele dierbare herinneringen en hedendaagse dagdromen.

Met letters maak je woorden. Met woorden maak je zinnen. Zinnen kunnen je maken, ze kunnen je breken, raken, kwetsen, blij maken maar ook verdrietig of euforisch.

Maar sommige woorden zijn op zichzelf al zoveel zeggend. Je kunt er mee spelen maar soms spelen ze met jou. Zelf heb ik echte lievelingswoorden. Niet alleen om de betekenis maar soms om de klank of schrijfwijze of dat een woord zo allesomvattend kan zijn. Al jaren heb ik er eentje boven aan mijn lijst staan. Het is niet eens een Nederlands woord. ‘Negotiate’. De aparte schrijfwijze, de uitspraak, klank en het gevoel van de betekenis. Alles komt naar voren in dat ene woord. Het is duister, spannend, beetje onheilspellend zelfs. Zalig. Maar ook ‘gorgeous’ is alles wat het is. Kate Middleton is zo iemand die ‘absolutely gorgeous’ is. Stijlvol, mooi, beeldig en ja haast deftig zit allemaal in dit ene woord. En ‘suspicious’ dan, met wel 3 keer een s en een c , is slangachtig listig en verdacht. Je gaat al haast met je ogen knijpen bij dit woord. Terwijl ‘precious’ zo fragiel, kwetsbaar en een schat aan waarde kan zijn. Je kleine meisje met twee prachtige staartjes en onschuldige oogjes die je vragend aankijken. Je voelt het gelijk. Het is jouw ‘precious’. Maar ook denk ik dan gelijk aan de hobbit Sméagol en alterego Gollem van de film The Lord of the Rings en zijn ‘precious ring’ .

Niet alleen woorden van een andere taal maar zeker ook Nederlandse woorden kunnen raken omdat ze soms bijvoorbeeld zo grappig klinken en je er blij van wordt als je zo’n woord uitspreekt. ‘Melkopschuimmok’ is zo’n woord. Ok, het is eigenlijk een melkopschuimbeker maar wat klinkt het met mok toch heerlijk. Soms zijn woorden in een andere taal juist véél krachtiger of expressiever dan in het Nederlands maar het kan juist ook andersom zijn. Neem het woordje nu. Maar twee letters en toch ó zó krachtig. Als ik tegen mijn kinderen zeg dat ik wil dat er nú iets moet gedaan worden, dan zet dat alle kracht bij. Zou je dit in het Frans zeggen, dan sla je naar mijn idee met ‘maintenant’ de plank volledig mis. Het dringende en vooral krachtige verliest aan alle kanten in dit woord met drie lettergrepen ten op zichte van onze daadkrachtige éénlettergrepige nú. Het woordje ‘akelig’ heeft ook alles in zich met betrekking tot betekenis en klank. Je gaat haast al rillen als je het woord hoort. Terwijl bij het woord prachtig je ogen al gaan stralen.

Zelf ben ik niet gek op harde medeklinkers zoals de r en de k. Zeker niet in combinatie met de a. Daarom hebben onze kinderen allemaal namen met zachte medeklinkers. En over namen gesproken; kijk eens naar ons koningspaar. Koning Willem-Alexander met zijn behoorlijk Hollandsch voorkomen van blonde lok, blauwe ogen en blozende bolle wangen is een echte Willem(pie). Hij zou werkelijk nooit een vlotte Thomas of stoere Jack kunnen zijn. Daarentegen heeft zijn vrouw met haar naam al een dikke vette voorsprong. Hoe chique en stijlvol wil je een koningin hebben met een naam als Maxima? Met een naam als Maxima heb je al bij voorbaat de juiste uitstraling. Je bent misschien niet alleen maar wat je eet maar ook hoe je heet! 😉 Stefanie

Een zondagse herfstdag begon vroeger met de imponerende klanken van de vier jaargetijden van Vivaldi terwijl de rode pan op het fornuis stond te pruttelen met stoofvlees.

De meest saaie dag van de week in het seizoen. Niemand die buiten was om te spelen, geen bal te doen en warm eten tussen de middag vond ik net als draadjesvlees écht een dooddoener. Ik verklaarde de komst van de herfst dan ook steevast de oorlog en ging mentaal flink in verzet. Volledig zinloos dat dan weer wel. Maar ik heb dat jaren weten vol te houden. Het afscheid nemen van de zomer met de lange avonden spelen buiten, geen jas aan hoeven doen en lekker gebakken aardappeltjes met sla eten. Het voelde zo ongecompliceerd en vooral zo vrij. Die vrijheid los moeten laten om voor mijn gevoel gedwongen door het weer binnen te zitten met al zijn gewoontes, was altijd een hele opgave. Maar door de jaren heen verandert een mens niet alleen fysiek een hoop maar ook de mentale kijk op het leven. Vivaldi’s jaargetijden heb ik inmiddels behoorlijk kunnen waarderen en die zondag vind ik lang zo saai en vervelend niet meer. Dat ligt niet alleen maar door de komst van de haast 24-uurs economie maar ook het uitslapen, de rust van niets hoeven en gerechten maken die bij de herfst zo passen al is er voor draadjesvlees nog steeds geen liefde. Genieten is geen werkwoord meer maar een vorm van zijn. Het respecteren, verwonderen en juist meegaan met de natuur en haar seizoenen die elke keer iets nieuws brengen. Van energie en inspiratie in de lente tot de vrijheid op de lange warme zomerdagen en avonden. De geurende herfst met het verlies van de bladeren en de regen kletterend op het raam terwijl je warm binnen zit met de kaarsjes aan. En van inkeer en bezinning in rust tijdens de winter als alles kaal en grijs is in afwachting van. Op de huidige herfstzondag is er geen Vivaldi maar een feel-good-movie en een bak popcorn met z’n allen, geen draadjesvlees maar een appeltaart of een gevulde minestronesoep. Maar ook af en toe lekker (digitaal) los in het bos om te aanschouwen, te voelen en te ruiken als de natuur in alle kleurenpracht verandert. De kunst van het leven is het leven leiden wat bij je past, bij je hoort en er losjes in meegaan. Ermee omgaan met alle paden, kronkels en heuvels. Als een patroon wat je wil gaan breien met een kleurrijk resultaat met de vele verschillende steken en uitdagingen die je onderweg tegenkomt. Breikunst en levenskunst hebben dan best veel overeenkomsten als je het zo bekijkt. Het is een kwestie van insteken, omslaan, doorhalen en (van je) af laten glijden…..

.