En zo zit ik dan met 4 mannen in de auto. Het is donker, het waait en de regen laat het licht van de lantaarnpalen glinsteren op het voorruit.

Echt een avond om in je kloffie bij het haardje op de bank te zitten met een glas wijn en Netflix. Ik vraag me af waarom ik dit ook al weer ging doen. Nooit heb ik er interesse voor gehad, ik hou er niet van en zelf kan ik het al helemaal niet.

Mijn kleine, inmiddels groter en minder blonde geworden God vroeg het me. Met zijn bruine ogen onder veel te mooie, lange, jaloersmakende zwarte wimpers, terwijl zijn koppie ietwat opzij gaat om vervolgens tegen me aan te vlijen. Op zo’n moment kan hij alles aan me vragen en ik zeg ja. Hij weet het. En daarom doe ik het en ga ik mee. Voor hem natuurlijk.

Als we aankomen is het megadruk en worden we door gele hesjes het parkeerterrein opgeleid. Ik heb er gelijk nog meer zin in als we bijna aan het eind van het terrein parkeren in de plassen. Gehuld in een dikke jas, Noorse kleed en mijn moonbootsen aan loop ik met de mannen naar de ingang. Samen met al die andere duizenden mannen. Want dat ik hier in de minderheid ben, is me gelijk duidelijk.

Ik voel het testosterongehalte met de minuut toenemen om mee heen.
Het is hun plek. Niet die van mij.

Aangezien het bijna gaat beginnen, lopen we naar onze plaatsen. In dit geval een plastic stoeltje zeiknat van de regen. De moed zakt in mijn bootsen en de gedachten aan het warme haardje swipe ik gauw kansloos weg. Manlief swipet inmiddels met zijn wollen winterjas onze stoeltjes droog. Blonde God gaat naast zijn vader zitten met naast hem zijn teammaatje en zijn vader. Neil Diamond met Sweet Caroline galmt uit de boxen voor een goede sfeer maar als ik kittig meezing, hoor ik twee plaatsen verderop dat ik hier vooral heel snel mee moet stoppen.

Het aantal lux aan verlichting moet gigantisch zijn.
Zo donker als het net was, hoe het nu is alsof we met herfst in het zomerlicht zitten. De stuifregen die door de wind gelukkig de andere kant op wordt geblazen, wordt verlicht alsof we in een film zitten. Niet gek want dat gevoel heb ik al een tijdje in deze setting. Ooit vanaf de bank een keer gezien op tv, maar nooit live. Het gaat nu dan echt gebeuren.

De stoeltjes zijn nagenoeg allemaal bezet als de klok tegenover ons laat zien dat het bijna gaat beginnen. Ze komen binnen lopen met een jongere versie van zichzelf aan hun hand. Die combinatie met de muziek en het voorstellen door het oplezen van de namen, maakt gelijk een Kleenex moment. Een traan? Hier? Nu? Zo niet in de juiste omgeving waar het manlijke testosteron duidelijk leidt en niet het vrouwelijke oestrogeen.

Die druppel op mijn wang was dus gewoon van de regen.

En dan gaat het beginnen. Thuiswedstrijd AZ tegen Willem II. Met onze kaartjes verkregen via de voetbalvereniging als jaarlijks terugkerende actie voor hun voetballende jeugdleden. Met ouders dus. Terwijl ik wegkruip onder mijn Noorse kleedje wordt er binnen 3 minuten al het eerste doelpunt gemaakt. Nee, helaas niet in het voordeel van de thuisspelers. De supporters van de tegenstander blijken in het vak naast ons te verblijven. Ze zingen, klappen en slaan op de kunststof wanden. Ik was er al bang voor en met te veel foute visoenen van diverse tv-beelden en dus al vet bevoordeeld voordat ik het zelf met eigen ogen en oren had mee gemaakt.

De wedstrijd vind ik ondertussen saai. Alhoewel ik er allesbehalve verstand van heb en nog steeds heel vrouwelijk cliché niet eens weet wat buitenspel is, vind ik het kluitjesvoetbal. Ik loop als langs-de-lijn-moeder een paar jaar mee met nu JO11 en sinds de zomer ook MO11. Dus deze uitspraak durf ik gewoon hardop te zeggen. Een paar uur eerder was ik nog getuige van een zeer spannende wedstrijd van de MO11. Wat een spanning, wat een actie, wat een lef en wat een spel! Zonder enige euro als beloning. In tegenstelling tot deze boys met aardig wat euri op hun naam. De linkerkant van het veld lijkt wel vies want ik zie ze alleen aan de rechterkant voortbewegen. Kan ook een bepaalde tactiek zijn die ik volledig mis natuurlijk.

De supporters in hét vak denken daar heel anders over. Ze zingen alsof ze thuis alleen onder de douche staan. Maar nu, even los van moeder de vrouw en de ketting van thuis, gezellig samen deels in de regen. De samenhorigheid is groot net als het plezier. Geen idee wat ze zingen maar ze kennen allemaal alles uit hun hoofd. In eerste instantie had ik toch ietwat angst van een stelletje hooligans die elk moment de toko kunnen afbreken. Opgesloten in een vak met behoorlijk wat gele hesje als begeleiding om hen heen.

Ook de ijzeren punten op de kunststof wanden tussen ons in, voorspellen weinig goeds. Ze krijgen voorlopig het voordeel van mijn twijfel.

Tijdens de limopauze is er een fijn rood wijntje voor moeders en voor de jongens een kidsbox om ons zo op te maken voor de tweede helft. Ik kan er nooit aan wennen dat de keeper dan weer aan de andere kant staat. Vergissen de rakkers O11 zich daar ook weleens in, neem ik aan dat deze boys dat niet doen. Het blijft saai en met een 0-2 ook niet echt enthousiasmerend (prachtig woord!). Mijn blik dwaalt af net alsof ik op school zit. Het scorebord trekt mijn aandacht. Gesponsord door Schaap en Citroen. Slaat als een Tang op een Varken wat mij betreft. Ook de gele M probeert al sponsorend een burgertje mee te pikken. Bij winst van de thuisclub een tweede Mac gratis, bij gelijkspel een Mc Kroket gratis. Ja, en wat als ze dan verliezen? Moeten wíj dan trakteren?

Ondertussen dwaalt mijn blik af naar de fotografen voor me die zowel zichzelf als hun apparatuur beschermen tegen de regen met hoezen. Zo te zien doen ze dit vaker maar het ziet er sneu uit zo in de stuivende regen. Mijn nieuwsgierigheid is groot naar het resultaat. Weer een bijzonder beroep om zo bij al die wedstrijden letterlijk in weer en wind te staan door het hele land met verschillende speeltijden. Ook verbaas ik me over de tribune rechts van me. Ik kijk letterlijk een paar keer of ik het goed zie. Een blindentribune? Ja hoor, ik zie het écht, briljant!

Ik kijk de tijd weg want de kou komt inmiddels overal doorheen. Ook de andere mannen zijn er inmiddels klaar mee. De wedstrijd bevat geen enkele spanning om het ook maar ietwat warmer van te krijgen. Nooit gedacht dat ik het zou denken of zeggen maar ik dank de supporters van de tegenstander voor hun enthousiasme en samenzang. Het maakte de wedstrijd een stuk aangenamer en gaf daadwerkelijk meer sjeu. Ik wens ze een goeie reis terug naar huis waar ze verder maar dan alleen kunnen zingen onder de warme douche. Want dat is precies wat ik nu ook het liefste wil. Zonder het zingen dan. Verder dan bibberen kom ik nu even niet.

Ik had het nog nooit gedaan. Dat kan ik nu niet meer zeggen. Ondanks de kou, regen en tegenvallende wedstrijd, vond ik het een prachtige ervaring. Volledig uit mijn comfortzone en ook nog eens bevooroordeeld. Samen met mijn mannen de beleving en niet alleen door te zien maar ook door te horen en te voelen wat is het om in een stadion te zitten en zo’n voetbalwedstrijd te ervaren. Je hoeft dus niet alleen maar te kijken door iets te zien. Die blindentribune is dus écht zo gek niet!

 

 

Black Friday. Oftewel Zwarte Vrijdag. Overgewaaid vanuit Amerika als de dag na Thanksgiving en de meeste werknemers vrij zijn. Maar ook als start van het seizoen dat de kerstinkopen gedaan worden.

Vreemd. We doen wel aan Zwarte Vrijdag maar vieren geen Thanksgiving. Pure discriminatie als je het mij vraagt. We gaan niet mee in het dankzeggen voor de oogst of al het andere goede wat er is maar gaan wel los in het kopen van spullen omdat het in de aanbieding is. Terwijl we het eigenlijk niet nodig hebben. Behalve de emotionele waarde dat we gevoelsmatig geld verdiend hebben door korting te hebben gekregen. Tegenstrijdig en wat mij betreft de omgekeerde wereld.

Net zoals de tegenstrijdigheid in deze omgekeerde wereld van het wel hebben van een Zwarte Vrijdag maar het niet hebben van een Zwarte Piet. Ja hoor daar gaan we weer. Pure discriminatie als je het mij vraagt. Maar mij wordt natuurlijk niets gevraagd en daarom deel ik het mede. Want ook ik voel me gediscrimineerd. Ik denk namelijk in kleuren. En daarbij is de vrijdag allesbehalve zwart. Bij mij is de vrijdag namelijk lichtbruin van kleur. Om als het zaterdag wordt, naar geel te veranderen. De kleur van energie, warmte, vrijheid en levenslust. Want ja dat is toch dé zaterdag van betekenis in de week?!

Voor mij is dus Zwarte Vrijdag in mijn beleving pure discriminatie. Net als de weinig tegenstanders van Zwarte Piet ben ik niet in de meerderheid van de bevolking met deze letterlijk andere zienswijze. Bij mij noemen ze dit synethesie. Geen idee hoe ze dat bij extreme tegenstanders van Zwarte Piet noemen. Verder dan hooligans kom ik niet. We hebben dus een overeenkomst door in de minderheid van de bevolking te zijn. Echter zoeken zij een podium op om hun zwarte denkwijze kenbaar te maken. Zelf denk ik liever niet zo Zwart-Wit en ga ik graag verder in het zien van kleuren de hele week door. Ja, zelfs het hele jaar door. Want ook de maanden en jaargetijden hebben bij mij een kleur. Niemand die er verder last van heeft. Zelfs ik zelf niet.

Is het een idee om voortaan maar Thanksgiving te gaan vieren? Uiteraard met gratie voor álle dieren op die dag en niet alleen die ene kalkoen in het Witte Huis. Maar ook dankbaarheid voor alle soorten, verschillen en maten aan diversiteit van mensen op deze wereldbol. Dankbaar voor deze fantastisch prachtig mooie planeet waarop wij leven en we helaas verkloten. Dankbaar zijn voor wat er is en alleen maar kijken hoe het beter kan in respect voor en met die ander. De korting keert zich gelijk uit in een fantastische dag én door een dag duurzamer ook een dag langer voor deze planeet. Het is maar een idee?

Denk niet wit, denk niet zwart maar in de kleur van je hart…

👉 Ze moet wel een heel erg slechte moeder zijn. Anders zou dit echt niet gebeuren. Anders doe je dit niet. Ze is vast verslaafd of geeft geen donder om die kinderen. Welke moeder laat nou haar kinderen staan op het treinperron en stapt zelf wel in de trein? Vergeten. Gewoon domweg vergeten.

Gelukkig is daar de treinmaatschappij die zich warm ontfermd met een snackje en een drankje over deze 2 zielige verlaten kinderen. Ondertussen komt ontaarde moeder er tijdens de treinreis achter dat onder de vele passagiers haar kroost er niet tussen zit.

Een krantenkop op de voorpagina deze week. Mijn emoties en hartslag wisselen in vorm en van snelheid als ik dit lees. Hoezo is dit voorpaginanieuws? Hoezo is dit nieuws? Hoe kunnen we zo oordelen over iemand in zo’n situatie? Wat voegt het toe dat ik dit nu lees? Wat is de reden dat er zo vingertje moet worden gewezen naar zo’n moeder en vrouw? Wat is de achtergrond van dit korte, oppervlakkige, vinger-wijzende artikel?

Blijkbaar geeft het voldoening om iemand zo terecht te wijzen voor heel Nederland. Zonder enige schroom en enig nadenken voor de consequenties voor de toekomst voor deze vrouw. En ook voor haar kinderen. Ze zal altijd ‘die moeder van die vergeten kinderen’ blijven en de kinderen die van ‘die ontaarde moeder’. Wat is het nut van dit nieuws voor lezers, voor die moeder haar kinderen en hun naasten? Zonder enig achtergrond vormen nu mensen klakkeloos hun menig over haar. Een mening, een stempel waar ze misschien nooit meer vanaf komt.

Is er dan niemand die denkt dat deze moeder dit allesbehalve expres doet? Dat dit wellicht vanuit vele (financiële) kopzorgen haar dit overkomt en bij voorbaat al erg genoeg is? Haar dit misschien ook (traumatisch) raakt achteraf met de gedachten hoe dit heeft kunnen gebeuren? Tja achteraf volgt er een update door de krant en kun je lezen hoe het nu daadwerkelijk zat. Triest, want de meesten onder ons lezen alleen deze eerste kop als sensatie. Zien de foto waarbij ook nog staat dat de gezichten van deze zielige kindertjes vakkundig onherkenbaar zijn gemaakt. Een paar dagen later leest niemand meer hoe het nou daadwerkelijk zat in dit ‘vergeet-verhaal’ en de gemaakte oordelen worden niet teruggedraaid.

Dit nieuws staat naast het kopje dat er een vliegtuig is neergestort in Indonesië met bijna 200 honderd passagiers die het niet hebben overleefd. Blijkbaar is dit nieuws even groot. Alleen is dat neergestorte vliegtuig zonder Nederlanders ver van ons bed aan de andere kant van de wereld en deze vrouw een aanwijzend boegbeeld voor de Nederlandse moeder. Net als het kopje eronder over de discussie van Zwarte Piet die geen einde lijkt te kennen. Discriminatie en pesten worden ook hier weer vinger wijzend genoemd. Kinderleed en kinderverdriet worden naar voren gegooid om het Nederlandse Feest letterlijk in het roet te gooien.

Pesten en discriminatie. Doen we dit niet allemaal op verschillende niveaus? Een moeder die haar kinderen zo genaamd vergeet, een kind dat kleiner is dan andere kinderen, een vrouw die zwanger is en een baan wordt geweigerd, mijn niet-maatje -38 dat niet voldoet aan het modebeeld, geen VWO advies maar VMBO advies in de prestatiemaatschappij, de kleur van je gezicht, wel of geen manlijk/vrouwelijk geslacht of juist het vallen op het andere geslacht?

Volgens mij is de discriminatie inmiddels doorgeslagen naar alles wat een uitzondering is terwijl ondertussen de uitzonder de regel aan het bepalen is. Is het niet juist zo dat een ieder uniek is en kunnen we er dan écht niet meer vanuit gaan dat een ieder zijn/haar leven leidt ipv lijdt en dit vanuit liefde en goede intentie doet? Nee ok, niet in de bubble die Trump heet maar dat is dan ook letterlijk en figuurlijk echt een wereld apart. Zonder liefde en al helemaal niet zonder goede intentie.

Laten we deze denkwijze dan ook vooral niet overnemen. Dat wat je aandacht geeft, groeit. Ik geloof er heilig in. Geef dus vooral veel liefde aan het nieuws ook al is het erg en heftig maar geef geen aandacht aan iets waarvan je niet weet hoe het zit. Zoals ik tegen mijn kinderen al zeg; als het niets goeds toevoegt, dan zeg of doe je het niet. Denk het hooguit in je hoofd. Een beetje respect mag er toch wel zijn zonder elkaar met de grond gelijk te maken?

Als de uitzondering de regel is, is die ander bij voorbaat anders dan jij…..

 

 

 

Het was die ene foto die zo confronterend was. In combinatie met de plek waar hij stond, deed dit haar eerder over stag gaan dan ze zichzelf had voorgenomen. Er was gelijk geen weg meer terug en kon geen dag langer worden uitgesteld. Dat wat jaren ok was en zelfs een genot, werd in een klap naar het verleden geplaatst. Voor haar kon dit nu écht niet meer. Het was finito, basta, over en uit.

Voor mij kwam het totaal niet als donderslag bij heldere hemel. Sterker nog, ik had dit al vele jaren eerder verwacht. Hoe ze is, in het leven staat en ja, ook hierin heel erg op mij lijkt. Ik kan haar nu niet anders dan bewonderen in haar zo sterke beslissing en ommezwaai. Ze doet nu dat waar ik zelf al zo lang over nadenk en nooit the guts voor heb gehad om het daadwerkelijk te doen.

Thuis aan tafel komt het letterlijk op tafel als blijkt dat het anders is dan anders. Maar het hardop uitspreken maakt haar emotioneel door haar motivatie om dit zo te willen of eigenlijk juist níet meer te willen. Dus ik vertel het aan haar vader, broertje en zusje; Malin eet vanaf nu af aan geen vlees meer. Ze is vegetariër geworden uit liefde voor de dieren. Je eet niet op daar waar je van houdt en zo dol op bent. De foto van een koe bij de slager die een prijs heeft gewonnen was voor haar de tegenstrijdigheid ten top. De mooie lieve koe die, als ie mazzel heeft, staat te grazen in de wei en eindigt als worst op je brood of als gehakt in de lasagne. Voor haar niet meer. Ze wil ze alleen nog maar aaien.

Er wordt liefdevol en ook begripvol gereageerd al houdt het voor de anderen in dat zij deze keuze niet maken. Maar ik wel. Ik doe nu samen met haar mee. Al jaren was ik er al meer bewust mee bezig door biologische vlees/beleg/eieren (beter leven 3***) te kopen en te eten maar ook vaak een dag niet te eten. Nu duik ik nog verder in de wereld van vleesvervangers waarvan naast de makkelijke verkrijgbaarheid, het aanbod ook vele maten groter en smakelijker is dan ik had verwacht. Is het misschien weer toeval dat de AH deze maand de Allerhande met vegetarische gerechten uitbrengt en diezelfde dag op tafel ligt? Of bestaat toeval gewoon echt niet en is dit hoe iets op een plek valt?

Ondertussen houdt deze beslissing ook in dat er geen pannenkoeken met spek worden gegeten, geen grillworst of grillsalade op brood, geen biefstuk bij Loetje of die lekkere hamburger van papa, geen spekjes door de stamppot of kapucijners. Het is uitproberen wat wel en niet bevalt in de lijn van vleesvangers. De vegetarische spekjes worden door de rakkers al bestempeld als voer van de kat en is inderdaad geen succes. Maar het vega gerulde gehakt is bijvoorbeeld weer fantastisch in de lasagne! Alhoewel het dan weer een stukje extra vaardigheden in de keuken vergt om een gedeelde lasagne te maken. Eén deel vega, andere deel met gehakt mét scheidingslijn in de ovenschaal gemaakt en bereid in twee verschillende koekenpannen. Het is proberen en improviseren! De vega kip- of wokstukjes kun je weer heerlijk marineren voor in de piri-piri of nasi. En de vega groenteballetjes van Ikea zijn een uitkomst in de vriezer voor bij iedere groente en aardappelen.

Door vitamines die ze nu minder naar binnen krijgt, zijn we weer op zoek naar vervangers in andere producten zoals ijzer uit de appelstroop en broccoli, calcium uit kaas en brood. Een handje verschillende noten of een gebakken eitje fijn gemaakt (omdat ze het niet lust) door de nasi maar ook extra fruit en groente zorgen voor deze extra vitamines. Het kost geen moeite en zeker geen extra geld. Want vlees is en blijkt dus ook nog eens duurder. We eten er zeker niet minder lekker om en eerlijk gezegd mis ik het nagenoeg niet. Al ben ik wel meer flexitariër dan dat zij is. Eerlijk is eerlijk. De ham uit de champignonsoep vis ik er niet uit en soms een toastje filet americain weersta ik ook niet.

Maar minder of geen vlees is niet eens voor het welzijn van de dieren een stuk beter. Het is ook nog eens een stuk beter voor het milieu. Vlees veroorzaakt 40% van de klimaatbelasting. Voor de productie van 1 kilo vlees is ongeveer 5 kilo plantaardig voer nodig is. Minder vlees eten is dus ook nog eens goed voor het klimaat! (bron www.milieucentraal.nl).

Oktober wordt door velen STOPtober genoemd om te stoppen met roken. Wellicht een uitdaging om dit te doen met vlees voor deze maand?!

Oh het wordt lekker weer vandaag dus doe maar een korte broek aan en neem je jas mee. Wederom een prachtige dag met mooie blauwe hemel als we aankomen bij Gudvangen voor een cruise door de prachtige fjorden.

Het is een flinke boot met wederom heel wat verschillende nationaliteiten. We staan nog achterop als de boot precies op tijd weg vaart en draait zodat we helemaal vooraan staan. Ondertussen wordt het steeds frisser en voel ik me flink een ontaarde moeder als ik kippenvel op de blote benen van de rakkers zie terwijl ik zelf een lange broek aan heb. Ze geloven het wel met dat uitzicht als een ansichtkaart en gaan naar binnen. Waar ongetwijfeld wifi is en hun leven verder gaat. Ook wij hebben het fris zo nog in de schaduw van die enorme bergen maar het uitzicht doet het hart sneller kloppen en maakt warm vanbinnen. De boot is ondanks dat deze best groot is, werkelijk fluisterstil en het lijkt haast of we zweven over het water. Overal waar je kijkt, wonen mensen in alle uithoeken en dat blijft verbazen. De hoge hoogspanningskabels zorgen voor elektriciteit in ieder van deze uithoek met belachelijk uitzicht. Waar geen weg naar toe kan, gaan de mensen met een bootje naar de weg. Hier komt Appie écht niet tot in de keuken bezorgen.

Ondertussen is het selfiegehalte van onze Aziatische medemens weer tot een hoogtepunt gestegen. Bizarre brillen, fluwelen handschoentjes en de meest clowneske uitdrukkingen op hun gezicht met dat eeuwige peaceteken door hun vingers. De rakkers vinden het prachtig en ze zeggen dat hun eerste woordje vast niet papa of mama zal zijn geweest maar selfie of foto. Fótó fótó, ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Op google translate wordt het woord foto opgezocht in het chinees om te vertalen: Zhàopiàn is de uitkomst waarbij ze de smartphone dit laten uitspreken. Om te gíeren vinden ze het en gebruiken mijn motto; je ziet die mensen morgen toch niet meer dus we gaan vooral door met lachen.

Maar ook wij maken hier een selfie want deze achtergrond is gewoon te belachelijk mooi. Mijn camera legt onder mijn bezielende vingers dat vast wat ik zie. Terwijl ik weet dat dat nooit gaat lukken. Te groot, te wijds, te immens. Ondertussen wordt het in het zonnetje weer een stuk beter als we eenmaal de splitsing voorbij zijn met de ander Fjord en uit de schaduw van de bergen zijn. We zien het haventje van Flåm weer waar een mega cruiseboot uit Italië ligt. We hebben nog even tijd voor een souvenir-shop-stop en stappen dan in de bus die ons naar de auto brengt waarbij we voor de 4^e keer door de ruim 11 km lange tunnel gaan.

Uiteraard wil Puber in de avond naar de Fjordenpaarden die wij gesignaleerd hadden aan de overkant. Wederom 40 Kronen in het bakje maar wat is het dat gezichtje van haar toch dubbel en dwars waard als ze haar geliefde paardenras daar vredig ziet grazen. De rakkers vinden het net zo geweldig daar bovenop die berg en knuffelen de paarden die ontzettend lief zijn. Puber ademt ze in om weer mee te nemen in haar dromen. Het is een unieke plek waarbij alle dieren samen in een gigantische vrijheid en ruimte kunnen leven. Vind je het gek dat ze zo relaxt zijn! Het is een bizar mooie plek en ik voel me hier echt even the queen of the world.

De volgende dag gaat wederom de wekker. Sorry rakkers maar we willen naar Bergen en daar schijnt het zo’n 274 dagen per jaar te regen. En juist vandaag even niet en morgen weer wel, dus up we go. Het is ruim 100 kilometer en in onze beleving is dat een uurtje rijden. Hier kan je het dubbele rekenen met een snelheid van rond de 70 km/uur door de bergen. Op de achterbank hoor ik allerlei Minecraft termen terwijl ik mijn ogen wederom uitkijk. We zijn nog geen half uur onderweg als we stoppen bij de Twinwaterfall. Twee watervallen naast elkaar die gelijk zorgen voor een hoeveelheid aan toeristische bussen en een giftshop. Het is een kwestie van de foto zo te nemen dat je dat nou net niet ziet. En natuurlijk onze eigen twins ervoor en op de foto. Moet ik wel eerst een deal voor maken want ze geloven het wel met moeders en haar camera inmiddels.

Weer verder opweg zie ik de boeren behendig met hun grasmaaiers het grasmaaien op de glooiing van de bergen. Het gras wordt weer verzameld, gebundeld en als een soort van gekleurde marshmallows liggen ze even later te wachten om te worden opgehaald. Samen met de koeien en de schapen is dit hun bestaan in de landbouw. Vele kilometers terug was dit vooral veel graan wat verbouwd werd en sierden de graanvelden goudkleurig het landschap. Het lijkt bijna of we in het spel Kolonisten zitten af en toe. Heb jij voor mij bos/bomen dan heb ik voor jou wol of graan. Alles is in overvloed aanwezig hier dus dat moet geen probleem zijn!

Bijna twee uur later arriveren we in Bergen waar het heerlijk weer is en gezellig druk. Een parkeerplekje is zo gevonden en even later lopen we al over de vismarkt richting de gekleurde Hanze-handelshuizen Bryggen. Bij de vismarkt waar de ongezouten gedroogde vis hangt en de zalm in het ijs, wil niemand stilstaan maar bij de nieuwe souvenirswinkels uiteraard wel. Tussen de huizen door lopen we door een straatje aan de achterkant waar een heel dorp tevoorschijn komt. Alles is van hout zowel de vloer waar je op loopt als de kleine ambachtelijke winkeltjes met sieraden, schilderijen en edelstenen. Alles door kunstenaars met de hand gecreëerd. Ondanks de vele toeristen een ontzettend gezellig stukje wat je totaal niet verwacht aan de voorkant.

Het is inmiddels warm geworden en we hebben trek gekregen. Na een ietwat dure lunch, geweldig in het zonnetje buiten op het terras en een biertje dat ik voor 14 euro toch heb laten staan, besluiten we met de kabelbaan (fløibanen) de berg Fløien op te gaan. Om zo uitzicht te hebben over de hele stad. Bovenop zie je veel meer van de stad die zo veel groter blijkt. Het uitzicht rijkt tot ver over zee waar de ferry’s en cruiseschepen varen naar de diverse bestemmingen. Naast het bizarre uitzicht en onze selfie-medemensen is er ook een restaurant en uiteraard een giftshop. Maar er blijken ook geweldige wandelpaden te zijn en de rakkers vermaken zich nog even in het trollenbos. Als iedereen vermoeide benen krijgt, besluiten we naar beneden te gaan en langzaam terug naar de auto te lopen. Ook de toeristen blijken hun weg terug te hebben gevonden want het is een stuk rustiger inmiddels.

Het is nog 2 uur terugsturen en we tellen de tunnels op dit stuk van Bergen naar Myrkdalen. Het blijken er 40 (!) te zijn van tientallen meters tot tientallen kilometers. En wat maakt het land nou zo anders dan bijvoorbeeld Frankrijk of Oostenrijk? Hier is ieder dal water en wonen de mensen aan de voet van de bergen bij het water. Terwijl in die andere landen daar geen water is maar het dal waar de mensen wonen met hooguit een rivier die er doorheen stroomt. Precies wat dit Fjordengebied zo speciaal en anders maakt. Met zo’n vijf miljoen inwoners op zoveel oppervlakte (één van de dunst bevolkte landen van Europa) in een oase van rust plus letterlijke en figuurlijke rijkdom door hun overweldigende natuur en winning van olie en gas.

De volgende dagen zijn inderdaad wat grijzer en grauwer waarbij we de indrukken van de afgelopen dagen kunnen laten bezinken in ons geliefde huisje met weer een heerlijk gebakken Noorse wafel. Tot het weer tijd is om te vertrekken naar onze laatste bestemming in het Telemark gebied. Alhoewel het geen mooi weer is, maken de lage wolken de rit mysterieus en minstens zo mooi. De watervallen die zich tegoed hebben gedaan aan de regen, zijn voller en breder dan de dagen ervoor en zijn overal goed zichtbaar. Maar dan is daar ineens die allergrootste en heftigste waterval die ik ooit heb gezien. Wederom zonder enige aankondiging maar het aantal auto’s naast de weg zeiden genoeg om te stoppen. De dubbele waterval Låtefossen bij Odda is een bulderend overweldigend lawaai aan neerstortend water gevoed door smeltwater dat uiteindelijk eindigt in een rivier. We houden het letterlijk niet droog net als mijn camera maar dit is écht te gek. Bibberend stappen we weer in de auto terwijl de rakkers even opkijken vanaf Minecraft voor waterval nummer nog wat. Ik zeg nix.

De tocht gaat verder langs de Hardangerfjord over letterlijk smalle wegen. We gaan over de nog redelijk nieuwe Hardangerbrug en belanden in een tunnel waarbij aan het einde zelfs een blauw verlichte rotonde is. Dit verzin je gewoon echt niet. Het zijn letterlijk de wegen van de Noren. De hoeveelheid tol is dan ook niet vreemd in dit gebied. Voor je het weet, nader je een bomstasjon. Dan word je niet geëxplodeerd zoals de rotsen voor het maken van een tunnel, maar dan word je geflitst voor de tol. Even een kleine aankondiging van wat het je gaat kosten en er is geen weg terug voor als je niet wil. Een explosie in je portemonnee. Ondertussen vinden de dyslecten onder ons het Noors vaak prima te lezen. Er is namelijk niets mis met lunsj, sjokola, stasjon of sentrum toch?

We rijden vlak langs het water waarbij we gelijk met de zeespiegel komen en dan stijgen we weer enkele honderden meters. De fruitbomen maken hier een groot deel uit van het landschap en divers fruit wordt aangeboden in de kleine huisjes langs de weg zowel bemand als onbemand. Uren later zien we dan het eind van het haast oneindige water naast ons en rijden we steeds meer omhoog. Het landschap verandert in het nationaalpark Hardangervidda, de grootste hoogvlakte van Europa en waar het zonnetje langzaam bij komt voor weer een aangename temperatuur. Denk je dat je aardig wat gezien hebt inmiddels de afgelopen weken, krijg je dit. Het restant van een berggebied dat in de ijstijden door gletsjers is afgesleten. We komen haast niemand tegen en deze bizarre hoogvlakte geeft een immens ‘walking on the moon’ gevoel. Met sneeuw in de bergtoppen, watervallen, rotsen en ook hier loslopende schapen. Ge-oormerkt, met bel en zelfs een strik. We komen bij hen op visite in de mega-achtertuin van hun boer. Ik kan alleen nog maar bèh zeggen want meer woorden kan ik even niet meer vinden voor deze weergaloze uitzicht.

Vele kilometers en onverwachte natuur verder, komen we zuidelijker aan van het Telemark gebied en rijden naar Vradal. Ook hier is ons huisje gelegen tussen vele andere en tegen een berg aan. Het duurt even maar dan steken we voor de laatste keer een sleutel in een onbekend huisje. Het is weer totaal anders met twee zitkamers, badkamer met sauna en een gigantische veranda buiten met bbq. Twee ‘Friends’ stoelen nodigen gelijk uit om uit te klappen. Net als Chandler en Joey liggen twee rakkers even later languit te chillen met bijbehorende grijnzen. En een grote zak chips op tafel. We besluiten, gezien de lange en indrukwekkende reis van deze dag, de volgende dag rustig aan te doen. Het meer aan het begin van het park bevat een vlot met trampoline en klimkussen in de vorm van een ijsberg. De avondzon en windstilte nodigen uit. En ja, als er één rakker in het water is, volgt de rest. Het is koud, héél koud water maar ze gaan door en zwemmen naar het vlot en de berg. Hebben lol samen op deze prachtige zwemplek en komen klapperend aan om gauw naar de warme douche en sauna te worden gebracht. Maar wat was het gaaf!

De laatste trip die we hier gaan doen is naar het elandenpark Elgtun. Meer uren dan kilometers om er te komen máár die beesten willen we nu toch echt eens in het echie zien. Er schijnen er zo’n 300.000 rond te lopen maar er is er geen één die even zijn neus wil laten zien. We rijden langs het Nissemeer dat met een oppervlakte van76.30 km² en een lengte van ongeveer 35 km ontzettend groot is. Veel kleurrijke bomen sieren de weg die we verder volgen waar maar weinig tegenliggers of andere medeweggebruikers worden gesignaleerd. Elgtun is het eerste Elandenpark van Noorwegen waar tamme elanden wonen in hun natuurlijke omgeving van bos. Een ruig en heuvelachtig terrein met een aantal waterbronnen. En dan is het ineens best raar als je Nederlands hoort spreken door de gids die ons meeneemt door dit gebied. Vanuit Heerhugowaard is hij hier beland om mee te helpen met bouwen en verbouwen. Gebleven om de rust en de natuur. Eh, geef ik hem ongelijk?

Het is zo fantastisch om die prachtige elanden nu eindelijk in het echt te zien en ze zelfs te mogen aaien. Hun lange dunne benen waar ze wel met 40 kilometer per uur die berg op rennen maar ook hun prachtige imponerende geweien en hun lieve bruine ogen en snuitjes. We leren dat ze ook heel goed kunnen zwemmen en duiken wel tot 5 meter diep. Dat verwacht je toch niet?! Ze zwemmen op een avond met gemak een paar keer het meer heen en weer. Eten doen ze de hele dag en kennen nagenoeg geen vijanden. Na de rondleiding en deze interessante informatie, mogen de rakkers de tweeling elanden Olga en Orvar bananen voeren. Dit is zó gaaf ondanks dat het geen wilde elanden zijn, hebben we ze toch een keer écht gezien. Dit is genieten 2.018! Ik voel me het zusje van Jochem Myjer en kan blijven stuiteren.

Helaas komt aan al dit moois een eind en rijden we twee dagen later weer naar Oslo voor de boot naar Denemarken. Oslo herkennen we van 3 jaar geleden alleen zijn nu de winkels open, wordt er nog even geshopt en als laatst gegeten bij de gele M. Met veel landgenoten wachten we even later op de boot. Ondanks dat deze vrij laat aankwam, vertrekken we op tijd. Het waait flink maar het is nog wel warm op het dek. Diezelfde wind zorgt voor een onstuimige nacht die we niet hadden voorzien. We slapen redelijk voorin bij de boeg en het lijkt alsof de zee de boot in tweeën splijt. Wat een knal als de boot los lijkt te komen van het water! Voor mijn gevoel liggen alle auto’s beneden minstens op een hoop op elkaar. Ik voel me nu alles behalve de queen of the world. Na deze korte doch lange nacht, is er nog een rit voor de boeg van 1000 km. Een lange rit met veel file bij Hamburg en Bremen. Maar we komen thuis en verlangen naar eigen douche en bed. Een bed van 180 cm breed dat dan weer wel. Dromend van onze prachtige vakantie in een bizar mooi land. De herinneringen worden in stand gehouden door ruim 1000 foto’s en dronefilms.

Takk hyggelig norge!

 

 

 

Het is nog steeds bijna 30 graden als we boven op het dek zitten. Proost! Slushpuppy’s, cola en een biertje als toast op de vakantie die nu eindelijk is begonnen. Vakantie naar het Hogere Noorden en de inmiddels langdurende warmte achter ons latend. Terwijl de boot al een eindje op weg is, zien we nog steeds land aan beide kanten als we even later aan tafel gaan voor het lopende buffet. Het smaakt ons prima na een lange dag en ik neem nog een slurpwijntje extra daar de mee te nemen voorraad beperkt is. En vooral ter plekke niet te betalen en haast niet te verkrijgen is. Het kan te gek ook.

Strak op tijd komen we aan in Göteborg en voor we het weten rijden we over de brug waar we zojuist onderdoor voeren en volgen we de snelweg richting Noorwegen. Na ja snelweg, in vergelijk met de Duitse racebaan van de dag daarvoor is dit net of je bij moet peddelen. Goed voor het benzineverbruik, dat dan weer wel. Het zijn nog aardig wat kilometers voor onze eerste bestemming dichtbij Lillehammer. Ik volg als duo-navigator de navigatie van de auto op de hielen en zie dat we niet ver van Fjällbacka zijn. Losjes vertel ik de eerste stuurman dat dit maar een kwartiertje is naar de kust en dat ik daar wel héél graag heen wil. De navigatie stuurt ons even later de snelweg en de rakkers denken dat we er al zijn als we stoppen. Maar ik leg even uit wat deze tussenstop inhoudt om het aantrekkelijker te maken. Dit is het geboorteplaatsje van de beroemde Zweedse schrijfster Camilla Läckberg. Merendeel van haar boeken speelt zich af in deze westkust van Zweden maar ook de zesdelige serie Fjällbacka Murders is hier opgenomen. Én niet geheel onbelangrijk; de naam van onze Lisen komt uit haar boek De IJsprinses waarin zij het zusje is van Malin! De rakkers zijn gelijk overtuigd van onze komst naar dit bijzondere plaatsje. Amen.

De lieflijke kleurrijke haven maar ook de grote rotsen en het verre zicht over de zee is haast sprookjesachtig. Na een aardige klim via een trap en wat losse rotsblokken, staan we boven met een uitzicht over het pittoreske stadje. De warme rotsen onder mijn handen als ik even ga zitten, doen mij gelijk denken aan de zomers van vroeger in Finland. Met blote voeten rennend over de vertrouwde warme rotsen waarbij ik elke hobbel en bobbel uit mijn hoofde kende. Wat zouden we hier nog graag langer blijven maar we gaan door op onze weg naar boven. Ondertussen met een vertraging van 2 uur maar die wel ontzettend de moeite waard was.

Na vele kilometers en dito wegwerkzaamheden verder, komen we aan bij ons huisje. De sleutel in het slot omdraaiend en iedereen rent een kant uit om te kijken hoe het eruit ziet. Het blijft altijd een geweldig moment! Het voelt en ruikt vooral erg Scandinavisch waarbij gelijk herinneringen weer bovenkomen. Het krakende hout bij iedere stap en later ook bij elke draai in onze houten bedden maken de kneuterigheid op en top. En na een nachtje 120 cm breed op de boot nu een upgrade naar een 140 cm breed bed. Verderop horen we het geklingel van de schapen en koeien die hier volledig los scharrelen. De schapen laten zich gewillig knuffelen door de rakkers zonder gelijk hun wol te hoeven afstaan. De opmerking over lekkere lopende shoarma wordt iets minder gewaardeerd door ze.

We gaan naar het stadje Lillehammer dat bekend staat om de Olympische Spelen van 1994 waarbij Johan Olav Koss mij dan weer het meest bij is gebleven (die ik niet lang daarna ook persoonlijk heb ontmoet en hij mij pootje over heeft leren schaatsen in het Thialf stadion!). Maar is ook het stadje waar in 1925 de kaasschaaf is uitgevonden. Het is maar een detail. Bij de skischans zijn ze daadwerkelijk aan het oefenen met springen wat het extra leuk maakt. Het is megastijl wat je pas ziet als je echt dichtbij komt. Het lijken wel afgeschoten Nerf pijltjes als ze landen en ik kijk naar het dito materiaal van hun pakken; licht en vooral aerodynamisch. Na een rondje door het gezellige centrum van de stad zelf gaan we nog naar Maihaugen, een openluchtmuseum met oude huizen, boerderijen en de bekende Noorse Staafkerk. De warmte, de rust en de aanwezigheid van echte acteurs, maken het alsof je letterlijk in een andere tijd bent gestapt. Het dagje Noorse cultuur sluiten we af bij de gele M. Een vaste deal met de rakkers. What comes around, goes around.

Een grijze dag daarna benutten we met lekker lezen, spelletjes spelen, taart bakken en als het droog is, het beklimmen van de skiberg tegenover ons. We vragen nog bij de receptie of we achterlangs naar boven kunnen met de auto. Het antwoord is dat je in Noorwegen overal lopend mag komen maar als je dit doet met de auto, je wordt gearresteerd. Ok, dat is dan maar duidelijk. En ze meldt ook dat de kinderen echt vele malen eerder boven zullen zijn dan wij als we ze maar laten gaan. Maar die hebben totaal geen zin in dit slome-ouder-plan totdat Puber haar mindset een twist geeft en ze er volledig voor gaat. Dat houdt in dat we als hijgende paarden er achteraan sjokken en we ze niet meer kunnen vinden. En dat, dat voelt dan ook weer niet fijn. Ik fluit ze letterlijk terug en zeg we dat we niet helemaal naar de top gaan. What goes up, most go down. Dat gaat een heel stuk sneller en als 3 kleine kleutertjes op een hek zitten ze beneden op ons te wachten. “Eh ja, ik wilde nog wat foto’s nemen en papa was met de drone bezig daarom duurde het wat langer”. Yeah right mama…

Na het huisje netjes te hebben afgeleverd, gaan we weer op weg naar het volgende. De nieuwe kilometers voor ons hebben letterlijk iets ontvankelijks. Het nieuwe, niet wetende wat er komen gaat, maakt ontzettend nieuwsgierig. De eerste kilometers zijn nog wat mak maar naar mate we het echte Fjordengebied naderen, wordt het al steeds grootser en mooier ondanks het grijze regenachtige weer. Het heeft zelfs iets mysterieus daardoor met name doordat we zo weinig mensen tegenkomen. We hebben al behoorlijk wat tunnels gehad inmiddels en houden bij wat de langste is. Bij 5,8 kilometer vinden we het al heel wat. Totaal niet gewend aan zoveel ‘Mol-gehalte’. En dan, volledig zonder waarschuwing maar met net zoveel gewoonte als de overige tunnels, volgt na een simpele roundabout (ik hou zó van dit woord!) die ene tunnel (Lærdal tunnel). Met een minimale notificatie voordat we erin rijden dat deze 24,5km (!!) lang is. Je hebt niet eens de keus om er niet in te gaan. We rijden de donkerte dan ook in waarbij om de kilometer een bord staat met de gereden kilometers en de kilometers die nog voor je liggen. Zo op de helft geeft dit, hoe je het went of keert, een heel unheimlich gevoel. Al kun je tussendoor toch nog even stoppen bij de blauw verlichte plekken. Maar we kachelen door and then there was light. Aan het eind van die tunnel na al die kilometers van meters hoge rots en berg boven je, kom je in een totaal ander landschap. Bizar en ontzettend indrukwekkend deze langste tunnel ter wereld, gebouwd in 2000 en waar ze 5 jaar over hebben gedaan. Met credits aan Wikipedia en 4G onderweg.

Aangekomen bij de receptie, krijgen we tassen met linnengoed, handdoeken en de sleutels. “We upgraded your cabin”. Ah, das altijd goed nieuws! En wow, waar komen we dan weer terecht? Een super appartement met 3 slaapkamers voor 3 personen, een geweldige vide voor de rakkers met mega tv, een eettafel voor 8 personen en balkon. En vooral dat weergaloze uitzicht op die grote bergen voor ons met verschillende watervalletjes is fantastisch. We settelen en voelen ons hier gelijk thuis. Maar tijd om uit te slapen is er niet de volgende morgen. Als reisleidster van het programma deze weken, heb ik om 11.00 uur afgesproken in Flåm voor een historische treinreis. Of wordt deze wellicht hysterisch?

Het plaatsje aan het eind van de Aurlandsfjord is erg schattig en omgeven door een weergaloos natuurspektakel. Volledig ingericht op toeristen vanuit de hele wereld die met bussen, auto’s of over het water worden afgeleverd. Zoals het de dag ervoor grijs en regenachtig was, hoe mooi is de dag vandaag met een blauwe hemel en een heerlijke temperatuur. We stappen in de legendarische trein die straks ruim 800m zal stijgen de bergen in en 20 kilometer lang is. Het geeft een beetje een Harry Potter 9¾ gevoel. Om ons heen gonst oa de Duitse, Italiaanse, Amerikaanse, Franse en Engelse taal maar het meest vertegenwoordigd en vooral aanwezig, zijn de Aziaten. Ze zijn allemaal niet groter dan mijn negenjarigen maar wel dubbel zoveel aanwezig als ze groot zijn. Ze willen niets missen en staan als eerste vooraan met haast een vorm van verlatingsangst of angst dat ze geen foto (lees selfie) kunnen maken voor hun ‘been there, done that’ verhaal. Als het treintje aankondigt 5 minuten te stoppen bij de waterval Kjofossen, struikelen ze haast over elkaar om naar de deur te kunnen. Je bent je eigen hoofd niet zeker door de heen en weer slingerden selfiesticks zodat ze met een peace-teken met hun vingers op de foto kunnen met dat wat zo bijzonder is achter hen. Waarschijnlijk zien ze dat laatste pas écht als ze thuis zijn. Ineens gaat er muziek aan wat zorgt voor een nog magischer moment bij dit kolkende water. Een folkloristische blonde dame in het rood doemt op en gaat staan dansen en zingen bij de waterval als de mythologische Huldra. De rakkers gieren het uit en vinden het super skyrrrr allemaal. Het is een bijzondere treinreis langs magische watervallen en bergen.

De rakkers gaan helemaal los op de toeristische winkeltjes zodra we weer uit het treintje stappen. Je kan het haast niet bedenken welke prullaria/souvenirtjes er verkocht worden met een eland, trol of de vlag van Noorwegen erop. En dan is het ook nog eens allesbehalve goedkoop. Want ja, Noorwegen is inderdaad een mega duur land voor ons als Nederlander. Maar dan zie ik toch een ‘made in Norway omslagdoek’ van wol. De eerste stuurman vindt dat ik die om moet doen om te kijken of deze staat. De rakkers lachen me bij voorbaat al uit om het Skyrre Arla kleed die tussen dito truien hangt. Ze vinden me een Skyrre Arla moeder. En toch, gaat ie gewoon mee en ben ik er heel blij mee, puh! Puber kijkt ondertussen alleen maar naar beeldjes van Fjordenpaarden daar ze ietwat gefrustreerd is dat ze die nog steeds niet heeft gezien in het Fjordengebied. Ze verwachtte een soort van Fjordenvallei zoals Bob de Bouwer zijn Zonnenbloemenvallei had, ben ik bang.

De volgende dag is een dagje in the cloud. Er is (helaas) wifi in het huisje die de rakkers een digitaal inhaaldagje geeft terwijl de bergen om ons heen worden gehuld in witte watten van wolken die komen en gaan. De watervalletjes worden groter en breder met de vallende regen. Het zijn als aderen voor de berg die naast groot, robuust, ruig en standvastig ook zo kwetsbaar lijkt. Uren kan ik naar dit levende schilderij kijken. Dan weer binnen vanonder mijn skyrre kleed, dan vanaf buiten op het balkon om de geuren en extra zuurstof uit de zuivere lucht proberen op te nemen en door mijn eigen aderen te laten gaan.

In de middag worden er Noorse wafels gemaakt met aardbeien en poedersuiker. Een ware traktatie na droogje koekjes daar een pak al bijna 4 euro kost in de Joker en dat is geen grapje maar de supermarkt. Als het even droog is aan het eind van de middag gaan we samen even naar buiten om in de omgeving te kijken. Maar al een tijdje trekt het uit uitzicht schuin tegenover ons heel erg en we besluiten de auto te pakken en daarheen te rijden. De bergen zijn inmiddels vrij van de wolken en het mooie avondzonnetje komt door. Als we het weggetje op willen rijden, blijkt dat we 40 kronen (zo’n 4 euro) tol moeten betalen. Tja dat hebben we net weer niet bij ons. En dus weer terug om vervolgens weer terug te gaan en de kronen achter te laten in het hokje langs de weg. We rijden verder de onverharde weg op waarbij gelijk de paarden op de weg en langs de weg staan gevolgd door de koeien. We rijden steeds meer naar boven waar een paar huisjes staan en als we bovenop komen, zelfs échte Fjordenpaarden. De adrenaline giert door mijn lijf. Wat is het hier mega mooi en wat moeten de rakkers hier ook bij zijn! Ik voel me haast ontaard als moeder dat ze hier niet bij zijn. Al was het hun eigen keus. Morgen, morgen gaan ze hier ook naar toe en dan kan Puber eindelijk naar háár Fjorden. Het is alsof we alleen zijn met de paarden en een paar huisjes met belachelijk uitzicht in een soort Highlander-achtige achtertuin. De drone wordt losgelaten en maakt naast mijn fotocamera het enige geluid hier. We gaan er haast van fluisteren.

De oneindige natuur in deze omgeving is onvoorstelbaar en met de avondzon als in een film. Maar er komt nog meer op ons pad. De cruise door de Fjorden staat morgen om 11.30 uur op het programma. Eerst nog een nachtje op 140cm en versgebakken broodjes uit in de over in de ochtend. Wordt vervolgd!

 

In eerste instantie zou je niet zeggen dat ze bij elkaar passen. De een doorgewinterd in de literaire rockmuziek en geboren in Groot-Brittannië vlak na de tweede wereldoorlog, de ander jaren later geboren in Jamaica en verder opgegroeid in Amerika, Brooklyn.

Maar de Englishman in New York krijgt een bijzondere muzikale band met Mr Boombastic. Politieke tekst en ietwat sexistische reggae gaan blijkbaar toch wel goed samen en ze vormen een duo. Een duo dat op tour gaat om deze muzikale relatie in the open te gooien voor de rest van de wereld.

Wat een mazzel heb ik dan om op een mooie zomerse warme avond in juli dit bijzondere duo te mogen bewonderen. Om zelfs gevraagd te worden om mee te gaan. In eerste instantie twijfelde ik nog. Eerder fysiek gezien dan mentaal. Maar mijn nieuwsgierigheid was te groot net als mijn liefde voor de muziek van deze Engelse Rocker dus ik zei ja en merkte al gauw dat ik hier geen minuut spijt van zou hebben.

Gedropped door een bus vanaf het parkeerterrein van de auto, stappen we uit bij Paleis Soestdijk. De oprijlaan omringd door bomen en versierd met lampjes voor de latere avond, leidt ons naar de ingang Ik vind het nu al magisch. Een foodtruck terrein met op de achtergrond het paleis zelf. Houten bankjes, pergola’s met hangplanten en mensen op de grond op kleedjes terwijl drank rijkelijk vloeit en er volop keuze is aan eten. De combinatie van sponsors is minstens net zo bijzonder als het te verwachten optreden. Smeerkaas en Duits bier. Maar ook hiervoor blijkt dat je niet te snel moet oordelen. Dat biertje met die tosti smeerkaas/pesto was een combi die voor herhaling vatbaar is!

Het terrein loopt vol terwijl op het podium wat gangmakers hun muziek alvast ter ore brengen en de sfeer compleet maken. We zijn in Soest en dat blijkt behoorlijk om ons heen door het hoge zien-en-gezien-worden-gehalte en bekende Nederlanders. Onze bankrekeningen zijn niet de gemeenschappelijke deler hier maar wel onze gemiddelde leeftijd als de liefde voor een drankje met elkaar en onze jeugdheld die strax gaat optreden. De Nederlandse band Wulf zorgt voor een paar meezingers en heeft het publiek op de hand dat al chillend zit en ligt te genieten in de late middagzon met klinkende glazen van de wijnproeverij. Je vergeet haast waarvoor je komt!

Maar dan geraakt het inmiddels bijna tijd en zorgen we voor een plekje dichterbij het podium. Voorbereidingen worden daar getroffen en het publiek wordt alsmaar nieuwsgieriger. Als het dan tijd is, is er ineens een opwinding en we denken dat ze vanuit het publiek het podium op zullen komen. We kijken achterom en zien niemand minder dan Willem-Alexander en Maxima met consorten plaats nemen op de zittribune achterin. Ze krijgen een joelend applaus van iedereen en blijken erg welkom. Maar ja hoe kan het ook anders dan in de achtertuin van zijn eigen opa en oma! Ik zeg; kind aan huis. De avond heeft nu een extra Royal tintje terwijl het feest op het podium start.

‘I don’t take coffee, I take tea, my dear’ gezongen door my legal alien een paar meter van me vandaan. Daar staat hij, Sting mijn held sinds de jaren 80. Nothing like the sun grijs gedraaid geïnspireerd door de bijzondere songs en dito teksten die nog beter tot hun recht kwamen op mijn gele walkman tijdens het eeuwige fietsen naar en van school. Vandaag geen dance alone maar dansen met velen om ons heen. Mijn afgetrainde yoga rock held zingt nog als vanouds en straalt alsof het zijn eerste keer is. Every little thing he does is magic en wat klinkt het eerlijk met die Zuid-Amerikaanse toevoeging van Shaggy. Terwijl ‘Oh Carolina’ weer een bijzondere touch krijgt door de toevoeging van de wat ruigere rauwe stem.

Mijn verbazing over de samenwerking tussen deze mannen, wordt gelijk weggenomen. Ze vullen elkaar aan en voegen toe in een andere dimensie. Die van 2018 met het gevoel en herinneringen aan de vorige eeuw. Terwijl de zon langzaam ondergaat en de sfeer sprookjesachtig is, hoor ik de eerste tonen van Fields of gold. Het publiek wordt stiller terwijl ze meedeinen met de muziek en hun mobieltjes met licht aan in de lucht langzaam heen en weer zwaaien. Mijn trouwnummer in Las Vegas, mijn jeugdherinneringen, de sfeer, ja ik ga letterlijk weer nat. Links en rechts valt een traantje over mijn wangen. Geluk met een hoofdletter G.

My darling angel van Shaggy zet de romantische sfeer nog verder aan terwijl het licht het podium een paarse of blauwe gloed geeft net als het paleis erachter. Maar dan gaat ieder toch echt los en zijn we samen alles behalve So loney. Zwingen, springen en zingen is dat wat iedereen doet. Shaggy zweept iedereen nog meer op met zijn moves en enthousiasme. Het is één groot feest. Rocken & swingen, ze zijn er niet vies van. It wasn’t me maar zij wel daar op het podium en wij kunnen niet anders dan met ze mee gaan. En ja het is Every breath you take zoals ze daar staan en mijn lievelingsnummer zo liefdevol samen zingen. Every night you stay I’ll be watching you!  Alhoewel dit nummer zeker anno 2018 met het hele #metoo verhaal een zware lading heeft, is het nummer altijd me altijd heel close geweest. Zelfs zo close dat ik dit nummer wil als afscheid aan mijn geliefden. Met de liefde als twist dat ik er altijd voor ze zal zijn in hun hart als ik er niet meer ben.

En dat maakt dan de sfeer toch weer ineens Fragile. Like tears from a star. Ik kijk naar en denk aan Maxima die niet zo lang geleden haar kwetsbare zusje heeft verloren en hoe kwetsbaar zij nu zo kan zijn onder deze mooie hemel en magische setting tussen al deze mensen. Sterk en ook dapper dat zij hier met haar maatje is om dit samen te beleven. Het akoestische geluid van de gitaar en zijn vertrouwde stem terwijl het buiten inmiddels donker is, maakt ons allemaal min of meer een beetje Fragile. So don’t we forget we are…

Ondanks dat het is afgelopen, blijft de sfeer nog magisch en sprookjesachtig met het majestueuze paleis gehuld in het donker en prachtig verlicht op de achtergrond. Het is nog redelijk warm en velen nemen nog een afsluitertje bij de foodtrucks om na te praten en nog wat langer van deze prachtige avond te genieten. Via de oprijlaan met grote bomen en de kleine lichtjes, verlaten we de tuinen als een soort van Assepoesters de nacht in. Ok dan, een bus volgepropt met anderen die naar huis willen op naar de auto. Dit was absoluut een mooie avond en met de vele foto’s en filmpjes maar vooral herinneringen, gaan ook wij weer terug naar huis.

Het was in alle opzichten een Royal Evening.

 

 

 

 

Nou dan verkoop ik mijn iPad, iPhone en hoef ik de rest van mijn leven geen zakgeld meer. En we hoeven dan ook geen lessen meer te betalen dus dat gaat er ook nog eens af. Snel krijg ik een berekening onder mijn neus geschoven waarvan aan haar gezicht te zien, geen ontkomen meer aan is. Nog net niet een strak en volledig waterdicht getimmerd contract. Ik hoef alleen nog maar te tekenen.

Ze heeft een droom. En die droom moeten wij gaan waarmaken. Dus of we even we een paard willen kopen en die gaan stallen op de manege. Dan heeft zij haar eigen paard en de droom is werkelijkheid. Niet zomaar een paard, het is Fjordenpaard Daan en haar allergrootste liefde. Niet gek voor een 13-jarig paarden-staart-meisje. Ik geloof haar in een geschiedenis die zich voor mij herhaalt. Alles in mij voelt ditzelfde verlangen weer en ik laat me haast volledig meevoeren met haar droom. De droom die ooit de mijne was. Al was de hoofdpersoon geen Fjord Daan maar Arabier Cookie.

Maar ik ben geen 13 meer en de wereld ziet er nu anders uit sinds ik wakker ben uit deze droom. Uit deze droom dan want er waren er natuurlijk ooit nog veel meer. Want ja wat wilde ik graag moeder worden en de magie van een baby in je buik mogen ervaren. Deze droom werd er echter eentje met een dubbele wending met twee baby’s tegelijk in die buik. En ja, ik wilde juf worden. Andere kinderen leren over die prachtige letters, woorden en zinnen. Echt, ik heb het écht geprobeerd. Een tijdje tijdens de opleiding op de PABO maar het werd nog net geen nachtmerrie. Gymles aan 30 kleuters deden mij de das om en de droom viel in duigen. Maar ook een (kinder)boek schrijven stond altijd hoog in mijn idyllische droomwereld. Uren achter zo’n houten antieke bureau schrijvend met vulpennen en veren in inktpotjes dopend starend uit het raam over een boomgaard met bloeiende bloesems. Een nog lopende droom ben ik bang.

Dromen om er zo uit te zien als Sissi met mini taille en maxi jurk wonend in een kasteel met mijn keizer op het witte paard die ook nog op zijn knieën voor me gaat en me beschermt tegen al het kwaad. Een beschuitje eten met George Michael totaal niet wetende dat hij ergens anders trek in zou hebben. Maar ook wonen in Amerika op een boerderij met vooral veel dieren en in de appelboomgaard naast de appelbomen gewoon een geldboom zodat het leven ietwat makkelijker was. Dat de stress van de dag niet verder zou gaan dan of ik met de Ford Mustang of de Dodge Ram Van op pad zou gaan.

Vele dromen zijn echt uitgekomen terwijl andere juist gewoon de droom gelaten moesten worden. Dat dromen in de loop van de decennia veranderen, is me duidelijk als ik mijn droomverleden in duik. Steeds minder gaat het om materieel bezit maar om de tijd die er (nog) is om (samen) door te brengen. Maar ook dat je met veel wilskracht dromen kunt bereiken en dat hetgeen falen is als het niet gelukt is. Beter de droom verliezen dan nooit te hebben gehad. Dat dromen steeds dichterbij gaan staan en zoals bij ziek zijn je alleen nog maar kunt dromen dat het voorbij is en je weer in vrijheid kunt gaan en staan waar je wil. Een droom die met nog zoveel wilskracht en/of geld niet haalbaar blijkt om uit te laten komen.

Sommige dromen veranderen terwijl er een hoop hetzelfde blijven. Het gaat om dat wat er niet is, je toch wenst dat gaat gebeuren. Misschien leef ik wel (een deel) van een droom omdat ik het liefst zou willen dat het blijft zoals het nu is. Dat veranderingen door de voortdrijvende tijd, dromen wijzigen. Kan ik nu dromen van een lijf dat functioneert, kinderen die lekker in hun vel zitten en ik ze samen met hun vader kan/mag bijstaan op het pad dat komen gaat. Hun dromen mag bewonderen en ook zelfs zien uitkomen.

Droom ik zeker om met het gezin naar ons geliefde Amerika te gaan. Om de belachelijk mooie natuurparken te laten zien, te voelen en te beleven op campings in een camper, hysterisch Las Vegas te ervaren, de high lights van de concrete jungle New York te bezichtigen, vele miles door het wisselende landschap te rijden en een F1 race in Texas met Max als winnaar te zien.

Soms kan het zelfs heel simpel zijn; gewoon een dag helemaal niets moeten of hoeven doen en vooral tijdloos. De kans dat je de Staatsloterij wint, is anno 2018 denk ik groter. Maar beiden zijn mogelijk in de dagdroom op vrijdagmiddag om twee uur. Ach, het leven is misschien wel één grote droom inclusief de nachtmerries erin die niemand overslaan.

Leef je droom, droom je leven. Maar vooral blijven dromen….